Φέτος, όπως και τα τελευταία χρόνια της κρίσης, η τράπουλα της νυχτερινής διασκέδασης έχει ανακατευτεί προκαλώντας αμηχανία σε επιχειρηματίες, κοινό και καλλιτέχνες. Και αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Αυτή η καινούργια μοιρασιά κάνει τα πράγματα στην πόλη ακόμη πιο ενδιαφέροντα, το τοπίο πιο κινητικό και τη δική μας δουλειά –που κάθε νύχτα παίρνουμε τους δρόμους ψηλαφώντας το πιο ζωντανό κομμάτι της διασκέδασης– πιο σημαντική.
Ποιο μαγαζί της νύχτας πάει σφαιράτο; Ποιο σχήμα καλλιτεχνών μπορεί να κάνει απανωτά sold out Παρασκευές και Σάββατα, αλλά οι fans να φεύγουν με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου; Ποιο είδος διασκέδασης έχει a priori την επιτυχία στο τσεπάκι του; Ποιος γεμίζει τις πιο «νεκρές» ημέρες της εβδομάδας (όπως μια Δευτέρα ή μια Πέμπτη) και κάνει την έκπληξη της σεζόν; Είναι οι μουσικές παραστάσεις το μέλλον; Πώς χτίζεται επιτυχημένα μια νέα μουσική σκηνή; Πώς και γιατί μπορεί η νυχτερινή διασκέδαση στην Αθήνα να έχει πρώτο τραπέζι πίστα με 1.000 ευρώ και πάνω αλλά και με 10 ευρώ και κάτω;
Σάββατο βράδυ στο «Teatro»: φίσκα το μαγαζί, τα τρία δημοφιλέστερα ονόματα του mainstream λαϊκού στην πίστα, όμως οι εντυπώσεις στο τέλος της βραδιάς ανάμεικτες. πώς να ικανοποιηθούν οι fans όταν ένα πρόγραμμα πρέπει να μοιραστεί μεταξύ Μαζωνάκη, Πάολας και Παντελίδη; Την ίδια ώρα ασφυκτικά γεμάτη και η «Ακτή Πειραιώς», με τον Γιάννη Χαρούλη μόνο του στη σκηνή να δημιουργεί μια μεθυστική ατμόσφαιρα πανηγυριού που λες ότι θα μπορούσε να τραβήξει μέχρι το πρωί.
Και μια τελευταία εικόνα: Πέμπτη βράδυ, με τα περισσότερα μαγαζιά να μη λειτουργούν και την κίνηση περιορισμένη, η Έλλη Κοκκίνου τραγουδάει «Κοσμοθεωρία» αλλά και ξένα hits σε ένα «Cabaret» γεμάτο ανέμελα party animals – το Κολωνάκι μοιάζει να ξαναζεί παλιές χρυσές εποχές μια καθημερινή! Αντιθέσεις, σημεία της εποχής και κατάλοιπα από περασμένες εποχές σε μια νύχτα που όσο αναζητά το μέλλον της σε νέα ονόματα, χώρους και συνήθειες άλλο τόσο αρνείται να απαγκιστρωθεί από το μαξιμαλιστικό παρελθόν της.
Τη σεζόν εγκαινίασε άτυπα (τέλος Αυγούστου) το «Posidonio» και ακολούθησαν ο «Βοτανικός» και το «Frangelico». Φεβρουάριο μήνα τα τρία σχήματα έχουν ολοκληρώσει τις εμφανίσεις τους, ενώ συνεχίζουν όσοι έκαναν πρεμιέρα αργότερα – μέχρι και στις αρχές Δεκεμβρίου είχαμε πρεμιέρα στο «Φωταέριο». Στο πεντάμηνο βαριά κινείται, λοιπόν, η χειμερινή σεζόν και αυτό έχει να κάνει με την καταναλωτική δυνατότητα αλλά και με τη δυναμική των ονομάτων της πίστας.
Για κάθε Νίκο Βέρτη, ο οποίος έσκισε στο «Κέντρο Αθηνών», υπάρχουν πίστες που το παλεύουν να κρατηθούν με χορούς, προσκλήσεις, προσφορές και τραπέζια για celebrities που λειτουργούν ως κράχτες δημοσιότητας. Για κάθε Σάββατο που πηγαίνει καλά υπάρχει μια Παρασκευή «έτσι κι έτσι» – παρατηρήθηκε και φέτος το φαινόμενο να αρρωσταίνουν τραγουδιστές την Παρασκευή και να γίνονται καλά το Σάββατο.
