Άννα Βίσση: Το party της χρονιάς στο «Jackie O’ Beach»

«Πώς καταλάβατε ότι είμαι εγώ;» ρωτάει η Άννα μια δημοσιογράφο που την καλεί για τηλεφωνική συνέντευξη προτού ξεκινήσουμε τη δική μας. Κι επαναλαμβάνει τα λόγια της χαμογελώντας: «Μου λέτε ότι η φωνή μου είναι δυναμική, βραχνή και ζεστή. Μ’ αρέσουν αυτά. Τα κρατάω». Μιλάει στο τηλέφωνο τριγυρνώντας στην κουζίνα για ένα δεκάλεπτο με αφορμή την εμφάνισή της με τον Αντώνη Ρέμο στη Ρόδο κι έπειτα ξανακάθεται για να τελειώσει τα φρούτα της (κάνει αυστηρή διατροφή, όπως μου λέει) και να ξεκινήσουμε σιγά σιγά τη δική μας συνέντευξη για το μεγάλο party με αφορμή τα 40 χρόνια καριέρας της που ετοιμάζει στο «Jackie O’ Beach» στο Super Paradise. Η κουβέντα θα ξεφύγει αρκετές φορές, στις σειρές που βλέπει αυτή την περίοδο (για το «Homeland» που το λατρεύει, αλλά για το «House of Cards» που το βαρέθηκε), στο «ωραίο κόκκινο φόρεμα και τα ωραία κόκκινα μαλλιά» μιας ηθοποιού στην ταινία «Μια Βραδιά στο Σεν Τροπέ» που έπαιζε στο mute εκείνη την ώρα η τηλεόραση, στην Κλερ Ντέινς που είναι φοβερή ηθοποιός – με βάζει να ψάξω στο Internet από τι έπασχε στην τηλεταινία «Temple Grandin» που την είχε εντυπωσιάσει. Εκεί στην κουζίνα, εγώ στον καναπέ με τα μαξιλάρια-δώρα από θαυμαστές της κι εκείνη σε μια καρέκλα, φορώντας τις σαγιονάρες της, ένα φανελάκι και βερμούδα, η Άννα απαντάει στις ερωτήσεις, μου τις αντιστρέφει, καμιά φορά τις αποφεύγει κοφτά. Ύστερα από δύο ώρες, την αποχαιρετώ με την υπόσχεση ότι η επόμενη συνάντησή μας θα είναι για να μιλήσουμε για γκομενικά. Κατά τις 2 το ξημέρωμα, λαμβάνω ένα μήνυμα στο κινητό μου: «Πώς είπες τις σειρές που θα γουστάρω;»

Προτού προχωρήσουμε σε λεπτομέρειες, μπορεί να χωρέσεις σε μια πρόταση ή σε μια λέξη αυτά τα 40 χρόνια καριέρας;

Πω, πω, πω, πω, πω! Με αποσιωπητικά και πολλά θαυμαστικά!

Κυκλοφόρησες την αναμνηστική κασετίνα «Access all areas» με τις μεγαλύτερες επιτυχίες σου και συνοδευτικό υλικό. Αν τοποθετούσες εκεί μέσα ένα μόνο τραγούδι ποιο θα ήταν αυτό;

Το «Δώδεκα»! Με δώδεκα φωτογραφίες που θα διάλεγα εγώ. Με δώδεκα αφορισμούς δικούς μου. Με δώδεκα βερσιόν του «Δώδεκα». Έχω άλλωστε μερικές έτοιμες. Μία με τον Νίκο που το παίξαμε στην κιθάρα όταν εμφανιστήκαμε σε μια εκπομπή, ένα ρεμίξ από τους Playmen, εκείνη με το «Secret» της Madonna που άνοιγε το πρόγραμμα στο «Rex». Ωραίο αυτό. Project Δώδεκα. Το κατοχυρώνω.

Μην ξεχάσεις να με ευχαριστήσεις στο εξώφυλλο…

Ε, βέβαια, τον Βουλαλά που μου έδωσε την ιδέα!

