«Ποιο ήταν, Μανώλη, το πρώτο τραγούδι που είπα εδώ, στον “Διογένη”, το 1996;» ρωτάει το «μπουζούκι» του, τον Καραντίνη, ο Αντώνης Ρέμος και καθώς αρχίζει να λέει το «Τι ήμουνα για σένανε» μου θυμίζει εκείνη την πρώτη βραδιά μου στα μπουζούκια. Τότε, τα λουλούδια σχεδόν τον σκέπαζαν. Τώρα, ούτε πέταλο – δεν θέλουν τα γαρίφαλα ούτε ο ίδιος ούτε η επιχειρηματική οικογένεια του «Διογένης Studio». Αλλά τα κύματα εκτόνωσης που σηκώνει ο αντιπροσωπευτικότερος τραγουδιστής του σύγχρονου λαϊκού έχουν το ίδιο ύψος και την ίδια ταχύτητα. Πολλά έχουν αλλάξει από το 1996 κι άλλα τόσα έχουν μείνει ίδια… Η «Μοιραία συνάντηση» του Αντώνη Ρέμου, του Γιάννη Ζουγανέλη και της Μελίνας Ασλανίδου έχει στοιχεία πίστας, μουσικής σκηνής και θεάτρου σ’ εκείνες τις δόσεις που κρατούν όλη τη βραδιά ζωντανό το ενδιαφέρον – μαζί με τα λουλούδια πάνε και τα παραγεμίσματα με αμφιβόλου ποιότητας δεύτερες φωνές ή άλλα τρικ. Η βραδιά ξεκινάει με ένα –σαρκαστικό για τις τακτικές της νύχτας– βίντεο, στο οποίο ο Ζουγανέλης και ο Ρέμος (το «στρουμπουλό αγοράκι που έμελλε να αλλάξει την ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας») ξεπερνούν μια βεντέτα 474 χρόνων και αναζητούν μια τραγουδίστρια που θα πάει… άπατη, ώστε να ξεχωρίσουν εκείνοι στο πρόγραμμα που ετοιμάζουν.
Η... άπατη είναι η Μελίνα Ασλανίδου, η οποία παραλαμβάνει τη σκυτάλη βασίζοντας το πρώτο της πρόγραμμα κυρίως σε τραγούδια από τον καινούργιο της δίσκο («Μελίνα») σε πλήρεις εκτελέσεις. Λέει επίσης το ντουέτο της με τον Αντώνη Μιτζέλο «Ο χρόνος νικά» από την ταινία «Κοινός Παρονομαστής» και, στο τέλος, το «Λάθος». Όταν αποχωρεί, το μόνο που σκέφτεσαι είναι να αποκτήσεις σύντομα τη «Μελίνα». Κατόπιν, ο Γιάννης Ζουγανέλης επιχειρεί τρεις εισόδους ώστε να εισπράξει το δυνατότερο χειροκρότημα. Ο υπερδραστήριος performer τραγουδάει (το «Έρωτας είναι ο Γιάννης» και ό,τι υπάρχει με το όνομα Γιάννης στους στίχους), δέχεται παραγγελιές για τραγούδια στα τούρκικα, τα κινέζικα και τα ινδικά, φτιάχνει ένα τραγούδι με προτάσεις που του δίνουν όσοι κάθονται στα μπροστινά τραπέζια, πειράζει τον κόσμο (αν φτάνετε εκείνη την ώρα στο τραπέζι σας… την πατήσατε) και γενικά ισορροπεί απολαυστικά στην κόψη ενός φαρελικού τύπου χιούμορ. Ακολουθεί ο Ρέμος… και ο πανζουρλισμός. Είναι η φωνή, είναι η ανεξάντλητη ένταση του «Έκρυψα το πρόσωπό μου», του «Είναι στιγμές», του «Έλα να με τελειώσεις» που κάνουν την παρέα μου να πει ότι «αυτός είναι ο καλύτερος Ρέμος εδώ και καιρό». Αυτό που έχω να πω έπειτα από εκατοντάδες εξόδους είναι ότι τέτοια σχέση τραγουδιστή - κοινού τη συναντάω σπανιότατα. Η «αποσυμπίεση» έρχεται με το ντουέτο Ρέμου και –μιας κομψότατης στο μάξι φόρεμά της– Ασλανίδου («Θα προχωράμε μαζί», «Τετάρτη βράδυ», «Στων αγγέλων τα μπουζούκια») και με τρίο (με τη «Στέλλα» του Ζουγανέλη και το «Φλασάκι» του Σάκη Μπουλά). Ο Ζουγανέλης αποχωρεί απ’ αυτό το μέρος λέγοντας στους άλλους δύο «Συνεχίστε μόνοι σας να δω τι θα καταφέρετε» κι εκείνοι, με κλασικό, χορταστικό λαϊκό πρόγραμμα, υπενθυμίζουν τον κοινό τόπο της παλιάς και της νέας νυχτερινής διασκέδασης.
