Jazz εντάσεις, κλασική μέθεξη, rock feelings, latin εκρήξεις, impro μυστήρια και deep folk πάθη είναι μόνο μερικές από τις γεύσεις που θα ζήσουμε μέσα από τις ανοιξιάτικες συναυλίες που ξεχωρίζουν.
Οσαξοφωνίστας Steve Lacy υπήρξε ένας από τους πιο δημιουργικούς μετρ της σύγχρονης jazz και της μουσικής του αυτοσχεδιασμού. Ξεκινώντας από τις πιο βαθιές ρίζες αυτής της μουσικής, ουσιαστικά έφτιαξε ένα δικό του μουσικό σύστημα, οι διαστάσεις του οποίου αντικατοπτρίζονται στις αναρίθμητες συνθέσεις του. Οι Whammies είναι ένα γκρουπ που έγινε από τον δικό μας πιανίστα Παντελή Καραγεώργη και τον Ολλανδό σαξοφωνίστα Jorrik Dijkstra και παίζει αποκλειστικά μουσικές του Lacy. Θα τους ακούσουμε στη Στέγη την τελευταία ημέρα του Απριλίου. Μαζί τους θα εμφανιστεί και ο βετεράνος ντράμερ Han Bennink.
Το «Κονσέρτο της Ευρώπης», ο ετήσιος πρωτομαγιάτικος θεσμός της Φιλαρμονικής του Βερολίνου με τον οποίο γιορτάζει η κορυφαία ορχήστρα την ίδρυσή της το 1882, γίνεται φέτος στο Μέγαρο Μουσικής. Ο sir Simon Rattle διευθύνει την Berliner Philharmoniker και ο Λεωνίδας Καβάκος είναι ο σολίστ στο Κονσέρτο για βιολί του Σιμπέλιους. Η συναυλία είναι sold out από την πρώτη στιγμή, όμως θα τη δούμε από την τηλεόραση.
Ο Arturo Sandoval ξεχωρίζει ανάμεσα στους ιδιωματικούς jazzmen που προκύπτουν από την εξέλιξη της αφροκουβανικής και της εν γένει latin jazz. Εντούτοις, μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για έναν καθαρό post bopper. Είναι γνωστός από τη συμμετοχή του στο θρυλικό κουβανικό jazz γκρουπ Irakere και από τις πολλαπλές συνεργασίες του με τον Dizzy Gillespie. Είναι επίσης εκπληκτικός δεξιοτέχνης τρομπετίστας και αποδείχτηκε γνήσιος κληρονόμος όλων των μεγάλων jazzmen της εποχής του bebop και του post bop. Μάλιστα, η ζωή του έγινε ταινία, με αφορμή φυσικά την «απόδρασή» του στη Δύση. Έρχεται ξανά και θα τον ακούσουμε στο «Gazarte» στις 10/5.
Το γκρουπ των Dave Holland (μπάσο), Kevin Eubanks (κιθάρα), Craig Taborn (πιάνο) και Eric Harland (ντραμς) είναι γνωστό και ως Prism – από το ομότιτλο προπέρσινο άλμπουμ του. Η μουσική τους είναι κάτι που αντλεί από την προϊστορία της fusion της jazz με το rock, όμως η αυτοσχεδιαστική και ρυθμική της δόμηση την κάνει να φαίνεται ως άμεσος απόγονος του no wave των αρχών της δεκαετίας του ’80. Όμως τελικά αυτό που εισπράττουμε και απολαμβάνουμε αισθητικά είναι το αποτέλεσμα της δημιουργικής σύμπραξης τεσσάρων μουσικών, που είναι από τους πιο σπουδαίους του είδους σήμερα. Παίζουν στη Στέγη στις 16/5.
Οι Murder by Death έχουν ήδη 15ετή ιστορία πίσω τους ως ένα γκρουπ που διαχειρίζεται εύστροφα μια τραγουδοποιία και μια μουσικοποίηση indie rock προδιαγραφών με τον τρόπο που θα τις αντιμετώπιζαν οι ανά τον κόσμο μυστήριοι country rock songsters και όχι μόνο οι Αμερικανοί συμπατριώτες τους. Ο νέος τους δίσκος «Big dark love» είναι αρκούντως σκοτεινός (και όχι μόνο εκ των συμφραζομένων) και goth και, φυσικά, αρέσει πολύ. Θα (ξανα)δούμε τους Murder by Death στο «Gagarin» στις 16/5.
Η περίπτωση του C.W. Stoneking έχει υπάρξει ενδιαφέρουσα από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής της, καθώς ο προικισμένος αυτός Αυστραλός τραγουδιστής/τραγουδοποιός άπλωνε τη μουσική του πραμάτεια, που έβγαινε κατευθείαν από τα παλιά folk blues του Leadbelly, πράγμα αρκούντως συγκινητικό. Η μουσική αυτή nostalgia είναι κάτι παραπάνω από την τυπικότητα της επιστροφής σε roots music μορφές και αυτό είναι κάτι που βλέπουμε να προκύπτει σε κάθε βήμα του. όπως αυτό που κάνει στο «Fuzz» στις 22/5 με τα καινούργια τραγούδια και την μπάντα του.
Οτιδήποτε κι αν πει κάποιος για τους Stranglers, οφείλει πρώτα απ’ όλα να κάνει μια νοερή επισκόπηση της rock ’n’ roll κατάστασης της τελευταίας 40ετίας και να καταλήξει στο συμπέρασμα πως το θρυλικό αυτό γκρουπ όχι μόνο είναι alive and well, αλλά σφραγίζει και με το δικό του τρόπο τα δρώμενα. Αυτό είναι κάτι που βγαίνει ως (αβίαστο;) συμπέρασμα από την περσινή επετειακή τουρνέ τους. Οτιδήποτε χαρακτηριζόταν ως punk συνδεόμενο με τους εν λόγω «Στραγγαλιστές του Γκίλντφορντ» πριν από 40 χρόνια εξακολουθεί να υπάρχει – και θα το δούμε στο «Fuzz» στις 23/5.
Αναπόφευκτα πιάνουμε καλοκαίρι, μια και βρισκόμαστε στην πρώτη ημέρα του Rockwave 2015 (Terra Vibe, 30/5), το οποίο φέτος γίνεται τμηματικά, και το γκρουπ που κυριαρχεί, φυσικά και φυσιολογικά, είναι οι Black Keys. Στα σχεδόν 15 χρόνια της ύπαρξής τους, ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Dan Auerbach και ο ντράμερ Patrick Carney έχουν αναδιαμορφώσει το ευρύτερο rock τοπίο προσθέτοντας την ιδιαίτερη τραγουδοποιητική ιδιομορφία και τη μελωδική φινέτσα τους, έτισ ώστε να μην «κάθονται» άνετα σε τυποποιημένες ταμπέλες. κάτι που το είδαμε και στο πιο πρόσφατο άλμπουμ τους «Turn blue».