Σ’ αρέσει η φωνή σου;

Την αγαπάω τη φωνή μου. Την κουράζω και είμαι πολύ απαιτητική απ’ αυτήν, αλλά αισθάνομαι ότι αν και υπάρχουν πολύ πιο τεχνικές φωνές, στον κόσμο αρέσει ο ήχος της, η δύναμη που έχει όχι σε volume αλλά σε βάθος. Έχει ένα βάθος που σου μιλάει, που σε ζεσταίνει. Αυτή είναι η φωνή που μου έχει δώσει ο θεός. Άκουσες πριν, σήκωσα το τηλέφωνο και με κατάλαβαν από τη φωνή. Μου συμβαίνει καθημερινά. Πηγαίνω στο περίπτερο κι είναι σκυμμένος ο περιπτεράς, του ζητάω τσίχλες κι εκείνος απαντά χωρίς να με βλέπει «Γεια σου, ρε Αννούλα»!

Σ’ έχει εκπλήξει ποτέ;

Ναι, κυρίως όταν ροκάρω, όταν ουρλιάζω και λέω σπαρακτικά πράγματα. Στη «Μάλα» ας πούμε. Τότε δεν το καταλάβαινα. Νόμιζα μάλιστα ότι δεν είμαι τόσο καλή, αλλά αργότερα συνειδητοποίησα πως ήμουν πεσμένη κάτω, χτυπημένη και ματωμένη κι όμως κατάφερνα να τραγουδάω έτσι… Άρα σημαίνει ότι χρησιμοποιώ τη σωστή τεχνική. Δεν μπορεί να παίρνεις μια στάση για να βγει η φωνή. Πρέπει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να βγάζεις τη φωνή που θα έβγαζε φυσιολογικά κάποιος σ’ αυτή την κατάσταση. Αυτό μ’ αρέσει σ’ εμένα. Είμαι πολεμίστρια. Έχω παίξει σε δύσκολες καταστάσεις. Μ’ αρέσω περισσότερο στα δραματικά τραγούδια. Τα χαρούμενα τα βαριέμαι.

Πότε αισθάνθηκες ότι η επιτυχία σου έχει αρχίσει να γίνεται τεράστια;

Με τον Καρβέλα. Με το «Δώδεκα». Εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και οι αντιδράσεις όταν το έλεγα ήταν όμοιες με εκείνες σε ξένους καλλιτέχνες. Μέχρι τότε ήμουν το δεύτερο όνομα.

Το αξίζεις όλο αυτό που σου συνέβη;

Δεν ξέρω. Δεν μπορεί να «κοροϊδεύω» τόσα χρόνια τον κόσμο. «I must have done something good» που έλεγε η Μαρία στο «The Sound of Music».

Υπάρχει παρόλα αυτά κάποιο ταλέντο που θα ήθελες να έχεις;

Ναι. Θα ήθελα να έχω τελειώσει το πιάνο. Και το μπαλέτο. Να ήμουν δηλαδή χορεύτρια, τραγουδίστρια και μουσικός!

Ακόμη κι αν σου λείπουν αυτά, όλοι σε ερωτεύονται κεραυνοβόλα. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Σ’ εσένα συνέβη;

Ναι, με την πρώτη ματιά!

Δεν μου λες όμως γιατί.

Είπαμε, είναι κεραυνοβόλο.

Το πιστεύεις αυτό; Εγώ πιστεύω ότι κερδίζω τους άλλους όταν με γνωρίσουν από κοντά. Από μακριά συχνά προκαλώ την απόρριψη. Εσύ είχες μια διάθεση να με απορρίψεις πριν με γνωρίσεις;

Από μακριά, ναι.