Όσο για τα λουλούδια, αυτά πέφτουν με το σταγονόμετρο. Πτωτικά κινείται και η κατανάλωση, που όπως εκτιμούν οι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, φαίνεται φέτος να μειώνεται 10-20% σε σχέση με τη σεζόν 2013-14, η οποία είχε παρουσιάσει αντίστοιχη μείωση σε σχέση με το 2012-13. Ωστόσο, αν κάποιοι περίμεναν ότι οι πίστες μέχρι και θα… εξαφανίζονταν, μάλλον αγνοούν το γεγονός ότι υπάρχει ακόμη κόσμος που ακούει «μπουζούκια». Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί πια να βγει συχνά και να κάνει «ζημιές», γι’ αυτό είναι επιλεκτικός.
Οι περισσότεροι ακολούθησαν και φέτος κλασικές αξίες (ο Βέρτης, ο Καρράς, ο Γονίδης, ο Μαζωνάκης και ο Ρέμος έχουν τον κόσμο τους, γι’ αυτό και τα μαγαζιά τους πήγαν σε γενικές γραμμές καλά), ενώ η νεολαία στράφηκε μαζικά στα «διασκεδαστήρια» τύπου «Caramela» «Vox», «Club 22», «Central». Κερδισμένοι για άλλη μία χρονιά βγήκαν οι επιχειρηματίες που τόλμησαν «μουσική παράσταση», εντάσσοντας στο μουσικό σχήμα και λίγη πρόζα: στο «Διογένης Studio» του Γ. Παπαθεοχάρη ο Ρέμος και η Ασλανίδου κάνουν, χωρίς γαρίφαλα, παιχνίδι με τον Γιάννη Ζουγανέλη, στο «Έναστρον» του Κ. Ματσίκα ο Βασίλης Καρράς «ξεκλειδώνεται» με τη βοήθεια του Στέλιου Ρόκκου και του Τάκη Ζαχαράτου, ενώ στο «Φως» του Ηλ. Μαροσούλη ποπ, λαϊκό και πρόζα συνδυάζονται από τον Γιώργο Θεοφάνους, τη Νατάσσα Θεοδωρίδου και τον Παντελή Καναράκη.
Άλλοι, πάλι, που επένδυσαν στη virtual δημοτικότητα νεανικών ειδώλων όπως η Demy και οι Boyz + Noise που συμμετέχουν στο λαϊκό σχήμα του «Fever» ή ο Stan στο «Club 22», θα πρέπει να το ξανασκεφτούν για το αποτέλεσμα. Μήπως όσοι πατάνε likes στο YouTube και το Facebook πάνε νωρίς για ύπνο και δεν είναι το κατάλληλο κοινό για ξενύχτι;
Σταθερές αξίες και νέες τάσεις
Τάση με σταθερή δυναμική τα τελευταία χρόνια στη νυχτερινή διασκέδαση είναι η άνθηση των μουσικών σκηνών και του έντεχνου τραγουδιού, φαινόμενο που γέννησε νέους χώρους ψυχαγωγίας, μας ξανασύστησε παλιές αξίες του τραγουδιού που είχαν ξεχαστεί στα χρόνια της ευμάρειας, αλλά ανέδειξε και καινούργιους δημιουργούς που μπήκαν με ορμή στο ρινγκ και κέρδισαν τις εντυπώσεις. Και, όπως είναι φυσικό, καθετί νέο έχει και τις υπερβολές του. Δεν αρκεί να κατεβάσεις την ταμπέλα από μια πίστα και να τη βαφτίσεις μουσική σκηνή. Ούτε να δημιουργήσεις ένα χώρο, να φέρεις δύο μεγάλα ονόματα και να θεωρήσεις πως εξασφάλισες την επιτυχία. Η πείρα δείχνει ότι θέλει κόπο, χρόνο, γνώση, επικοινωνία κι επένδυση για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του κοινού και των καλλιτεχνών.
Πρωταγωνιστής της φετινής σεζόν στο χώρο των μουσικών σκηνών έχει αναδειχτεί ο «Σταυρός του Νότου», ο οποίος με τα 20 χρόνια εμπειρίας του δείχνει πως όλα χτίζονται αργά και μεθοδικά. Είναι σταθερό σημείο αναφοράς τόσο του κόσμου, που συνεχίζει να πηγαίνει εκεί για το ποτό του ακόμη κι αν δεν γνωρίζει ποιος παίζει, όσο και των καλλιτεχνών – οι περισσότεροι απ’ όσους αποφάσισαν να κάνουν φέτος εμφανίσεις ξεκίνησαν (και θα σταματήσουν) εδώ. Το brand που διαχειρίζεται η έμπειρη ομάδα του «Σταυρού» της επιτρέπει επίσης να στηρίζει ως ένα βαθμό και τις καθημερινές, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα δύο πράγματα.
