Μαζί με την Έλλη Πασπαλά και τους μουσικούς David Lynch και Τάκη Φαραζή παρουσιάζουν το μουσικό πρόγραμμα «Play» στο «Plus» του «Σταυρού του Νότου» από το Σάββατο 28/2. Με αυτή την αφορμή ο Vassilikos μας μιλάει για την τέχνη της διασκευής, για το τραγούδι με το οποίο θα περιέγραφε την Πασπαλά, για ένα μακρινό σχέδιο και για το τι του λείπει από την Αθήνα όταν βρίσκεται στο Λονδίνο.
Τι δηλώνει ο τίτλος «Play» του μουσικού προγράμματος που θα παρουσιάσετε; Το μυαλό μου πάει στο κουμπί για να ξεκινήσει να παίζει η μουσική ή σε ένα παιχνίδι...
Το «Play» περιγράφει με κάθε πιθανό τρόπο αυτό ακριβώς που γίνεται με αυτό το σχήμα. Παίζουμε ένα παιχνίδι εναλλαγών και ρόλων. Και παίζουμε με διάθεση και όρεξη σχεδόν παιδική. Είναι τέτοια η επικοινωνία μεταξύ μας που όλα γίνονται εύκολα και αβίαστα, σαν παιχνίδι. Και φυσικά παραπέμπει στο «press to play», μια κίνηση που ακόμα κάνουμε όλοι, άσχετα με την εξέλιξη των μέσων και της τεχνολογίας.
Με την Έλλη Πασπαλά έχετε κοινές μουσικές προτιμήσεις και αγαπημένους καλλιτέχνες. Ποιοι είναι αυτοί;
Συναντιόμαστε φυσικά στο τεράστιο θέμα που ακούει στο όνομα Μάνος. Ο καθένας με τον τρόπο και την ιστορία του. Πέρα από αυτό όμως έχουμε κοινές αγάπες, όπως Joni Mitchell, Tom Jones, Beatles, Nat King Cole, Billie Holiday, Ella Fitzgerald, ο Bach και μια λίστα από δεκάδες ονόματα που δεν χωρούν εδώ.
Έχετε ωστόσο διαφωνήσει για κάποιον καλλιτέχνη που αρέσει στον έναν και όχι στον άλλο;
Ναι! Η Έλλη σιχαίνεται τους Abba!
Υποθέτω ότι οι κοινές μουσικές σας αγάπες θα αποτελούν το υλικό του «Play». Τι θα μας παρουσιάσετε, λοιπόν, στον «Σταυρό του Νότου»;
Ακριβώς αυτό. Στη διαδικασία της επιλογής κομματιών βρεθήκαμε με ιδέες και μια λίστα από κομμάτια που θα έβγαζαν ένα set list πολλών ωρών, οπότε αρχίσαμε να κόβουμε. Κάνουμε ένα πέρασμα από διάφορες εποχές και γεωγραφικά σημεία, με μόνο σταθερό στοιχείο τον αγγλικό και ελληνικό λόγο. Είμαστε άλλωστε και οι δύο πολύ ανοιχτοί σε αυτό. Παίζουμε κομμάτια που έχουν χαρακτηρίσει και την Έλλη και εμένα, τόσο σε επίπεδο δουλειάς όσο και σε προσωπικό. Κάποια από αυτά μάλιστα παίζονται για πρώτη φορά από εμάς. Και φυσικά ένα σταθερό κριτήριο είναι το πόσο καλά μπορούν να βγουν από το συγκεκριμένο σχήμα, ένα κουαρτέτο μουσικών που περνούν από όργανο σε όργανο εξυπηρετώντας την ενορχήστρωση και το συνολικό αισθητικό αποτέλεσμα.
Τι θαυμάζετε στην Έλλη ως ερμηνεύτρια και προσωπικότητα;
Όταν παίζουμε μαζί παρόλο που έχω τόσα πράγματα να προσέξω, πιάνω τον εαυτό μου να χάνεται στο τραγούδι της. Είναι τόσο γοητευτικά ειλικρινής ο τρόπος της που σε μαγεύει θες δε θες. Και η ευκολία της να περνάει από το ένα είδος στο άλλο είναι εντυπωσιακή. Πέρα από όλα αυτά όμως, η παρουσία της στη ζωή μου είναι πολύ ζεστή και προ παντός σταθερή όλα αυτά τα χρόνια, από το 2002 που γνωριστήκαμε. Έχω ζητήσει πολλές φορές τη γνώμη της για διάφορα πράγματα γιατί ξέρω ότι με νοιάζεται, απλά και αβίαστα.