Γιατί; Μήπως προκαλώ για κάποιο λόγο;

Συνήθως οι άνθρωποι όταν είναι αντιμέτωποι με έναν σταρ, μ’ ένα μύθο, έχουν…

…την τάση να τον αμφισβητήσουν. Το καταλαβαίνω. Υπήρχε μια περίοδος που ενοχλούσα. Τη δεκαετία του ’90 κάναμε πολλά με τον Νίκο. Βγήκαμε με τους «Δαίμονες», μας έλεγαν σατανιστές, απαντούσαμε, κάναμε πολλές επιτυχίες, κάθε χρόνο βγάζαμε ένα δίσκο με καινούργια πρόταση. Το νιώθαμε ότι ενοχλούσαμε. Βιάζονταν να μας χαρακτηρίσουν εμπορικούς, άρα φτηνούς. Έπειτα ήταν όλα αυτά τα σόου, που ντυνόμουν παράξενα, που έκανα ακροβατικά, που έφερνα χορευτές. Ήταν συνηθισμένα πράγματα στο εξωτερικό. Επειδή ταξίδευα, τα έβλεπα, τα γούσταρα, τα ζήλευα και τα δοκίμαζα στη χώρα μου. Στη μουσική μου πήγαιναν. Υπήρχαν τραγουδιστές που τα έκαναν με λαϊκά τραγούδια. Ε, δεν ήταν ταιριαστό. Εγώ καταλάβαινα πού έπρεπε να κάνω ένα σόου και πού έπρεπε να βγω απλή και να πω τα λαϊκά μου τραγούδια. Επίσης, το γεγονός ότι έλεγα πάρα πολλά είδη το θεωρούσαν αδυναμία αντί ταλέντο. Τότε θύμωνα και εγώ. Αναρωτιόμουν γιατί δεν με καταλάβαιναν. Δεν ήταν άρια του Πουτσίνι το «Χωρίς το μωρό μου». Απλώς γούσταρα να το πω.

Σε σύγκριση με άλλους συνθέτες και στιχουργούς ο Νίκος τι ανέδειξε;

Ο Νίκος είναι πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Είναι πολύ ευφυής και με πολύ ταλέντο, πράγμα σπάνιο. Ο Νίκος δεν κατασκευάζει σουξέ. Και τα πολύ απλά τραγουδάκια που γράφει είναι η ώρα της πλάκας του. Έχει όμως το χάρισμα αυτό που γράφει να περνάει στον άλλον. Αυτό ίσως τον κάνει σε κάποιους αντιπαθητικό. Είναι μαύρο πρόβατο ο Καρβέλας. Είναι έξυπνος και ταλαντούχος μαζί. Ε, αυτό δεν συγχωρείται εύκολα. Ειδικά όταν είναι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει να μιλάει και να αυτοδιαφημίζεται, να είναι γλυκός και διπλωματικός. Διαλέγει το δρόμο της αποστασιοποίησης. Η σχέση μας ήταν καρμική. Ε, βρήκε ο ένας τον άλλο.

Γενικά έχει τον τρόπο του να σε πείθει.

Ως παραγωγός μου και μάνατζερ το κατάφερνε αυτό.

Υπάρχει ύστερα από τόσα χρόνια κάτι για το οποίο δεν σε έχει πείσει απόλυτα;

[Γελάει] Δεν με έπειθε στην αρχή αλλά με έπειθε πάντα στο τέλος. Έχει τόσο συγκεκριμένα επιχειρήματα. Όταν έκανα pop μουσική κι εκείνος μου έφερε το «Ψεύτικα», μου ακουγόταν κάπως. Όταν όμως το ενορχήστρωσε με σιτάρ και άκουσα μέσα Τζορτζ Χάρισον και Ναργκίς ταυτόχρονα, είπα ότι αυτό ήταν ιδιοφυές. Ή το «Τραύμα». Το φοβήθηκα.

Σίγουρα υπάρχει κάτι για το οποίο δεν σε έχει πείσει ακόμη…

Σκέφτομαι… Το «Τηλεφωνάκι» δεν μου άρεσε… [το τραγουδάει]. Εντάξει, ούτε και ο Νίκος θεωρούσε μερικά τραγούδια σπουδαία. Αλλά και στο χειρότερο που έχει γράψει, υπάρχει κάτι αληθινό. Για κάποιο λόγο το έκανε.

