Αν και ο Χρήστος Μενιδιάτης και ο Χρήστος Χολίδης επιμένουν ότι δεν υπάρχει μυστική συνταγή επιτυχίας, είναι εύκολο να διαπιστώσεις γιατί στο «Frangelico» γίνεται χαμός αυτό το καλοκαίρι τέσσερα βράδια την εβδομάδα. Μιλώντας με τους δύο συνονόματους τραγουδιστές καταλάβαμε ότι η επιτυχία μπορεί να είναι αποτέλεσμα των πιο απλών συστατικών.
Eνάμισι λεπτό… Τόσο χρειάστηκαν ο Χρήστος Μενιδιάτης και ο Χρήστος Χολίδης για να σφραγίσουν τη συνεργασία τους και να φτιάξουν το σχήμα που σημειώνει τη μεγαλύτερη επιτυχία αυτό το καλοκαίρι στην παραλιακή. «Με τον Χρηστάρα ήμασταν στο ίδιο σχήμα το 2003 όταν πρωτοξεκινούσα, στο παλιό “Frangelico”» μου θυμίζει ο Χολίδης. «Σ’ εκείνο το μαγαζί άνοιγα το πρόγραμμα. Από τότε είχαμε κρατήσει επαφή. Είναι από τους μοναδικούς ανθρώπους του χώρου με τους οποίους διατηρώ ανελλιπώς επικοινωνία. Για να γίνει τούτη εδώ η συνεργασία, συζητήσαμε ενάμισι λεπτό. Έτσι απλά, όπως το ακούς. Όταν τον άλλον τον γνωρίζω και τον νιώθω φίλο μου, έτσι απλά γίνονται τα πράγματα. Τη φιλική μας σχέση την έχουμε μεταδώσει τόσο στον κόσμο που δουλεύει εδώ όσο και σε όσους έρχονται να μας ακούσουν. Από την αρχή φάνηκε ότι θα έχω εύκολο καλοκαίρι, χωρίς γκρίνιες». Το ίδιο προαίσθημα είχε και ο Μενιδιάτης: «Από την πρώτη κιόλας ημέρα που ξεκίνησαν οι πρόβες κατάλαβα ότι με τον Χρήστο και με την Ελένη Χατζίδου θα έχουμε ένα όμορφο καλοκαίρι – τελείως ακομπλεξάριστα και γλυκά.
Προτού ξεκινήσω μια συνεργασία τη μετράω από όλες τις πλευρές. Σκέφτηκα ότι με τον Χρήστο είμαστε πολύ κοντά σε ύφος και στιλ. Συζήτησα μαζί του γι’ αυτό το ενάμισι λεπτό και είδα ότι έχουμε τις ίδιες απόψεις. Ήταν κι αυτός αποφασισμένος να κάνουμε τον κόσμο να περάσει καλά. Ο στόχος ήταν κοινός». Όσο κι αν ακούγεται κλισέ, είναι κι οι δυο τους από τους πιο απλούς και ευθείς ανθρώπους που συναντάς στο χώρο, κι αυτός είναι σίγουρα ένας παράγοντας που εκτιμούν όσοι συρρέουν στο «Frangelico». Μεγαλωμένος λόγω του πατέρα του Μιχάλη Μενιδιάτη σ’ αυτόν το χώρο, ο Χρήστος δεν εντυπωσιάζεται «ούτε από τη διασημότητα ούτε από τα ωραία περιτυλίγματα», ενώ και για τον Χολίδη είναι πολύ εύκολο να πιστέψεις ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε που έπαιζε μπάσκετ με τους φίλους του στο Αιγάλεω. «Προσπαθώ να είμαι ένα απλό παιδί», μου λέει ο Χολίδης, «απλώς τώρα έχω μεγαλύτερη ευθύνη γιατί τραγουδάω σε μαγαζιά όπου δουλεύει πολύς κόσμος. Δεν κάνω όμως κάτι τρομερό. Τραγούδια λέω και κάνω τον κόσμο να περνάει καλά».
Το ίδιο προσγειωμένα αντιμετωπίζουν και οι δύο την επιτυχία τους αυτήν τη σεζόν. «Ακούγοντας τις φήμες που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα, ο κόσμος υποψιάζεται ότι εδώ θα περάσει καλά» θεωρεί ο Μενιδιάτης, ενώ προσθέτει ότι μεγάλο ρόλο παίζει και η ταυτότητα του μαγαζιού: «Ο πελάτης δεν πρέπει να αισθανθεί ότι τον κοροϊδεύεις και ότι προσπαθείς να του τα πάρεις. Έχω τραγουδήσει πολλές σεζόν στο “Frangelico” και ξέρω ότι, εκτός από το καλλιτεχνικό κομμάτι, υπάρχει μια οικεία και χαλαρή ατμόσφαιρα που την αισθάνεσαι από τη στιγμή που θα αφήσεις το αυτοκίνητό σου μέχρι τη στιγμή που θα φύγεις». Και βέβαια να είστε προετοιμασμένοι ότι δεν θα φύγετε πριν από τις 6 ή 7! Στο πρώτο τους πρόγραμμα θα ακούσετε τα σουξέ τους (φρέσκα τραγούδια έχουν και οι δύο, ο Μενιδιάτης το «Χαμός θα γίνει» κι ο Χολίδης το «Σ’ αγαπώ» που με τις πρώτες του νότες στην κιθάρα ξεσηκώνει τους πάντες).
Στο «λαϊκό» τους πρόγραμμα, εσείς με τη διάθεση και το κέφι σας θα τους καθοδηγήσετε τι να επιλέξουν να τραγουδήσουν – το πιθανότερο όμως είναι ότι θα βρεθείτε πάνω στα τραπέζια! Το πιο ξεχωριστό σημείο του προγράμματος είναι το κλείσιμο. Για καμιά ώρα και παραπάνω οι δύο τραγουδιστές αυτοσχεδιάζουν, όπως το περιγράφει ο Μενιδιάτης: «Είναι το σημείο που λέμε κάθε νύχτα διαφορετικά τραγούδια. Είναι αργά και μας παίρνει να κάνουμε το κέφι μας. Λέμε τραγούδια που γουστάρουμε, που συνήθως δεν τα συμπεριλαμβάνουμε στα προγράμματά μας. Πιο παλιά λαϊκά, ερωτικά. Κάνουμε κάτι τέτοια πειραματάκια, που μας βγαίνουν». Όσο για τη συνολική εικόνα της νύχτας, σε μια παραλιακή μάλιστα με συρρικνωμένες επιλογές, κανείς από τους δύο δεν τρέφει αυταπάτες, τονίζοντας διαρκώς την οικονομική κατάσταση του κόσμου που διαθέτει από το υστέρημά του για να διασκεδάσει και, φυσικά, περιμένει ότι θα αξίζει τον κόπο.
«Σήμερα είμαι εγώ που έχω επιτυχία, ενώ αύριο θα είναι κάποιος άλλος» λέει ευθέως ο Μενιδιάτης, ενώ ο Χολίδης συμπληρώνει: «Οι επιτυχίες έρχονται και παρέρχονται. Μακάρι να πηγαίνουν όλα τα μαγαζιά καλά, γιατί αυτό δείχνει ότι η νύχτα είναι ακόμα ζωντανή, ότι ο κόσμος βγαίνει και αργά ή γρήγορα θα έρθει και σ’ εσένα. Είναι πολύ λυπηρό να μην πηγαίνει το διπλανό μαγαζί καλά. Όταν καίγεται το διπλανό χωριό η φωτιά θα φτάσει και στο δικό σου».
