Ας ξεκινήσουμε από το τέλος, γιατί εκεί φαίνεται το αποτύπωμα μιας βραδιάς στη διάθεση: αφού μας αποχαιρετά με το «Αγάπη υπερβολική» (κι όχι με το «Δώδεκα», το οποίο τίζαρε όλο το βράδι και τελικά το είπε λίγο πριν από το τέλος), η Άννα Βίσση λέει ότι πάει να φορέσει ένα τζιν για να επιστρέψει για χορό. Κι έτσι, περασμένες 5 το πρωί, στη σκηνή όπου πριν από λίγη ώρα είχε εκτυλιχθεί ένα φαντασμαγορικό party-αναδρομή στα σαράντα χρόνια της καριέρας της, η Άννα, η Κοντσίτα, ο Μιχάλης και ο Carsten (οι δύο επιχειρηματίες του «Jackie O’ Beach»), το προσωπικό, που τα είχε δώσει όλα για να μας εξυπηρετήσει, εκείνος ο Γάλλος που νωρίτερα της είχε πει στο μικρόφωνο ότι η βραδιά ήταν «un reve!», μαζί με άλλους που είχαμε απομείνει, χορεύαμε με τις μουσικές που έπαιζε ο Απόστολος Μητρόπουλος, από «Material girl» της Madonna μέχρι dirty sexy house. Την ενέργειά της η Άννα έχει τον τρόπο να τη μεταφέρει στον κόσμο κι αυτό έκανε από την πρώτη στιγμή που έπεσε η ιδέα να γίνει το party. Έτσι, φτάνοντας στο Super Paradise είδαμε από ψηλά ένα εντελώς μεταμορφωμένο «Jackie O’ Beach» για τις ανάγκες του event: στο bar-restaurant που έχει ανεβάσει από πέρσι τον πήχη του beachlife, είχαν στηθεί τεράστιες εξέδρες για να φιλοξενήσουν τη σκηνή και τα τραπέζια – μπορεί η πισίνα και το τζακούζι να είχαν «εξαφανιστεί», αλλά όποιος πήγαινε για πρώτη φορά μπορούσε να περιεργαστεί το εντυπωσιακό στρογγυλό μπαρ του οποίου η οροφή μοιάζει με καΐκι, τον υπερυψωμένο χώρο του εστιατορίου, τις οργανικές γραμμές και λεπτομέρειες του χώρου. Μετά από ένα χορευτικό ζέσταμα από την Demy, τους Freaky Fortune, τον RiskyKidd και τον Mike, η Άννα βγήκε γύρω στα μεσάνυχτα, ντυμένη με μια λευκή ολόσωμη φόρμα, λευκά ψηλοτάκουνα πέδιλα και κουκούλα, συνεχίζοντας στην ίδια χορευτική διάθεση: μια «Αγάπη υπερβολική» ενισχυμένη με σειρήνες άνοιξε το δικό της πρόγραμμα, για το οποίο είπε στη συνέχεια ότι έκανε μια αυστηρή και δύσκολη επιλογή κι «ας τη μαλώνουμε όταν δεν λέει μερικά τραγούδια» – η συνέχεια δόθηκε φυσικά με την «Επιλογή μου». Χωρισμένη σε ευδιάκριτες ενότητες (πρώτα τα pop/χορευτικά, μετά τα λαϊκά, αργότερα τα παλιά και προς το τέλος οι μπαλάντες στην προέκταση της σκηνής όπου υπήρχε ένα κόκκινο πιάνο κι ένας λευκός καναπές), αυτή η αναδρομή η Άννα τα είχε όλα: από ένα «αλήτικο ζεϊμπέκικο» και το «Fabulous» μέχρι το «Αγάπη είναι» και Amy Winehouse, το «Όσο έχω φωνή» (το «τραγούδι της ζωής της») να μεταμορφώνεται σε «Y.M.C.A.», το «Δεν θέλω να ξέρεις» που το αφιέρωσε στον εαυτό της, τα «Ριάλια» που παρέσυραν τον Χριστόφορο Πέσκια (ο σεφ του «Jackie O’ Beach») στη σκηνή σε ξέφρενο τραγούδι και χορό, κι άλλα πολλά. Μια τυπική βραδιά, δηλαδή, παρέα με την Άννα, η οποία, όπως το συνηθίζει, έδινε παραγγελιές ανάλογα με τη διάθεσή της στο μαέστρο της αλλάζοντας τη ροή του προγράμματος, επικοινωνούσε με τον κόσμο (υποδέχτηκε θερμά τον Valentino που είχε έρθει με τον Ηλία Ψινάκη), αστειεύτηκε με τις drag queens που την υποδύονταν και δεν άφησε την Conchita Wurst να φύγει από τη σκηνή χωρίς να πουν μαζί το «Everything», το οποίο ολοκληρώθηκε μέσα σε μια βροχή από πυροτεχνήματα. Η guest παρουσία της φετινής νικήτριας της Eurovision ήταν σύντομη, είχε εκτός από τα γιουροβιζιονικά της και δύο τραγούδια που ανέδειξαν τις φωνητικές ικανότητές της («Believe» της Cher και «My heart will go on»), και τη γέμισε με χαρά. Μου το είπε αργότερα σε μια σύντομη συνομιλία που είχαμε, όπως και το ότι ζούμε στον παράδεισο και ότι με την Άννα αισθανόταν μία σύνδεση κι ας μην την είχε γνωρίσει ποτέ, αλλά τώρα από κοντά καταλάβαινε ότι την ενέπνεε η δυναμικότητα και οι ικανότητές της. Στο «επίσημο» κλείσιμο της βραδιάς, πριν μετατρέψουμε τη σκηνή σε dancefloor, μια μεγάλη τούρτα με αποτυπωμένες 40 νότες από το «Αγάπη υπερβολική» εμφανίστηκε στη σκηνή, ο Χρήστος Ολύμπιος έπαιξε στο μπουζούκι του τα «Παιδιά του Πειραιά», ο Μιχάλης και ο Carsten ήταν αγκαλιασμένοι με την Άννα και εμφανώς χαρούμενοι για το αποτέλεσμα μιας βραδιάς-οργανωτικός άθλος – είμαι σίγουρος ότι έχουν στο μυαλό τους κι άλλα παρόμοια σχέδια μετά από αυτό το πετυχημένο ντεμπούτο του χώρου σε live διοργανώσεις!