Φοβήθηκες ότι μπορεί να σε άφηνε;

Ναι, αμέ! Όπως όλοι μετά από έναν πολύχρονο γάμο φοβούνται να χωρίσουν. Ο δικός μας μουσικός γάμος είχε τα πάντα. Τα κάναμε όλα μαζί. Διαλέγαμε τραγούδια, πρόβες, μαλώναμε, αλλάζαμε στίχους, κάναμε σχέδια, βαριόμασταν, ενθουσιαζόμασταν ξανά, αυτοσαρκαζόμασταν. Κι αν τελειώσει αυτό, τι γίνεται; Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι η γη να φεύγει κάτω από τα πόδια σου.

Υπήρξαν τέτοιες στιγμές;

Όταν χωρίσαμε για δυο-τρία χρόνια κι έκανα μόνη μου το «Απαγορευμένο». Είμαι περήφανη γι’ αυτόν το δίσκο, αλλά δεν είχε αυτή την ψυχή που είχαν οι άλλες μου δουλειές. Ήμουν μόνη μου. Αισθάνθηκα ότι χανόμουν και έπρεπε να σωθώ.

Αισθάνθηκες ποτέ ότι μπορεί να ήταν εφήμερη η επιτυχία σου;

Την ώρα που τη ζεις δεν θέλεις να φιλοσοφείς, αλλά να χαίρεσαι τη μέρα. Με ενδιαφέρει το «τώρα». Θα δούμε τι θα γίνει μετά. Ξυπνάω το πρωί και λέω «Πρέπει να δουλέψω σήμερα». Μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθώ πρέπει να έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορώ. Γι’ αυτό αντιμετωπίζω τα πολύ άσχημα που μου συμβαίνουν απλώς ως εμπόδια.

Αυτά τα εμπόδια τι ήταν;

Ό,τι μπορείς να φανταστείς. Από οικονομικά θέματα, όπου πληρώνω λάθη του παρελθόντος, η δικαστική περιπέτεια που είχα με την τηλεόραση, μια κατάσχεση, δράματα στις προσωπικές μου σχέσεις, στην οικογένειά μου. Έχω μια κανονικότατη ζωή. Δεν ζω σε κάποιο χρυσό πύργο ούτε είμαι μια άτρωτη βασίλισσα.

Κι όλα αυτά ήταν απόλυτα εκτεθειμένα.

Δεν μπορώ να κρύψω τίποτα. Ένα κακό έχω, είμαι αφελής. Εγώ επιμένω ότι αυτό είναι το ατού μου. Ότι είμαι αφελής και το δείχνω. Μ’ αρέσει να λέω την αλήθεια. Μπορεί να παρασυρθώ και να πω τα απίστευτα πράγματα on camera και την άλλη ημέρα να το αναπαράγουν κοροϊδεύοντας. Ευτυχώς μέχρι τώρα όλοι με λένε αληθινή. Κανένας δεν μπορεί να πει ότι υποκρίνομαι.

Για πολλούς λόγους μπορεί να πει κάποιος ότι σε θαυμάζει εκτός από τον αυθορμητισμό σου.

Είναι θαυμασμός αυτό ή αγάπη; Θέλω να το καταλάβω αυτό.

Με βάζεις τώρα να ορίσω την αγάπη;

Ναι, την αγάπη για έναν καλλιτέχνη.

Νομίζω ότι στην περίπτωσή σου είναι κάτι παραπάνω.

Είναι εθισμός. Μονομανία. Έχω δει μονομανίες που με έχουν κάνει να μείνω εμβρόντητη. Όπως όταν είδα το πρόσωπό μου χτυπημένο σε τατουάζ στην πλάτη μιας κοπέλας. Ε, ανησυχείς λίγο σ’ αυτές τις περιπτώσεις…

Θα ήθελες να εμπνέεις; Να είσαι πρότυπο;

