Λουλουδούδες με All Star, μεσσιανικές είσοδοι στην πίστα, μεταμοντέρνα concepts αλλά και κλασικά λαϊκά προγράμματα και, βέβαια, αρκετό κέφι. Μέσα σε δύο βράδια σαρώσαμε τις μεγάλες πίστες της παραλιακής και σας δίνουμε μια πρώτη γεύση για τα όσα θα δείτε και θα ακούσετε στη διαχρονική καλοκαιρινή λεωφόρο της διασκέδασης.
Μπορεί η κρίση να έχει αφήσει τα σημάδια της στη νυχτερινή διασκέδαση – και μιλάμε όχι μόνο για τα οικονομικά στοιχεία αλλά και για τη δυναμική που διατηρούν (ή έχουν κερδίσει ή έχουν χάσει) τα ονόματα των τραγουδιστών. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ότι υπάρχει μια μερίδα του κοινού που επιμένει σκληροπυρηνικά στα μπουζούκια: είναι εκείνο που από παλιά δεν πήγαινε εκεί για show off, αλλά για να απολαύσει τα ινδάλματά του. που ξέρει απέξω και ανακατωτά τους στίχους των κυκλοφοριών ακόμη και της μιας ημέρας (έχοντας φροντίσει να δώσει το like και το view του στο YouTube), αλλά περιμένει και το δεύτερο πρόγραμμα για να χορέψει στην πίστα, να βγάλει φωτογραφίες με τους τραγουδιστές (χαρά στην υπομονή τους αυτών των τελευταίων!) και, βέβαια, να νιώσει «πόνο». Μόνο και μόνο τις αθλητικές ομάδες που πανηγυρίζουν την κατάκτηση ενός τροπαίου να υπολογίσεις, πάντως, τα μπουζούκια δεν πρόκειται να μείνουν χωρίς δουλειά – στο «Frangelico» δύο από αυτές είχαν τοποθετήσει τα κύπελλά τους στο κέντρο του τραπεζιού εισπράττοντας συγχαρητήρια από τον αθλητικό Χολίδη! Ωστόσο, στις δύο νύχτες που περάσαμε στις πίστες της παραλιακής, όλες πλέον σε λειτουργία, επιβεβαιώσαμε αυτό το «όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν»: μπορεί δηλαδή οι λουλουδούδες στο «Teatro» και το «Fantasia» να φοράνε All Star (μπλε και κόκκινα αντίστοιχα) κατόπιν προστάγματος του Κωνσταντίνου Ρήγου, αλλά το «Κελί 33» δεν λείπει από κανένα λαϊκό πρόγραμμα!
Νύχτα πρώτη Ξεκίνημα από το Frangelico, που έχει ποντάρει στο φιλικό προφίλ των δύο Χρήστων (Μενιδιάτης και Χολίδης) για να τραβήξει τη διασκέδαση μέχρι τα ξημερώματα. Και ο στόχος επιτυγχάνεται επί τετραημέρω (ναι, παρατηρούνται ακόμη αυτά τα φαινόμενα), γι’ αυτό ίσως όταν πέρασα από το καμαρίνι του ο Χολίδης μου είπε ότι είναι νωρίς και πρέπει να περάσω για ένα τελευταίο ποτό κατά τις 05.30! Μέχρι εκείνη την ώρα οι δύο άρρενες τραγουδιστές και η Ελένη Χατζίδου, η οποία όποτε εμφανίζεται τιμά τον μέντορά της Παντελή Παντελίδη που της έδωσε το «Χειρότερα», εκτελούν με ορατά στο κέφι του κόσμου αποτελέσματα τη συνταγή της γοργής εναλλαγής ελαφρολαϊκών επιτυχιών. Από τις 5 και μετά ο κόσμος συνεχίζει να μπαίνει στο μαγαζί για να συναντήσει τους δύο Χρήστους να ανταλλάσσουν πάσες με βαριά λαϊκά, κάποια από τα οποία ακούγονται σπάνια. Θα φανούμε σαν από άλλη δεκαετία με την ακόλουθη συμβουλή, αλλά καλό είναι να έχετε μαζί σας μαύρα γυαλιά… Στο ενδιάμεσο περάσαμε από το Posidonio και το Romeo+. Στο πρώτο πέσαμε πάνω στον Νικηφόρο, με φωνή που μας κάνει να πιστεύουμε ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί (και πρέπει να συμβεί αυτό) στην πρώτη γραμμή, ενώ τον ακολούθησε η πάντα άνετη (θα τη λέγαμε και αυθεντικά λαϊκή) Ελεάνα Παπαϊωάννου. Ο Νικηφόρος και η Ελεάνα προετοιμάζουν τη δεύτερη εμφάνιση του Κωνσταντίνου Αργυρού, ο οποίος κάνει καλή δουλειά στο «Posidonio» από πέρυσι τον Απρίλιο. Ένα χρόνο μετά το δεύτερο πρόγραμμά του δεν έχει αλλάξει ως προς τη δομή των ενοτήτων (για χορό, για τους καψούρηδες, για την προώθηση του καινούργιου δίσκου), όμως ο ίδιος πατάει πλέον πιο σίγουρα στην πίστα. εκεί όπου θα τον πλησιάσει ένας νεαρός για να τον βάλει να τραγουδήσει στο κινητό σε έναν φίλο του. Από τις 4 παρά μέχρι το κλείσιμο το «Posidonio» είναι μια αγαπημένη στάση στην παραλιακή, που την τιμήσαμε και τη δεύτερη ημέρα του ρεπορτάζ. Δίπλα ακριβώς, το «Romeo+» βρίσκεται σε λαϊκή φόρμα. Υπεύθυνοι γι’ αυτό ο Γιώργος Γιαννιάς και ο Νίκος Μακρόπουλος, με τον τελευταίο να επιστρατεύει αργά το βράδυ το βαρύ πυροβολικό: φυσικά το «Στο κελί 33», κατά τη διάρκεια του οποίου του περνούν μια θηλιά στο λαιμό, το «Πάντα γελαστοί» αλλά και τα δικά του «Τα χάπια μου», «Κατεδαφίστε το» και «Ζήτημα ζωής και θανάτου» – όλα αυτά καταλαβαίνετε πόσο ενθουσιάζουν τους φανατικούς του Μακρόπουλου, ο οποίος έχει μπει σε φάση παραγγελιών και δεν λέει να κατεβεί. Μας είπαν ότι δεν πρέπει να χάσουμε τον Βασίλη Δήμα (ο οποίος συμπληρώνει το σχήμα μαζί με τον πολύ πρόσχαρο λυράρη Γιάννη Κρητικό), γι’ αυτό θα επανέλθουμε.
