Μετά από τη συμμετοχή του στην παράσταση «Μίκης Θεοδωράκης: Ποιος τη ζωή μου», ο Κώστας Μακεδόνας, με τα 25 χρόνια παρουσίας στη δισκογραφία, εμφανίζεται κάθε Σάββατο (μέχρι τις 12/4) στον «Ρυθμό» της Ηλιούπολης. Πρόθεσή του, με την ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει όλη την πορεία του, είναι να μας διασκεδάσει.
Τι παρουσιάζετε στο Ρυθμό;
Τραγούδια από τα 25 χρόνια δισκογραφίας μου και τα τραγούδια τα γνωστά και αγαπημένα όλου του φάσματος του ελληνικού ρεπερτορίου που συνήθως δεν λείπουν από κανένα πρόγραμμα.
Σε ποια δικά σας τραγούδια έχετε ιδιαίτερη αδυναμία;
Είχα την τύχη, ή την ευχή και την κατάρα, να έχω κάνει αρκετές επιτυχίες, οι οποίες δεν μπορεί να λείπουν από ένα πρόγραμμα γιατί ο κόσμος διαμαρτύρεται όταν δεν τις ακούει. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν μου άρεσε να δοκιμάζω στα live με το ζόρι πολλά καινούργια τραγούδια ή άλλα που δεν τα ξέρει ο κόσμος. Προσπαθώ όμως να περνάω μερικά αδικημένα.
Πώς γίνεται να αδικηθεί ένα τραγούδι;
Μάλλον επειδή βρίσκεται σε δίσκους που βγάζουν πολλές μεγάλες επιτυχίες. Για παράδειγμα, στο «Μόνο μια φορά» ένα από τα αγαπημένα μου είναι το «Κοσμά και Δαμιανού», το οποίο δεν άντεξε να ξεχωρίσει από τον ίδιο δίσκο. Ήταν πιο ατμοσφαιρικό και είχε χαθεί. Όταν το παίζω σε live, οι πιο παλιοί που το γνωρίζουν αν και χάθηκε στη δίνη της εμπορικότητας, χαίρονται, και κάποιοι με ρωτούν πού θα το βρουν.
Πώς φτιάχνετε ένα πρόγραμμα με υλικό από τόσα χρόνια δισκογραφίας;
Συγκεντρώνω καμιά εκατοστή τραγούδια και στη συνέχεια αρχίζω το κόψιμο. Προσπαθώ να βρω ισορροπίες με βασικό στόχο να περάσει καλά ο κόσμος. Έχουμε συνδέσει το εμπορικό τραγούδι με τη διασκέδαση και το ποιοτικό, το οποίο δεν θέλω να το λέω έντεχνο, με τη μελαγχολία και την κατάθλιψη. Εγώ θέλω μέσα από καλά τραγούδια να διασκεδάζει ο κόσμος. Και μην ξεχνάς ότι οι εμφανίσεις στον «Ρυθμό» γίνονται Σάββατο βράδυ. Δεν χρειάζεται κάποιος για να ξεδώσει να πάει σε μεγάλες πίστες. Μπορεί να πάει σε μια μουσική σκηνή.
Εσείς τελικά σε ποιο μουσικό «στρατόπεδο» ανήκετε;
Αστειευόμενοι, κάποιοι έντεχνοι με χαρακτήριζαν εξωστρεφή. Μ’ αρέσει να διασκεδάζω τον κόσμο. Δεν προσπάθησα ποτέ να αποφύγω την ταμπέλα του διασκεδαστή. Αλλά διασκεδαστής με τον τρόπο και την ποιότητα που θέλω εγώ. Όχι κάνοντας κάτι που μου είναι ξένο.
Γενικά έχει φύγει η ρετσινιά από το έντεχνο και το καλό λαϊκό;
Έχουν ανοίξει πολλοί μικροί χώροι κι έτσι δόθηκε βήμα σε πολλούς τραγουδιστές που υπηρετούν αυτό το είδος να βρουν βήμα να εκφραστούν.
Σαν να έχει αλλάξει όμως και το γούστο του κοινού.
Τη βρίσκω λίγο αισιόδοξη αυτήν τη διαπίστωση! Σαφώς έχει αλλάξει. Αλλά από την άλλη, μην έχοντας τη δυνατότητα να πάνε σε μεγάλες πίστες, πολλοί επιλέγουν μικρότερους χώρους για να δουν και διαφορετικούς καλλιτέχνες. Τότε είναι στο χέρι του καλλιτέχνη να τους κερδίσει. Να τους κάνει να δουν ότι υπάρχει κι αυτή η πλευρά του τραγουδιού.
Σας βρίσκω για δεύτερη φορά απαισιόδοξο. Σε μια παλιότερη συνέντευξη είχατε πει ότι «δεν κυκλοφορούν τραγούδια που να εκφράζουν όλα αυτά που γίνονται γύρω μας».
Ε, δεν βγαίνουν. Κι εγώ ήθελα να είμαι αισιόδοξος. Έλεγα ότι μέσα από την κρίση θα γεννηθούν πράγματα. Σε τέτοιες συνθήκες περιμένεις ότι θα ξαναγραφτεί μια «Θητεία» [σ.σ. ο δίσκος του Γιάννη Μαρκόπουλου σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, του 1974]. Τα σημαντικά τραγούδια γεννήθηκαν σε πολύ δύσκολες συνθήκες, σε πολέμους, εμφύλιους, την εποχή της μετανάστευσης, τη δικτατορία. Περίμενα ότι θα συμβεί το ίδιο και στη δική μας εποχή. Επειδή βέβαια η κρίση κρατάει και θα κρατήσει πολύ ακόμα, πιστεύω ότι τελικά θα δικαιωθώ.