Συμβαίνει κι αυτό. Μου το έχουν πει. Κυρίως στα κορίτσια, που λένε ότι «αφού μπορεί να το κάνει η Άννα, γιατί όχι κι εμείς». Για τον τρόπο που ντύνομαι, για το ότι μιλάω από την καρδιά μου χωρίς να σκέφτομαι. Μετά, υπάρχουν τα αγόρια που με γουστάρουν σαν γυναίκα. Μετά οι γκέι άντρες και γυναίκες. Τα γκέι κορίτσια μερικές φορές μου την πέφτουν. Τα αγόρια μου λένε ότι τους βοηθάω να μην ντρέπονται να είναι ο εαυτός τους. Έχω μιλήσει για τους ρατσισμούς των καιρών μας κι έχω πάει σε gay pride. Υπάρχουν συνάδελφοι που λένε «κι εμείς έχουμε φίλους γκέι», αλλά δεν τους υποστηρίζουν. Οι γκέι διασκεδάζουν περισσότερο από τους στρέιτ. Οι στρέιτ βαριούνται. Στα γκέι κλαμπ και στην Αθήνα και τη Νέα Υόρκη όλοι χορεύουν. Κι εγώ έτσι θέλω να είμαι. Αυτό τους συνδέει με τη μουσική μου. Μην παρεξηγηθώ όμως. Δεν είμαι στρεϊτοφοβική! Γράψ’ το αυτό!

Είναι κρίμα όμως που ζούμε σε μια χώρα με πολιτικές επιλογές ρατσιστικές.

Ναι, βέβαια, θα το ξεπεράσουν κι αυτοί, πού θα πάει. Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι.

Αν μπορούσες να μιλήσεις σε κάποια τραγούδια σου τι θα τους έλεγες;

Καημένο μου «Δώδεκα» τι έχεις τραβήξει. [Κάνει υπολογισμούς] Το έχω πει χιλιάδες φορές.

Σε άλλο;

Λατρεύω το «Αυτή τη φορά» αλλά έχει πολύ ψηλές νότες. Θα ήθελα να του πω να μην έχει τόσες ψηλές νότες για να μπορώ να το λέω! Είναι σαν αρχαία τραγωδία.

Ποιο είναι αυτό που αποκαλύπτει περισσότερα για σένα, το πιο αυτοβιογραφικό.

Το «Δεν θέλω να ξέρεις». Είμαι drama γυναίκα εγώ. Μου αρέσει να υποφέρω.

Βρήκα ένα που υποφέρει κάποιος άλλος και όχι εσύ, το «Είμαι η Άννα».

[το τραγουδάει] Κοίτα, δεν είμαι έτσι όμως. Πιστεύω ότι έχω πικράνει ανθρώπους, άντρες. Δεν χαίρομαι για την πίκρα που έχω αφήσει.

Αν έλεγες ένα «Είμαι η Άννα» τώρα για ποια Άννα θα μιλούσαν οι στίχοι;

Τι με ρωτάς τώρα… Ποια είμαι άραγε; Σαφώς είμαι μια φωνή, είμαι εγκλωβισμένη σ’ αυτήν. Δεν το λέω με παράπονο. Ό,τι κι αν κάνω, ό,τι κι αν είμαι σχετίζεται με τη φωνή μου. Δύο μικρές χορδές χαρακτηρίζουν και κορνιζάρουν τη ζωή μου.

Άρα το «Όσο έχω φωνή» θα μπορούσε να είναι το πιο αυτοβιογραφικό σου;

Η αλήθεια είναι ότι αν πάψω να έχω αυτήν τη φωνή, αν σταματήσω να τραγουδάω, μπορεί να είμαι δυστυχισμένη. Βέβαια έχω νιώσει ευτυχία όταν έγινα μητέρα, όταν έγινα γιαγιά, άλλα επιτεύγματα πολύ σημαντικά. Ακριβώς επειδή έχω συμπληρώσει σαράντα χρόνια καριέρας και έχω ζήσει πολλά, θέλω να κάνω τον εαυτό μου να συνειδητοποιήσει ότι είναι αρκετό όλο αυτό. Και αύριο να σταματήσω να τραγουδάω, δεν θα πρέπει να είμαι δυστυχισμένη. Θα πρέπει να βρω άλλους πόρους ευτυχίας. Θα ήθελα μάλιστα να σου ομολογήσω δεν θέλω να ασχοληθώ ξανά με το τραγούδι με τον τρόπο που το έκανα μέχρι τώρα. Βαριέμαι.

