Ο ήρωας του πιο γνωστού του έργου, «The Tin Drum», είναι μουσικός και ο ίδιος έχει παίξει επαγγελματικά μουσική στα νιάτα του: ήταν ντράμερ σε ένα παραδοσιακό τζαζ τρίο με το οποίο, όπως ισχυρίζεται στο αυτοβιογραφικό του έργο («Peeling the Onion»), είχε τζαμάρει και ο Louis Armstrong! [Φυσικά, σ’ αυτό του το έργο μεγαλύτερη αίσθηση έκανε η αποκάλυψή του πως στα 17 του, το 1944, ανήκε στις τάξεις των Waffen-SS].
O Gunter Grass είναι γνωστός για τo πλούσιο λογοτεχνικό του έργο – που συνολικά αντικατοπτρίζει ένα σημαντικό μέρος της σύγχρονης γερμανικής διανόησης αλλά και κοινωνικοηθικής συνείδησης – για το βραβείο Νόμπελ που έχει πάρει το 1999 και, ακόμα πιο πρόσφατα, για μια πολυσυζητημένη αντι-ισραηλινή, αντι-σιωνιστική στάση ή για το ποίημα του «Ντροπή της Ευρώπης» που μας αφορά καθώς το θέμα του είναι η Ελλάδα μέσα από την πιθανότητα αποπομπής της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή κοινότητα – και όχι μόνο ένωση!
Αυτά είναι πράγματα που μπορεί κανείς να τα βρει στο διαδίκτυο. Αυτό που δεν θα βρει είναι η σχέση του Gunter Grass με τη σύγχρονη δημιουργική μουσική – και ιδιαίτερα η μακρόχρονη συνεργασία του με τον συμπατριώτη του (ντράμερ, περκασιονίστα κ.λπ.) Gunter «Baby» Sommer. Οι δυο τους, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, έχουν δώσει μερικά σημαντικότατα δείγματα δημιουργικής συνύπαρξης λογοτεχνίας και μουσικής σε δίσκους (LP, κασέτες, CD) αλλά και σε live, που μάλιστα γίνονταν σε τακτά χρονικά διαστήματα ως τα τέλη των ‘00’s.
Σ’ αυτά τα μουσικολογοτεχνικά projects ο Sommer παίζει ντραμς, κρουστά αλλά και άλλα όργανα ενώ ο Grass διαβάζει και αφηγείται μέσα από ρυθμούς που έχουν ιδιαίτερη μουσική υπόσταση και ταιριάζουν ή έρχονται σε αντίστοιξη με τους «φυσικούς» ρυθμούς των μουσικών οργάνων. Ακόμα κι αν δεν ξέρει κανείς γερμανικά, μπορεί να απολαύσει την μουσική αφήγηση του Grass σε άλμπουμ όπως «Es war einmal ein Land» (1987), «Wer lacht hier, hat gelacht?» (1988) ή «Das sagte der Butt» (1993). Αξίζει κανείς να ψάξει γι’ αυτά...
