Μοντέρνο, καθημερινό concept με ελληνικό πρόσημο σε έναν ευχάριστο, ζεστό χώρο στη Γλυφάδα. Συντονισμένο, μαζί με την κουζίνα, σε «σπιτικό» ρυθμό, συνεχίζει με την ίδια καλή σχέση ποιότητας-τιμής.
Aργά αλλά σταθερά πληθαίνουν οι σεφ που, είτε σόλο είτε με κάποιους συνεργάτες, ανοίγουν το δικό τους εστιατόριο, κι όταν λειτουργεί κανείς με τις δικές του προδιαγραφές, έχει περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσει ένα σύνολο –φαγητό και αισθητική προσέγγιση– συνεκτικό και προσωπικό. Στην περίπτωση του «Mentzelo’s Slow Food» του Μεντζέλου Δροσόπουλου, που είχε δώσει ήδη καλά δείγματα μαγειρικής γραφής σε διάφορα εστιατόρια της Αθήνας, αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό.
Αν έπρεπε να κάνω ένα… γαστρο-στιλιστικό ψυχογράφημα του μαγαζιού, η πρώτη λέξη που θα διάλεγα είναι «σπιτικό». Έχεις από τη μια την ανοιχτή κουζίνα που παίζει πάνω στην ελληνική παράδοση με σύγχρονα στοιχεία κι από την άλλη ένα χαλαρό σκηνικό σαλονο-γραφείου, με μια μπλε βιβλιοθήκη στο επίκεντρο φορτωμένη βιβλία μαγειρικής, εγκυκλοπαίδειες της προ Google εποχής, «National Geographic», ένα παλιό τηλέφωνο, ένα αεροπλανάκι, ποτήρια και μπουκάλια κρασιού κι έναν παγκόσμιο χάρτη, ανάμεσα στα δύο κομμάτια της.
Κάθεσαι σ’ ένα από τα τραπέζια του Τζαννή Σιφναίου (της σειράς The Letter t), φτιαγμένα από κοντραπλακέ σταμπαρισμένο με διάφορα μοτίβα, κάτι σαν ντιζαϊνάτη επαναπροσέγγιση της φορμάικας, κι η αίσθηση που έχεις είναι αυτή της πολύχρωμης ζεστασιάς και νεανικότητας. Νεανικό ήταν κατά βάση, αν και όχι αποκλειστικά, και το κοινό που πέτυχα να τρώει μεσοβδόμαδα εκεί.
Αν το μοτίβο στην καρέκλα έχει, με λίγη φαντασία, κάτι από πλεκτό με βελονάκι, το ψητό ψωμί με λαδορίγανη που φέρνουν στο τραπέζι γράφει «κλασική εικονογραφημένη ελληνική ταβέρνα». Τα χτυπητά αβγά με το παστό χοιρινό το οποίο, απ’ ό,τι διάβασα στον κατάλογο, το φτιάχνουν οι ίδιοι και λίγο τρικαλινό λουκάνικο συνεχίζουν ωραία το στόρι – χωριάτικη… βόμβα γεύσης. Τα κεφτεδάκια, ζυμωμένα με ξινό τραχανά που τον αισθάνεσαι, τραγανά, ιδιαίτερα, παίζουν κι αυτά στο ταμπλό της παράδοσης, αλλά με πιο ραφινάτη και σύγχρονη λογική.
Ήμουν ιδιαίτερα περίεργη και για τη μελιτζανοσαλάτα με το φασκόμηλο και το σουσάμι, τελικά όμως δεν ήταν πολύ πετυχημένη. Το κάπνισμα της μελιτζάνας χανόταν με τόσο σκόρδο και η πικράδα της ήταν πολύ έντονη. Από κει και πέρα, οι «τηγανητές» χυλοπίτες, που κάνουν κι ένα πέρασμα από το φούρνο μέσα σε λαδόκολλα, με στραγγιστό γιαούρτι, ξερή μυζήθρα και κάππαρη, παρότι κάπως πλαδαρές, ήταν γευστικές, το γιουβέτσι με κότσι, κλασικό, μελωμένο, είχε βαθιά νοστιμιά, ενώ και στη σχάρα οι επιδόσεις ήταν δυνατές – τα κοψίδια από βιολογικό κοκοράκι ήρθαν ζουμερά, με τραγανή πετσούλα, μαζί με φοβερές τηγανητές πατάτες, ψητή ντομάτα κι ένα κλαράκι θυμάρι.
Από τα γλυκά δοκίμασα μια αρκετά αρωματική σιροπάτη πορτοκαλόπιτα (αν και θα την προτιμούσα λίγο πιο ανάλαφρη) και μπακλαβά στο ποτήρι. Μπορεί να σε παιδέψει λίγο σε σχέση με τον κλασικό, αλλά «λέει» αυτή η στρώση από κριτσανιστά φύλλα, με το καρυδάκι από πάνω κι ακόμη πιο πάνω ένα πολύ καλό παγωτό καϊμάκι που μοσχοβολάει. Στο «Mentzelo’s» οι επιλογές είναι πραγματικά πολλές, τα υλικά καλά κι οι τιμές (κρασιού και φαγητού) επίσης. Προφανώς μπορεί να βελτιωθεί σε κάποια σημεία, αλλά τέτοια μαγαζιά δεν θα ήταν άσχημο να είχαμε πιο πολλά.
Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 2/1.