Με ποιο τραγούδι (από αυτά που λέτε μαζί ή κάποια άλλα) θα μπορούσατε να την περιγράψετε;
Με το «A case of you» της Joni Mitchell. Μου αρέσει πιο πολύ η ερμηνεία της Έλλης…! Αν την ακούσεις να το τραγουδάει, καταλαβαίνεις όλα τα συναισθήματα του κομματιού με απίστευτη αμεσότητα.
Έχετε ασχοληθεί πολύ με τις διασκευές, με ιδιαίτερο τρόπο. Πώς προσεγγίζετε μία διασκευή; Γιατί τις χρειάζεται το κοινό και ο καλλιτέχνης;
Η ενασχόληση με τις διασκευές είναι ένα κλειστό κύκλωμα ανάμεσα στην ιδιότητά μου ως ερμηνευτή και δημιουργού και σε αυτήν του ακροατή. Μπορώ την ίδια στιγμή να είμαι και τα δύο. Αυτή νομίζω είναι και η ανάγκη που οδηγεί τους περισσότερους να καταπιαστούν με αυτή την τέχνη. Και την ονομάζω έτσι γιατί είναι τέχνη. Και είναι λίγο παρεξηγημένη, ίσως γιατί γενικά γίνεται πρόχειρα και όχι με όλη την ψυχή κάποιου. Στη δική μου περίπτωση θα έλεγα ότι νιώθω το ίδιο δημιουργικός, είτε γράφοντας ορίτζιναλ υλικό είτε διασκευάζοντας. Είναι θέμα στάσης απέναντι στα πράγματα γενικότερα.
Με το έργο ποιου μουσικού δημιουργού θα επιθυμούσατε να ασχοληθείτε σε έκταση στο μέλλον όπως κάνατε με του Τσιτσάνη ή του Χατζιδάκι;
Με του Αττίκ. Αλλά δεν θα μπει στα πλάνα για πολλά χρόνια ακόμα. Έχω πολύ δικό μου υλικό και ήδη είμαι στο στούντιο γράφοντας εδώ και πολλούς μήνες. Είναι ώρα για μένα να ξαναγυρίσω στη σύνθεση.
Ζείτε σε ένα Λονδίνο που μεταμορφώνεται από την επέλαση του πλούτου, Ρώσων και Αράβων. Παραμένει μια δημιουργική πόλη; Γιατί σας αρέσει και γιατί όχι;
Φυσικά παραμένει δημιουργική, δεν θα γινόταν αλλιώς. Εκατομμύρια κόσμου ζουν και δημιουργούν στο Λονδίνο. Η πόλη προσφέρεται για ιδέες. Βουίζει συνεχώς, μελωδικά και παράφωνα ταυτόχρονα. Έχει πολύ νέο κόσμο που έχει όρεξη να πράξει και να ψάξει. Αυτό που δεν μου αρέσει πολύ είναι η πολυπλοκότητα στο θέμα της επικοινωνίας. Λόγω μεγέθους και κουλτούρας, τα πράγματα γίνονται αναγκαστικά με πολύ συγκεκριμένους τρόπους και σε αρκετά αυστηρά πλαίσια. Δεν μπορείς να δεις ένα φίλο την ώρα που θες. Πρέπει να το προγραμματίσεις πολύ πριν. Αυτό στοιχίζει στον ανθρώπινο αυθορμητισμό.
Αντιλαμβάνεστε κάποια αλλαγή στη διάθεση του κόσμου εδώ στην Ελλάδα μετά τις πρόσφατες πολιτικές αλλαγές;
Ναι, και χαίρομαι γι’ αυτό. Είτε ισχύει πραγματικά είτε όχι, νιώθω ότι ο κόσμος φοβάται λιγότερο τώρα και αυτό είναι το σημείο-κλειδί σε κάθε συνθήκη και κάθε εποχή.
Ποια είναι τα πράγματα που κάνετε οπωσδήποτε στην Αθήνα όταν βρίσκεστε εδώ;
Ξενυχτάω έξω με φίλους και ατελείωτες κουβέντες με τσίπουρο. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω στο Λονδίνο!