Και πώς θα μπορέσεις να απομακρυνθείς απ’ αυτό που έκανες τόσα χρόνια στις πίστες;

Ύστερα από 40 χρόνια χαίρομαι που περιμένουν κι άλλα από μένα. Δεν ξέρω αν ο δρόμος θα είναι τραγουδιστικός. Το γεγονός ότι τον Δεκέμβριο θα παρουσιάσω στο «Pantheon» την τρίτη δουλειά μου στο χώρο του θεάτρου, με ένα έργο εξολοκλήρου γραμμένο από τον Νίκο, μ’ αρέσει. Όταν έκανα τους «Δαίμονες» και τη «Μάλα» είχα άλλη ενέργεια. Η ζωή που μου προσφέρει το θέατρο, τα ωράρια, η πειθαρχία, μ’ αρέσει πολύ. Θέλω να βρω καινούργιες πηγές έμπνευσης. Αλλά και στη μουσική έχω ακόμα να δώσω, όπως να κάνω παραγωγή σε νέους καλλιτέχνες μέσα από το label στο οποίο ανήκω τώρα, την Panik Gold. Γενικά, θέλω να βρω καινούργιες δραστηριότητες για να με ανακαλύψω, να με εκπλήξω. Μα, θα μου πεις, θέλεις κι άλλα πια;

Ποιες είναι οι διαχρονικές πηγές έμπνευσής σου;

Δεν μπορώ να ξεπεράσω ποτέ το αλάνι που λέγεται Τζάνις Τζόπλιν. [Κοιτάζω τα δύο μαξιλάρια στον καναπέ της κουζίνας όπου αποτυπώνονται τέσσερις γνωστοί καλλιτέχνες και κάποια λόγια τους] Μου τα έστειλαν δώρο γιατί ξέρουν ότι τους αγαπάω. Η Τζούλι Άντριους είναι το πρότυπό μου στα μιούζικαλ, ο Τζον Λένον στην ποίηση και τη μουσική, ο Μπομπ Μάρλεϊ ένας θεός, χύμα. Η Τζόπλιν για το πώς νιώθει και τραγουδάει. Στ’ αρχίδια της! Δεν ξέρω πώς θα το γράψεις αυτό, βρες τον τρόπο.

«Στα παλιά της τα παπούτσια»...

Όχι δεν είναι ωραίο αυτό. Στ’ αρχίδια της! Α, λατρεύω επίσης τον Λέοναρντ Κοέν. Τον έχω γνωρίσει προσωπικά. Θα ήθελα να τα φτιάξω μαζί του τώρα που είναι 80. Είναι ο άνθρωπος που μπορείς να μιλάς μαζί του όλη μέρα και να τον κοιτάς. Μ’ αρέσουν αυτά που έχει γράψει. Είναι απλά, ποιητικά και σοκαριστικά. Μ’ αρέσει να σε σοκάρει ο άλλος. Όχι επιδεικτικά, με σχέδιο, αλλά γιατί έτσι είναι φτιαγμένος. Αυτό που αγάπησα και στον Νίκο όταν τον γνώρισα και τον ερωτεύτηκα. Δεν είναι μέτριος.

Για την ελληνική μουσική σκηνή τι γνώμη έχεις;

Αναγκαστικά μιμούμαστε τον rock και τον ηλεκτρονικό ήχο από το εξωτερικό. Εκεί που είμαστε original και το σέβομαι είναι η ελληνική μουσική. Αλλά δεν μ’ αρέσει που τα βάζουμε όλα στο ίδιο καζάνι, χωρίς αξιοκρατία. Κανείς κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να κρίνει κανέναν. Τους θεωρώ γελοίους όλους αυτούς που κρίνουν. Πρέπει να σεβόμαστε τους ανθρώπους που έχουν κρατήσει στο χρόνο, αλλά μ’ αρέσει να υπάρχει καινούργια πληροφορία. Στο πέρασμα του χρόνου θα φανεί τι θα αντέξει.

