ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ
τι είδαμε, τι προσέξαμε
Ήταν μια καλή σεζόν για τις μουσικές σκηνές, που συχνά μας πρόσφεραν ανάταση και διαφυγή από τη ρουτίνα της διασκέδασης. Εντοπίζουμε επί τροχάδην το στίγμα προγραμμάτων που διακρίθηκαν, με τις σκηνές κατ' αλφαβητική σειρά.
Άβατον: Μπλε, Γιάννης Σαββιδάκης και C: Real και αποτέλεσμα φρεσκάδα, ενέργεια, ωραίες συνεργασίες, χιούμορ. Ένα πραγματικό ροκ χάπενινγκ που ξέφευγε από το "στημένο" ύφος και με την Georgia να απογειώνει τα πράγματα. Αθηναΐς: Με την ομάδα Σπείρα Σπείρα του Σταμάτη Κραουνάκη. Συνέχεια των παραστάσεων της "Κλασικής Συνταγής" με βελτιώσεις και με νέα guest την Πωλίνα. Το τραγούδι ως θεατρογόνο στοιχείο ή η σύγχρονη λιτή μετάφραση του μιούζικαλ χωρίς παρωχημένα σόου. Vox: Πρώτο πρόγραμμα με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη. Χαμηλών τόνων παραστάσεις (παρά το space rock σκηνικό του Μανώλη Παντελιδάκη), που όμως αποδείκνυαν την "αυρική" εμβέλεια του Χατζηγιάννη στη νεολαία. Δεύτερο πρόγραμμα με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, στο γνώριμο έντεχνο και ηχητικά περίτεχνο ύφος της, που προσδίδει το ιδιαίτερο ειδικό βάρος και κύρος στις εμφανίσεις της. Βοτανικός: Με τη Χάρη Αλεξίου και τον Γιάννη Κότσιρα. Ένας ακόμη θρίαμβος για τη Χαρούλα, που σφραγίστηκε και από τις διακρίσεις της στα βραβεία Αρίων. Και, ταυτόχρονα, επιβεβαίωση της δεδομένης δημοτικότητας του Κότσιρα. Το μόνο μείον, η αίθουσα των 2.000 ατόμων, που αφαιρούσε κάτι από την παλιά μαγεία. Γυάλινο Μουσικό Θέατρο: Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έδωσε κάτι διαφορετικό μαζί με την Ευρυδίκη και τους Όναρ, ξεφεύγοντας από το ναι μεν παντοδύναμο αλλά κάπως μονότονο (στην επανάληψή του) ρεπερτόριό του, διαπλεκόμενος με τους άλλους και ταυτόχρονα διαρθρώνοντάς το σκηνοθετικά ώστε να δίνει την αίσθηση πάρτυ. Ξεχώρισε ως ροκ δύναμη στα αγγλόφωνα και η Τάνια Κικίδη. Το πρόγραμμα του Αλκίνοου Ιωαννίδη (που ακόμα τρέχει, μέχρι τις 16/5) αποδείχτηκε από τα πιο έντεχνα, άρτια καλλιτεχνικά προγράμματα της σεζόν. Με τον Αλκίνοο πάντα μοναδικό στην εκ βαθέων ερμηνεία του, αλλά και τους μουσικούς του να κεντούν. Για εραστές της μουσικής.