Από τη μια να είναι ανοιχτή η σκηνή και τις καθημερινές ως στέκι και από την άλλη να δίνει βήμα σε ακόμη άγνωστους καλλιτέχνες να επικοινωνήσουν με ένα κοινό που διψά για νέα και φρέσκα πράγματα. Εδώ πρωτοείδαμε και τη συστήσαμε στους αναγνώστες του «α» τη Μαρία Παπαγεωργίου – κρατήστε το όνομά της θα μας απασχολήσει στο μέλλον. Την περσινή χρονιά είχαν μπει δυνατά στο παιχνίδι των μουσικών σκηνών το «Ρυθμός Stage» στην Ηλιούπολη και το «PassPort» στον Πειραιά. Με το περσινό τους πρόγραμμα προσπάθησαν να οικοδομήσουν ένα υπερτοπικό προφίλ έτσι ώστε να κινητοποιήσουν κόσμο και από άλλες περιοχές της Αττικής.
Αυτό δεν το κατάφεραν κι ένας από τους λόγους είναι και το γεγονός πως τη φετινή χρονιά τα ονόματα που εμφανίστηκαν (εκτός από εξαιρέσεις) δεν ήταν του βεληνεκούς εκείνων που εμφανίστηκαν πέρυσι, πράγμα που ενισχύει την άποψη πως η δημιουργία ενός brand θέλει χρόνο, επικοινωνία και στρατηγική. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τη μουσική σκηνή «Levare», που αν και φιλοξένησε ένα δυνατό σχήμα με Γιάννη Κότσιρα (ο οποίος έκανε πολύ επιτυχημένες εμφανίσεις την προηγούμενη σεζόν) και Μανώλη Λιδάκη, εντούτοις δεν κατάφερε να κερδίσει τον κόσμο.
Στο φετινό ανακάτεμα της τράπουλας ενισχυμένα βγήκαν το «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο», όπου θριάμβευσε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κι έπεται συνέχεια με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, η «Ιερά Οδός», που βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος χάρη στη συνεργασία Νταλάρα, Βιτάλη και Γλυκερίας, η «Άνοδος», που μετά την εκρηκτική σεζόν 2013-14 κινήθηκε πιο συγκρατημένα, αλλά εξίσου επιτυχημένα με τους Άγαμοι Θύται, και η «Αρχιτεκτονική», η οποία μπήκε μετά τις γιορτές ξανά στο παιχνίδι.
Ακτινογραφώντας τη φετινή σεζόν καταγράψαμε με αρκετά ρεπορτάζ μας δύο νέες τάσεις στην αθηναϊκή νύχτα. τις pocket size μουσικές σκηνές που φαίνεται να κερδίζουν κοινό και καλλιτέχνες αλλά και το live clubbing το οποίο ενώνει club, πίστα και συναυλιακή κατάσταση σε ένα! Οι pocket σκηνές είναι μικροί σε μέγεθος χώροι, κάποιοι από τους οποίους έχουν υβριδικό all day χαρακτήρα, όπως ο «Ακροβάτης», η «Ρότα», το «Άλικο», το «Μπαράκι της Διδότου» κ.ά., και καλύπτουν την ανάγκη του κόσμου να αποκτήσει ένα ήρεμο στέκι όπου δεν θα στερηθεί την καλή μουσική. Εδώ συναντηθήκαμε φέτος και με ονόματα του έντεχνου που προτιμούν τους χώρους αυτούς από καλλιτεχνική άποψη, αλλά πολλές φορές και από την ανασφάλεια ενός άδειου μεγάλου χώρου. Το αποτέλεσμα όπως κι αν έχει είναι θετικό, αφού ο κόσμος απολαμβάνει με λίγα χρήματα έναν αγαπημένο του καλλιτέχνη, και μάλιστα σε πιο παρεΐστικη ατμόσφαιρα.
Σε ό,τι αφορά το live clubbing, τώρα, τα παραδείγματα είναι πολλά: η Έλλη Κοκκίνου στο «Cabaret», ο Γιώργος Σαμπάνης στο «Acro», ο Tonis Sfinos στο «Gotham», οι Μύρωνας Στρατής και Ησαΐας Ματιάμπα στον «Σταυρό», ο Διονύσης Σχοινάς στο «4711», οι Onirama στο «Camorra»… Αυτή η τάση θεωρούμε ότι θα συνεχίσει να είναι ελκυστική για ένα κοινό που έχει βαρεθεί τις πίστες, αλλά όχι το κέφι τους, θέλει να μη στριμώχνεται σε τραπέζια, αλλά να αράζει στους καναπέδες, δεν βρίσκει πια αξιοπρεπή mainstream clubs, αλλά θέλει να χορεύει. Το παρελθόν σερβιρισμένο με φρέσκο τρόπο μοιάζει να είναι το μέλλον. Σε μια Αθήνα που θέλει ακόμη να διασκεδάζει τη νύχτα μπορείς να έχεις πρώτο τραπέζι πίστα με 1.000 αλλά και με 10 ευρώ.