Για την ελληνική σκηνή που χαρακτηρίζεται «έντεχνη» τι γνώμη έχεις;

Αυτόν το χαρακτηρισμό δεν τον έχω ακόμη καταλάβει. Αν έχει να κάνει με το ποιοτικό και το μη ποιοτικό, τον βρίσκω πολύ ανόητο. Θα ήθελα να δω τι θα έχει αφήσει ο κάθε καλλιτέχνης σε τέσσερα χρόνια, σε δέκα, σε είκοσι, σε τριάντα, σε σαράντα.

Τι θα παρουσιάσεις στο «Jackie O’ Beach» στη Μύκονο;

Είναι μια βραδιά που δημιουργείται από μια ωραία ομάδα, την Christine Crokos στη σκηνοθεσία, τον Γιώργο Τέλλο στα φώτα, που έκανε τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς στη Μόσχα, τον Άρη Κουντούρη στον ήχο, τον Μιχάλη Σιγκούνα και τον Carsten Stehr που έχουν δημιουργήσει έναν υπέροχο χώρο στο «Jackie O’ Beach», το οποίο ταιριάζει σ’ αυτό το party που θέλουμε να κάνουμε. Κι επειδή το «Jackie O’» φημίζεται για τα drag shows, θα έχουμε και τις τρεις drag queens του. Έχουμε καλεσμένη την Κοντσίτα Βουρστ που θα προσκαλέσω να πει το «Everything» γιατί έχει δηλώσει ότι είναι το αγαπημένο του τραγούδι από τη Eurovision, την Demy με την οποία σκεφτόμαστε να πούμε μαζί ’80s τραγούδια, τους Freaky Fortune, τoν RiskyKidd και τον DJ Απόστολο Μητρόπουλο. Επίσης ετοιμάζουμε ένα CD αναμνηστικό με ρεμίξ μεγάλων επιτυχιών μου.

Ισχύει ότι θα παίξεις πάλι πιάνο όπως πέρσι το χειμώνα στο «Pantheon»;

Μου υποσχέθηκαν ένα κόκκινο πιάνο! Αλλά δεν θα παίξω εγώ. Εκεί προς το τέλος, κάτω από το σεληνόφως ή τον αέρα της Μυκόνου, θα πω τις μπαλάντες μου και πιο νοσταλγικά τραγούδια.

Έχω μάθει ότι τα έχεις σπάσει μερικές βραδιές στο «Jackie O’» της Χώρας.

Ναι, έχω περάσει υπέροχα εκεί.

Τι θυμάσαι από τα καλοκαίρια σου στη Μύκονο;

Πήγαινα εκεί το ’70 για να συναντήσω τον Καρβέλα όταν ήμουν καψούρα μαζί του. Κάναμε γυμνισμό στον Άγιο Σώστη. Είναι συναισθηματικό το δέσιμό μου με το νησί.

Στο «Jackie O’ Beach» στο Super Paradise της Μυκόνου, το restaurant-bar που έχουν δημιουργήσει με υποδειγματικό τρόπο ο Μιχάλης Σιγκούνας και ο σύντροφός του, ζωγράφος και γλύπτης Carsten Stehr μετά την επιτυχία του αγαπημένου night spot της Χώρας «Jackie O’», η Άννα Βίσση θα παρουσιάσει το Σάββατο 26/7 το μεγάλο αφιερωματικό party «40 Years Vissi Fever». Με καλεσμένους την Κοντσίτα Βουρστ που έκανε αίσθηση στη φετινή Eurovision, αλλά και νέους Έλληνες καλλιτέχνες, με μια αξιόλογη δημιουργική ομάδα, με γιγαντοοθόνες στην παραλία και πολλές εκπλήξεις, το μεγάλο αυτό αφιερωματικό party αναμένεται να είναι η πιο αξέχαστη νύχτα του φετινού μυκονιάτικου καλοκαιριού (Πληροφορίες κρατήσεων: 2289077298).