Κούβελος

Σερβίρει πάντα οικείο, νόστιμο φαγητό και ατμόσφαιρα παλιάς Αθήνας. Τώρα δε που έχει πιάσει φιλίες με καΐκια, δίπλα στο ψητό κοκοράκι και στους μαρουλοντολμάδες θα δεις να φιγουράρει κι ένας ροφός.

Έχω βρεθεί αρκετές φορές στον «Κούβελο» και μπορώ να πω ότι τα καλοκαίρια στην αυλή του είναι το μεγάλο του ατού. Λίγο η ασβεστωμένη μάντρα, λίγο το χαλικάκι, λίγο τα δέντρα και το γιασεμί, κάπου στα όρια Κουκακίου και Πετραλώνων ξεμυτίζει ένα παρα-σύμπαν παλιάς Αθήνας. σε τυλίγει με γλυκιά αύρα γειτονιάς κι αδιαμαρτύρητα χαλαρώνεις, σχεδόν κατεβάζεις διακόπτες. Το δε εσωτερικό, αρκετά λιτό, κρατάει και αυτό το άρωμα παλιού κι ας το φροντίζουν συνεχώς με μικροαλλαγές. Τελευταία, ας πούμε, το πάτωμα το έστρωσαν με μάρμαρο και γρανίτη.
Έφτιαξαν μια ραφιέρα από τα πολυκαιρισμένα τους βαρέλια για να βάλουν τις φιάλες τους. Με μια μικρή χειρονομία –λευκά τραπεζομάντιλα και υφασμάτινες πετσετούλες– έδωσαν πιο φροντισμένη εικόνα στα τραπέζια. Κρέμασαν στεφάνια και πασχαλίτσες δίνοντας ανοιξιάτικο χρώμα στους λευκοβαμμένους τοίχους. Είναι μια σειρά από μικρά πράγματα που δείχνουν ότι αυτή η ήπιων τόνων ταβέρνα, που επιμένει σε ένα καθησυχαστικά γνώριμο, νόστιμο φαγητό, χωρίς πολλές παραξενιές και καινά δαιμόνια, αλλά με χαρακτήρα, προχωράει στο δικό της ρυθμό, με σκοπό να τη βρίσκεις λίγο καλύτερη όποτε περνάς το κατώφλι της.
Θα ήθελα πάντως να κάνει κάτι και για τον εξαερισμό, γιατί οι μυρωδιές της κουζίνας (αν κάθεσαι στην ακτίνα της) φτάνουν μέχρι το τραπέζι.

Όπως σιγά σιγά με μικρές κινήσεις φτιάχνουν το χώρο, έτσι σιγά σιγά εμπλουτίζουν και το μενού – αν και ομολογώ ότι μου αρέσει που εκείνο το ροζμπίφ με το χοντρό μακαρόνι­, που μου είχαν προτείνει θερμά όταν πρωτοβρέθηκα πριν από χρόνια στον «Κούβελο», παίζει ακόμη μπάλα. Πλέον ο ιδιοκτήτης και μάγειρας Ηλίας Μπαξάνης έχει ανοίξει παρτίδες με ψαροντουφεκάδες και καΐκια από τα Κύθηρα κι εκεί που το κρέας κυριαρχούσε σχεδόν απόλυτα, βρίσκεις (ανάλογα με την ημέρα και την ψαριά) ροφούς και στήρες, ενώ σε λίγο καιρό θα αναλάβουν κολοχτύπες και αστακοί. Εμείς πήραμε μια πρώτη θαλασσινή δόση με φρέσκο θράψαλο, σωστά ψημένο, με ανάλαφρη συνοδεία βραστών ζοχών και χαρουπο-παξίμαδων.
Εκείνη όμως που θεωρώ ότι αξίζει τα εύσημα είναι η καραβιδομακαρονάδα: al dente τα μακαρόνια, τρυφερές οι καραβίδες, λίγη η ντοματούλα, όση πρέπει για να «ακούς» τη θάλασσα, και φρέσκος βασιλικός. Δε νομίζω ότι θέλεις τίποτε άλλο από μια θαλασσινή μακαρονάδα... Από κει και πέρα, τα τηγανητά τυροπιτάκια ήταν τροφαντά, με πλούσια γέμιση τριών τυριών, φέτας, ανθότυρου και πεκορίνο Αμφιλοχίας, και το φύλλο τους κριτσανιστό. λίγο υπερβολικό στη μαρινάδα μουστάρδας βρήκα το ψητό στα κάρβουνα και αρκούντως ζουμερό το κοκοράκι. το χουνκιάρ μπεγεντί ήταν σαν να το μαγεί­ρεψε μαμά, με πιρουνάτο πουρέ μελιτζάνας με λίγο τυρί που δεν τη σκεπάζει, απλώς της δίνει λίγη από τη γεύση του, μεστή σάλτσα ντομάτας και κρέας τόσο μαλακό που σχεδόν κοβόταν με το πιρούνι.
Το τέλος σφύριξε μια ευχάριστη σοκολατόπιτα, πλούσια και τραγανιστή. Με ωραίες πρώτες ύλες, προσεγμένα μαγειρέματα, μερίδες από μεγάλες έως τεράστιες (υποψιάζομαι ότι «φταίει» η θητεία του Ηλία στην Αμερική) κι ευγενέστατο σέρβις, ο «Κούβελος» είναι τίμιο μαγαζί. Και αυτό είναι νομίζω που χαίρονται οι φίλοι που πίνουν μεσοβδόμαδα το κρασάκι τους, οι οικογένειες και οι παρέες του σαββατοκύριακου, οι οποίες θα δεις να μοιράζονται σε αυλή και σάλα: βασικές αρχές μιας καλής ταβέρνας.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στη 1/4.