Ο Marc Ribot για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε ένα psycho disco πάρτι!

Ο βετεράνος no wave κιθαρίστας με μια συντροφιά από πεπειραμένους… Φιλαδελφειώτες έρχονται για ένα γκρουβαριστό, ψυχεδελικό live στη Στέγη (20/10).

Aρκετοί θα μπορούσαν να συνδυάσουν την προχωρημένη αρμονική/μελωδική μεθοδολογία (harmolodics) που ανέπτυξε στα late ’60s και mid ’70s ο πρωτεργάτης της free jazz Ornette Coleman με τη γλυκιά soul-disco της σκηνής της Φιλαδέλφειας περίπου της ίδιας περιόδου και να μας δώσουν κάτι φρέσκο, μιαν απολαυστική μουσική που ακουμπάει στο ψυχεδελικό rock (διατηρώντας ακέραια όμως τα soul ηχοχρώματα) και παράλληλα είναι χορευτική και απαιτητική ως ακρόαμα. Μόνο ένας, όμως, θα μπορούσε να φέρει εις πέρας αυτό το εγχείρημα με τρόπο πραγματικά πρωτότυπο και διασκεδαστικό. Αυτός είναι Αμερικανός δημιουργικός κιθαρίστας Marc Ribot, ο οποίος έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση στις 20/10, για να μας παρουσιάσει ένα πρόγραμμα όπου ο προχωρημένος τζαζικός αυτοσχεδιασμός γίνεται ένα με τη χορευτική nostalgia του Philly Sound!

Έρχεται με το γκρουπ του Young Philadelphians, το οποίο περιλαμβάνει τους κορυφαίους βετεράνους του free funk –και στενούς συνεργάτες του Ornette Coleman– μπασίστες Jamaaladeen Tacuma και Al MacDowell και τον ντράμερ G. Calvin Weston συν ένα τρίο εγχόρδων (δύο βιολιά κι ένα τσέλο), προφανώς για να αποδίδεται πλήρως η γλυκύτητα του ήχου της Φιλαδέλφειας! «Η ιδέα είναι να συνδυάσουμε τους χορευτικούς ρυθμούς της disco με τον ενστικτώδη αυτοσχεδιασμό. Θέλουμε το χορό, αλλά δεν μένουμε εκεί», λέει ο Ribot. Και δημιουργεί με τους φίλους του μια οργιώδη μουσική ατμόσφαιρα που ξεφεύγει από όλες τις ετικέτες, αλλά όχι και από τη γήινη βάση της – όπως γίνεται αντιληπτό και στο δίσκο τους «Live in Tokyo» (2015).


Ο Marc Ribot ανήκει σε μια γενιά δημιουργικών μουσικών (όπως και ο John Zorn) που δεν κόλλησαν σε ετικέτες. Μάλλον αυτοί δημιούργησαν με την πρακτική τους όρους όπως «πειραματική», «εναλλακτική», «σκληροπυρηνική» κ.ο.κ. μουσική που άνετα χωράνε υπό την ομπρέλα «no wave», μια τάση που αναπτύχθηκε στις αρχές των ’80s και αγκάλιασε τις σύγχρονες όψεις του rock και της jazz και οφείλει την υπόστασή της εξίσου στον Ornette Coleman και στους Sonic Youth. Έτσι δεν υπάρχει τίποτε το αντιφατικό στο να βλέπουμε τον Marc Ribot να είναι ο τολμηρός κιθαρίστας των Lounge Lizards του John Lurie και να φτιάχνει ουσιωδώς τον ήχο που έκανε πραγματικά ξεχωριστό τον Tom Waits.

Μέσα στα ’80s, πάλι, τον συναντάμε κυρίως ως session μουσικό που παίζει με ένα γαλαξία ονομάτων και βάζει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στους ήχους αυτούς. Πράγμα που συνεχίζει να κάνει ευκαιρίας δοθείσης... Το ενδιαφέρον όμως είναι όταν βρίσκεται ο ίδιος στο επίκεντρο της μουσικής. Στα πρώτα του άλμπουμ με τους Rootless Cosmopolitans –μια πρώτης τάξεως παρέα από μοντέρνους jazzmen– τον βλέπουμε να αναδιαρθρώνει κομμάτια της ευρείας pop μέσα από no wave γλώσσα. Παράλληλα όμως επιθυμεί να μας κάνει γνωστή και τη μουσική του πρωτοπόρου της αϊτινής κιθάρας Frantz Casseus στο «Haitian Suite».

Και δεν σταματά εκεί: συνεργάστηκε δημιουργικά με τον Caetano Veloso (έως) και τον Vinicio Caposella, μοιράστηκε στιγμές τόσο με τη Marianne Faithfull όσο και με τη Madeleine Peyroux και άλλους πολλούς. Δείχνει την ίδια ευστροφία δουλεύοντας είτε με τον Elvis Costello είτε με τον John Zorn, ενώ παράλληλα δίνει τη δική του οπτική για τη latin χορευτική μουσική φτιάχνοντας το γκρουπ Los Cubanos Postizos (Οι προσθετικοί Κουβανοί) κυρίως με Αμερικανούς jazzmen, για να παίξει τη μουσική του μυθικού Arsenio Rodriguez. Ωστόσο, η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να ανακαλύπτεις τη μουσική που κρύβει η εκτενής δισκογραφία του Marc Ribot (αυτοσχεδιαστική ή μη) ή να τον ακούς live με κάποιο από τα τρέχοντα γκρουπ του, το Ceramic Dog με σύγχρονη μουσική, το avant jazz γκρουπ Marc Ribot Trio (με τον θρυλικό μπασίστα Henry Grimes) ή τους free funk Young Philadelphians που θα δούμε τώρα στη Στέγη.