Zoom: Πολύ καλή η παρουσία του Δημήτρη Ζερβουδάκη, και μάλιστα η συνύπαρξή του με το νέο γκρουπ Μακρινά Ξαδέρφια. Σύγχρονη τραγουδοποιία με όλα τα αποστάγματα της σχολής Θεσσαλονίκης αλλά και των Μάλαμα-Παπακωνσταντίνου. Πρόσφατα στον ίδιο χώρο -και δυστυχώς για λίγες μέρες- συνεργάστηκε για πρώτη φορά η Έλλη Πασπαλά με τους Human Touch (D. Lynch, Γ. Κιουρτσόγλου και Στ. Λάντσια). Βραδιές όπου η ιδιαίτερη ερμηνεία της Έλλης εμπλουτίστηκε από την jazzy ατμόσφαιρα του γκρουπ. Ζυγός: Για μία ακόμη φορά ο Φοίβος Δεληβοριάς απέδειξε ότι είναι μαγικός, με τον τρόπο που το εννοούμε στην περίπτωση του Χατζιδάκι, του Σαββόπουλου, του Λουδοβίκου των Ανωγείων. Τα τραγούδια, μαζί με τα σχόλιά του, γίνονται μια ολοκληρωμένη κατάθεση ενός προσωπικού σύμπαντος. Αργότερα οι Άγαμοι Θύται έδωσαν παραστάσεις με υποδειγματικό σατιρικό λόγο, με ρυθμό, αφαίρεση, καίρια σχόλια και κεντρικά θέματα την παγκοσμιοποίηση και την πολυεθνικότητα. Στα συν οι δυο Ιταλοί κωμικοί και οι ροκ-τζαζ μουσικές σφήνες. Μετρό: Η Τάνια Τσανακλίδου ανανεωμένη, με ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό ήχο, έδωσε και πάλι μαγεία, φιλτράροντας την παλιά ουσία έως και μέσα από το drum 'n' bass. Μοναδικό πείραμα, απόλυτα επιτυχές. Αργότερα ακολούθησαν οι Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και Χρήστος Θηβαίος, που στην ιστορική μουσική σκηνή βρήκαν το φυσικό τους περιβάλλον και κατάφεραν να εκφραστούν έξω από "καταναλωτικές συνήθειες".
Μέδουσα: Στο χώρο όπου έδρασε ο Γιώργος Μαρίνος, ο Τάκης Ζαχαράτος αναβίωσε το music hall, κάτι που λείπει από την πόλη. Το show του ήταν σκέτη απόλαυση. Πλούσιο σε επεισόδια, με τους συνεργάτες να έχουν ικανή μερίδα, όλα με άρτια παραγωγή και καλλιτεχνική απόδοση. Μωβ: Έκπληξη η συνεργασία Στέλιου Ρόκκου και Χρήστου Δάντη. Εξαιρετικό ροκ πρόγραμμα, χωρίς showbiz τερτίπια. Αμεσότητα, ενθουσιασμός, γνησιότητα στο feeling. Το κοινό κατάλαβε και ανταποκρίθηκε - ευτυχώς. Σταυρός του Νότου: Ενδιαφέρον το πείραμα της Ελένης Τσαλιγοπούλου να "ροκάρει" το στυλ της - και πρέπει να προχωρήσει σε αυτή την κατεύθυνση. Στη συνέχεια, ο Παντελής Θαλασσινός μαζί με το Τρίφωνο έφτιαξαν κλίμα μπουάτ, ενώ ο Πορτοκάλογλου, προσθέτοντας πνευστά, φρεσκάρισε τον ήχο του με τρόπο που ανέβασε πολύ τα πράγματα και έδωσε ένα από τα πιο δυνατά στίγματα της σεζόν.
Σταυρός του Νότου - The Club: Στον ισόγειο χώρο, οι νύχτες με τον Σωκράτη Μάλαμα κύλησαν σαν επαναστατικές συγκεντρώσεις: μόνο στο ταβάνι δεν υπήρχε κόσμος. Ο Μάλαμας με ήχο ροκ όσο ποτέ. Studio Πειραιώς 130: Στο μεταίχμιο μεταξύ προγράμματος μεγάλης πίστας και μουσικής σκηνής (αυστηρά τραγούδι, χωρίς χορούς), ο Αντώνης Ρέμος κάλεσε διαδοχικά τους Μίμη Πλέσσα, Κώστα Χατζή, Γιώργο Θεοφάνους, Γιάννη Σπανό και Αντώνη Βαρδή. Το concept αποδείχτηκε επιτυχές, ανεβάζοντας το πρεστίζ του Ρέμου. Φως: Η Νατάσα Θεοδωρίδου, με τζην και με τόλμη (τουτέστιν χωρίς λουλούδια), κατάφερε να αποδείξει ότι, λειτουργώντας με τον τρόπο μιας μουσικής σκηνής, ο κόσμος μπορεί να διασκεδάσει όσο και στα hot. Θετική έκπληξη του προγράμματος και η Ηρώ, στο λαϊκό ρεπερτόριο. House of Art: Οι Beatles Live Tribute Band αναβιώνουν τον ήχο του θρυλικότερου ποπ/ροκ γκρουπ στην ιστορία, με αυθεντικότητα και μεγάλο ενθουσιασμό. Ίσως προλάβετε κάποιες εμφανίσεις τους ακόμα, αλλά τους περιμένουμε πάλι και την επόμενη σεζόν. Χάρης Καλογερόπουλος
hkalogeropoulos@athinorama.gr
