Ο δραστήριος τραγουδοποιός επιστρέφει στον «Σταυρό του Νότου» απ’ αυτή την Παρασκευή 14/3 (πριν από λίγο καιρό μοιραζόταν τη σκηνή με τον Χρήστο Θηβαίο, τώρα με τη Μιρέλα Πάχου) και μας μιλάει για τραγούδια που έχει αδικήσει, για τον «αόρατο στιχουργό» Άλκη Αλκαίου, για την κατάσταση του έντεχνου τραγουδιού, αλλά και για τη ζωτικής σημασίας για τον ίδιο live παρουσία του.
Πραγματοποιήσατε μία πολύ επιτυχημένη σειρά εμφανίσεων με τον Χρήστο Θηβαίο. Τι σας άφησαν αυτές οι εμφανίσεις;
Με το Χρήστο είμαστε φίλοι γκαρδιακοί 17 χρόνια. Η σχέση μας δεν εξαντλείται μόνο στις κοινές συναυλίες, είναι πια οικογενειακή υπόθεση. Οι συγκεκριμένες παραστάσεις, που δεν τελείωσαν αλλά θα συνεχιστούν και τον υπόλοιπο χειμώνα στην επαρχία αλλά και το καλοκαίρι, μου επανεπιβεβαίωσαν την αισθητική συγγένεια των τραγουδιών μας αλλά και το πόσο ανεκτίμητο είναι να μοιράζεσαι τη σκηνή με κάποιον που επικοινωνείς μαζί του ακόμα και με κλειστά μάτια…
Απ’ το «μαζί» στο «μόνος». Επιστρέφετε στον ίδιο χώρο – με τη συμμετοχή, βέβαια, της Μιρέλας Πάχου. Τι θα μας παρουσιάσετε αυτήν τη φορά;
Μόνος στη μουσική δεν γίνεται. Εγώ, τουλάχιστον, δεν το μπορώ, θέλω να μοιράζομαι. Με την εξαίρετη νέα συνάδελφο Μιρέλα Πάχου μοιραζόμαστε τη σκηνή σχεδόν ισότιμα. Η ίδια παίζει πιάνο, ακορντεόν και τραγουδάει και δικά της τραγούδια που πρόκειται να εκδοθούν σύντομα. Θα παίξουμε και υλικό απ’ τους 9 δίσκους μου, ανέκδοτο υλικό καθώς και τραγούδια άλλων που αγαπώ και ζηλεύω που δεν τα έγραψα εγώ.
Και «αδικημένα» τραγούδια, διαβάζω επίσης. Ποια είναι αυτά;
Ο, τι αδικήθηκε, πρωτίστως το αδίκησα εγώ. Ξέρετε, συχνά και εμείς πέφτουμε στην παγίδα των τραγουδιών που γίνονται «επιτυχίες». Γράφεις ένα τραγούδι, το αγαπάς, πιστεύεις ότι θα αγαπηθεί, ύστερα εκδίδεται και δεν το παίζουν τα ραδιόφωνα, παίζουν άλλα που δεν τα έχεις σπουδαιολογήσει, εκείνο γίνεται λιγότερο γνωστό, μένει κάπως στη σκιά κι αρχίζεις και συ να αμφιβάλλεις αν ήτανε της προκοπής. Και εξαφανίζεται απ’ το ρεπερτόριό σου, ως δια μαγείας. Κάποτε έρχεσαι στα συγκαλά σου κι αναρωτιέσαι: τώρα, εγώ γιατί δεν το τραγουδάω αυτό; Να, τέτοια τραγούδια εννοώ. Όπως το «Δεν πίνω μονάχος», ή τα «Χίλια ποτάμια» ή ακόμα και η «Συβαρίτισσα». Τραγούδια μου που αγαπώ και τα έχω ελαφρώς αδικήσει.
Γράψατε το «Αγύριστο κεφάλι» για τον Άλκη Αλκαίο. Γιατί ήταν μεγάλη σας επιθυμία να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Το έγραψα καταρχήν γιατί ο Άλκης ήταν φίλος μου και υπέστην μεγάλο σοκ από την ξαφνική του απώλεια. Έψαχνα ένα τρόπο να ξεφύγω από τη λύπη και το βρήκα ενθυμούμενος τις ιστορίες μας. Έπειτα, ο Άλκης ήταν ένας «αόρατος στιχουργός», δεν τον ήξερε ούτε το σινάφι μας. Θέλησα να φωτίσω το πρόσωπο ενός σπουδαίου ποιητή που αξιώθηκα να είναι και φίλος.
Ακούτε σε τραγούδια συναδέλφων σας καλούς στίχους; Ακούτε γενικότερα καλά τραγούδια;
Ακούω πολύ ωραία τραγούδια. Τα «Διόδια» του Σταύρου Σιόλα, με τον ίδιο στο τραγούδι και τη Φωτεινή Βελεσιώτου και λόγια του Πόλυ Κυριάκου, είναι η τελευταία μου εμμονή.
Αυτή την εποχή που ζούμε, των πολύ ιδιαίτερων συνθηκών κρίσης, τι πρέπει να έχει ένας στίχος για να αφήσει το αποτύπωμά του;
Θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα.
Πιστεύετε ότι έχει φύγει η ρετσινιά από το έντεχνο τραγούδι; Παρατηρώ ότι αυτό το είδος και οι καλλιτέχνες που το υπηρετούν κερδίζουν όλο και περισσότερο τα αυτιά του κόσμου.
Η «ρετσινιά», όπως την αποκαλείτε, προήλθε κυρίως από ανθρώπους αδαείς και εμπαθείς. Στην πραγματικότητα, ο όρος «έντεχνο» στερείται νοήματος αν δεν ορίσουμε και το «άτεχνο»… Δεν ξέρω αν το τραγούδι που αγαπάμε και υπηρετούμε έχει κερδίσει τα αυτιά του κόσμου. Το μείζον είναι να κερδίσει την καρδιά του. Καλά πάμε, νομίζω.
Έχετε μια πλούσια δισκογραφία και ως μέλος συγκροτημάτων και μόνος. Σε μια εποχή που η μουσική ακούγεται και διανέμεται αποσπασματικά μέσα από τα ψηφιακά μέσα, υπάρχουν ακροατές για ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές που αφηγούνται πλήρεις ιστορίες;
Η γενιά μου έτσι έμαθε να αφηγείται. Ολοκληρωμένες ιστορίες. Είναι αργά να αλλάξουμε. You cannot teach an old dog new tricks. Οι νεότεροι οφείλουν να ψάξουν και να ανακαλύψουν την αφήγηση που τους εκφράζει.
Ποια είναι τα επόμενα δισκογραφικά σας σχέδια; Επίσης, θα συνεχίσετε την πλούσια live παρουσία σας;
Έχω κάνα δυο ιδέες κατά νου, σχέδια δεν κάνω, θα δούμε. Προς το παρόν χαίρομαι με την έκδοση του βιβλίου-CD για τον Άλκη. Θα συνεχίσω να τραγουδώ όσο πιο συχνά γίνεται, γιατί είναι θέμα ζωτικής σημασίας για μένα. Η σκηνή με έχει γλιτώσει επανειλημμένα απ’ τον ψυχίατρο. Κι απ’ την άλλη μεριά, από τότε που κατέρρευσε η δισκογραφία, είναι και θέμα βιοπορισμού.