Στον πιο πρόσφατο δίσκο σας με τίτλο «Αντικριστά» υπάρχει το «Τώρα μη μιλάς» με κοινωνικο-πολιτικό στίχο. Μπορεί το λαϊκό τραγούδι να έχει τέτοια μηνύματα;
Εννοείται! Αυτή είναι η δουλειά του λαϊκού τραγουδιού, δηλαδή να εκφράζει το περιβάλλον στο οποίο γράφεται. Όσο για το συγκεκριμένο τραγούδι… Απέναντι στην έννοια και τη λέξη «πολιτικός» υπάρχει καχυποψία. Νιώθω ότι όταν κυκλοφόρησε το «Τώρα μη μιλάς» κάποιοι είπαν ότι μιλάει για όσα συμβαίνουν γύρω μας και κάποιοι άλλοι ότι είναι προσπάθεια καπηλείας της κατάστασης για να γίνει ένα σουξέ. Αυτό όμως που μετράει είναι η πρόθεση. Και η πρόθεση του Νίκου του Μωραΐτη που έγραψε τους στίχους, ήταν τελείως ειλικρινής. Εκείνος βρισκόταν στη φάση που περίμενε το παιδί του να γεννηθεί. Δεν κοιμόταν τα βράδια, γιατί σκεφτόταν πώς θα φέρει ένα παιδί σ’ αυτό τον κόσμο. Απ’ αυτή την απελπισία γεννήθηκε το τραγούδι.
Θα κάνατε ένα δίσκο μόνο με τέτοια τραγούδια;
Σαφώς. Αν γράψει κάποιος τραγούδια που να μεταφέρουν το άγχος, την ανασφάλεια, το θυμό και την οργή της εποχής, όχι μόνο θα τα πω με χαρά, αλλά και επειδή είναι υποχρέωσή μου.
Θα κυκλοφορούσε ένας τέτοιος δίσκος;
Ίσως. Το θέμα είναι τι στήριξη θα είχε και πώς θα τον αντιμετώπιζαν.
Ποια είναι η εμπειρία σας από την παράσταση «Μίκης Θεοδωράκης: Ποιος τη ζωή μου» στο Badminton;
Ήταν μια εξαιρετική δουλειά. Με τον Θέμη Μουμουλίδη είχαμε συνεργαστεί ξανά το 2000 στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε μια παράσταση-προπομπός [σ.σ. σ’ εκείνη, ο Γιάννης Μπέζος υποδυόταν τον Θεοδωράκη, ενώ τραγουδούσαν ο Κώστας Μακεδόνας και η Τάνια Τσανακλίδου]. Όταν μου τηλεφώνησε ο Θέμης και μου είπε ότι θα ανεβάσουμε μια εντελώς ανανεωμένη παράσταση για τον Θεοδωράκη, δέχτηκα με χαρά. Το «Ποιος τη ζωή μου» είναι από τα ομορφότερα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Δεν θέλαμε όλοι οι συντελεστές να τελειώσει.
Με αφορμή την παράσταση για έναν σπουδαίο συνθέτη, αλλά και τη δική σας πολυετή δισκογραφία, τι νομίζετε ότι κάνει ένα τραγούδι να μένει στο χρόνο;
Η πρόθεση. Η δουλειά μας είναι επικοινωνία και έκφραση. Ως μουσικός και στιχουργός πρέπει να εκφράσεις όσα νιώθεις και ζεις. Στη συνέχεια, ο τραγουδιστής πρέπει να συντονιστεί με το συναίσθημα του δημιουργού, να προσθέσει το δικό του και τη δική του άποψη. Αν αυτή η διαδικασία γίνει με τέτοια λογική, χωρίς τη δεύτερη σκέψη να κάνουμε σουξέ, να βγάλουμε φράγκα και να ανεβάσουμε το κασέ μας, νομίζω ότι έχει δημιουργηθεί ένα αληθινό τραγούδι που θα αντέξει στο χρόνο.
Εσείς αισθάνεστε ότι έχετε κάνει εκπτώσεις και υποχωρήσεις;
Δεν έχω κάνει ποτέ και νιώθω περήφανος γι’ αυτό. Ακόμη και τώρα, όταν μου λένε σε κάποιους χώρους ότι δεν μπορούν να πληρώσουν τόσους μουσικούς ή τα ηχητικά, λέω ότι θα προχωρήσουμε με τις εμφανίσεις κι ας μην πληρωθώ εγώ. Έχει συμβεί πολλές φορές. Το ίδιο έχω κάνει και στη δισκογραφία. Το τίμημα για τη διαδρομή που ακολούθησα το ’χω πληρώσει. Αν είχα ακολουθήσει άλλη διαδρομή, θα είχα πέντε πολυκατοικίες. Αλλά δεν θα ένιωθα το ίδιο όπως νιώθω τώρα. Αφήστε τι θα πλήρωνα για πέντε πολυκατοικίες!
