Ο καινούριος δίσκος του Nick Cave και των Bad Seeds είναι μια πένθιμη ελεγεία τόσο πικρή που, κυριολεκτικά, δεν πίνεται - μόνο βιώνεται!
Πάντα περίμενα (αν όχι με αγωνία, τουλάχιστον με ενδιαφέρον) το καινούριο άλμπουμ του Nick Cave και πάντα ήξερα ότι στις συγκλονιστικές αφηγήσεις ενός σύγχρονου songster θα έβρισκα κάτι που να με απασχολεί βαθύτερα για κάποιο (μεγάλο) διάστημα. Σ’ αυτή την περίπτωση του “Skeleton Tree” όλη η μουσικοποιητική του αφήγηση γίνεται μία λεπτομερής καταγραφή του εσώτερου «είναι» του, μέσα από τις εικόνες μιας απώλειας που ποτέ δεν γιατρεύται, το βάλσαμο της τέχνης που όσο το βάζεις στην πληγή τόσο πιο πολύ σε πονάει. Ο γιος του έφυγε ενώ το βασικό υλικό του άλμπουμ ήταν ήδη έτοιμο, όμως ο Cave επενέβη καθοριστικά στα τελειωμένα κομμάτια και τώρα τον ακούμε να μιλάει για τον δικό του πόνο, με τους φίλους του από τους Bad Seeds να στέκονται πλάι του – όπως κάνουν μια ζωή τώρα. Ο καινούριος δίσκος του Nick Cave και των Bad Seeds είναι μια πένθιμη ελεγεία τόσο πικρή που, κυριολεκτικά, δεν πίνεται! Στο τελετουργικό της μουσικής του ο Cave είναι πάνω στη σκηνή γυμνός – και μόνος όσο ποτέ πριν. Εσύ, απλώς ακούς το σπάραγμά του. Και μένεις πιο μόνος από όσο ποτέ άλλοτε. Μέχρι να τελειώσει ο δίσκος – και να τον βάλεις να ξαναπαίξει. (Bad Seed Ltd. / Feelgood)