Με μια sui generis κουζίνα που ανανεώνει τις ελληνικές γεύσεις και τις «ραντίζει» με ένα επιτυχημένο fusion, το εστιατόριο του Χριστόφορου Πέσκια συνδυάζει τη χαλαρότητα με τα παλιά πρόσωπα της γαστρονομίας.
Γκουρμέ μπιστρό: Στόχος του «Π Box» από την αρχή της δημιουργίας του ήταν ο συνδυασμός της γκουρμεδιάς με τη χαλαρή, παρεΐστικη ατμόσφαιρα. Ο χώρος είναι μοντέρνος, με μια φιλική αυστηρότητα στην επίπλωση και ζεστές «γέφυρες» ξύλου να τον διατρέχουν, όπως τα ράφια με τα καλούδια που χρησιμοποιεί η κουζίνα στα μαγειρέματά της. Μοιάζει με deli εστιατόριο κι έχει στο επίκεντρό του την ανοιχτή κουζίνα: όποιος καθίσει να φάει στο γείσο της παρακολουθεί και τη δράση των σεφ. αν υπήρχαν και στουλ με πλάτη, αυτή η φάση θα ήταν πολύ πιο άνετη.
Το πείραμα του «Π Box» στην Κηφισιά πέτυχε και η απόδειξη είναι τα γεμάτα τραπέζια τόσο μέσα όσο και στον εξωτερικό χώρο των καπνιζόντων. Οι παρέες των επιμελημένων 40something κυριαρχούν και προέρχονται από τη γειτονιά της Κηφισιάς αλλά και από την υπόλοιπη Αθήνα, αφού –δικαίως– η μαγειρική του Πέσκια τους ιντριγκάρει. Το σέρβις είναι γενικά πρόθυμο, μερικές φορές όμως δυσκολεύεται από τις ατυχείς τοποθετήσεις τραπεζιών (όπως αυτό στην πόρτα ανάμεσα στον εξωτερικό χώρο και στην αίθουσα).
Από το ρουστίκ μέχρι τη φινέτσα: Ο Χριστόφορος Πέσκιας έχει διαγράψει μια ξεχωριστή πορεία στη γαστρονομική σκηνή της Αθήνας, εντόνως δημιουργική και με sui generis ταυτότητα, και όλοι νοσταλγούμε τα ωραία χρόνια του «48». Το «Π Box», πάλι, είναι μια φάση που συνηθίζεται από πολλούς προικισμένους σεφ στην Ευρώπη, οι οποίοι έχουν εκτός από το γκουρμέ και το casual εστιατόριό τους. Το εύρος της κουζίνας του είναι μεγάλο και ξεκινάει από πιάτα ρουστίκ και προσγειωμένα, αλλά καθόλου συνηθισμένα – λ.χ. βελούδινο μεδούλι από κομμένα στα δύο μοσχαρίσια κόκαλα ψημένα, που έρχονται με όμορφα τοσταρισμένο ψωμί, όπως επίσης και καρπάτσιο γευστικότατης ωμής αγκινάρας με τα φύλλα της δίπλα. Από την άλλη, υπάρχουν και πιάτα πολύ φινετσάτα, με πρώτο και καλύτερο τον εξαιρετικά ψημένο, ζουμερό σολομό με γλυκύτατο umami από μέλι και σόγια.
Στον Πέσκια, άλλωστε, αρέσει να παίζει με τις γεύσεις της Άπω Ανατολής: άλλοτε τις σερβίρει ατόφιες (βλ. τα αξιοζήλευτα τρυφερά –σαν άψογο dim sum– dumplings γαρίδας) και άλλοτε τις μπλέκει με ελληνικές νοστιμιές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού του στιλ είναι η καλύτερη μελιτζανοσαλάτα της Αθήνας, με τόνο σε σάλτσα teriyaki-yuzu, και το εξαιρετικά ζουμερό και νόστιμο κοτόπουλο με teriyaki sauce και πιρουνάτο πουρέ με ζεματιστά χόρτα. Ταυτόχρονα ανανεώνει με μοναδικό conceptual τρόπο εμβληματικές σπεσιαλιτέ της ελληνικής κουζίνας. Αυτό που κάνει τόσο επιτυχημένα τα συγκεκριμένα πιάτα είναι ότι ο νεωτερισμός δεν σκεπάζει τη γευστική οικειότητα και η νοστιμιά τους είναι πολύ βαθιά. Τα σμυρναίικα σουτζουκάκια σερβίρονται ψημένα απέξω και ωμά –σαν ταρτάρ– εσωτερικά, με ένα μεγαλειώδες, πολυεπίπεδο καρύκευμα (που βασίζεται μεν στην παράδοση, αλλά τελικά την ξεπερνά) και πολύ πυκνή σάλτσα, ενώ το παστίτσιο είναι φτιαγμένο με φουαγκρά (!), το οποίο ταιριάζει σαν μελωμένο βελούδο στην πληθωρική μπεσαμέλ. θα του πήγαινε όμως καλύτερα μια άλλη σαλάτα, π.χ. λάχανο ή κάτι ανάλογο.
Το άψογα ψημένο μυλοκόπι με τα δυσεύρετα παραπούλια σε πράσινο ελεκτρίκ επιβεβαιώνει τη μεγάλη τεχνική επάρκεια της κουζίνας και τα φανταστικά χυμώδη μύδια την τόλμη της, αφού συνδυάζονται με πικάντικο ανατολίτικο σουτζούκι. Όσο για τα γλυκά, περισσότερο μου άρεσε η τάρτα με την ωραιότατη σοκολάτα gianduja κι έπειτα οι μαρέγκες καρύδας, τις οποίες περίμενα πιο αρωματικές. ωραία η μηλόπιτα, σερβίρεται στριφτή, αλλά είναι απλή.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 29/3.