Νύχτα δεύτερη Στην είσοδο του Teatro μας υποδέχονται πορτρέτα του Γιάννη Πλούταρχου και του Παντελή Παντελίδη με τα ονόματά τους γραμμένα με «soviet» γραμματοσειρά. Μέσα, σε ένα υπερυψωμένο βάθρο, η Ελισάβετ Σπανού δοκιμάζεται στα «Ανεμοδαρμένα ύψη» της Καίτης Γαρμπή, το ρεπερτόριο της οποίας έχει κάνει ηχηρό comeback όπως έχουμε διαπιστώσει και αλλού. Ακολουθεί η είσοδος του Παντελή Παντελίδη, η οποία έχει μεσσιανικό χαρακτήρα: εναλλαγή πορτρέτων του στην οθόνη, κόρνες, τσιρίδες, ο ύμνος του Champions League (αναζητάμε το συμβολισμό) και μια βροχή από party poppers όταν τελικά εισέρχεται το νέο λαϊκό αστέρι: και ο Παντελίδης ανταμείβει όλο αυτόν τον ενθουσιασμό με ένα σερί από τις καψούρικες μεγάλες επιτυχίες του, ενώ μια big band πνευστών παίζει παραταγμένη πίσω του! Ανάλογου μεγαλείου είναι και η είσοδος του Γιάννη Πλούταρχου (από μια κατασκευή που τον προσγειώνει στην πίστα), ο οποίος ως υπενθύμιση της θέσης του στη νύχτα ξεκινάει με το παλιό «Κατέβα λίγο να σε δω». Είναι ώρα όμως να φύγουμε για την έναρξη του πρώτου προγράμματος της Πέγκυς Ζήνα στο Θέα. Στο λίγο χρόνο που προλαβαίνουμε το καλοκαιρινό της ταίρι, τον Νίκο Οικονομόπουλο, συμφωνούμε ότι δεν υπάρχει ιδανικότερος εκπρόσωπος του λαϊκού κέντρου (βάζοντας π.χ. τον Μακρόπουλο στο ένα άκρο και τον Βέρτη στο άλλο). Η Πέγκυ Ζήνα εμφανίζεται και η συμπεριφορά της υποδηλώνει ότι είναι εδώ για να περάσει καλά με τους φίλους της, γνωστούς και αγνώστους. Τραγουδώντας «Μη ρωτάτε γιατί πίνω», «Ματώνω» καθώς και άλλη μία Γαρμπή, χαιρετά διά χειραψίας τον κόσμο και συνεχίζει απτόητη να το κάνει όταν μια βλάβη κόβει για μερικά δευτερόλεπτα τον ήχο. Από εκεί κατευθυνόμαστε στο Fantasia, ώστε να προλάβουμε την Πάολα. Ή αλλιώς το φαινόμενο που αναζωογόνησε το ενδιαφέρον για τις πίστες. Ε, λοιπόν, όσα λέγονται (αφήνουμε τις κοντόφθαλμες ειρωνείες στην άκρη) είναι αληθινά: η Πάολα όχι μόνο «σκίζει» τα τραγούδια (το παραδέχονται λεγόμενοι «σοβαροί» με τους οποίους το έχουμε συζητήσει), αλλά στην πίστα είναι κανονικό installation! Ο τρόπος που κινείται, με μεγάλους δρασκελισμούς, περιστροφές γύρω από τον εαυτό της και τίναγμα της πλούσιας κώμης της, σε συνδυασμό με μερικές απίθανες μουσικές επιλογές (Αλκίνοος Ιωαννίδης, Βασίλης Παπακωνσταντίνους και Γιάννης Μηλιώκας) αλλά και μια μοναδικά εγκάρδια υπόκλιση στους μουσικούς της στο τέλος είναι στοιχεία που πρέπει να δει οποιοσδήποτε έχει έστω και μόνο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον για τις πίστες. Το ταίριασμα είναι ιδανικό με τον Γιώργο Μαζωνάκη, που ειλικρινά δεν χρειάζεται τολμηρές φωτογραφήσεις για να είναι προτεραιότητα στην παραλιακή.
