Μουσικές Ταξιαρχίες… και άλλες αηδίες! Flash back σε ένα μουσικοκοινωνικό φαινόμενο των '80s

Αποχαιρετώντας τον Τζίμη Πανούση αναδημοσιεύουμε το προ λίγων ετών φλας μπακ στο θρυλικό συγκρότημα μέσα από τις αναμνήσεις μας αλλά και το αρχείο του «α».

Η διαφημιστική καταχώρηση στο «Αθηνόραμα», σε κάποιο από τα τεύχη του Φεβρουαρίου 1985, το λέει πεντακάθαρα: στο «Κύτταρο», στο θρυλικό ροκ κλαμπ της οδού Ηπείρου, οι Μουσικές Ταξιαρχίες επιμένουν ελληνικά! Με καθημερινές – πλην Δευτέρας και Τρίτης – παραστάσεις, σε τιμή όσο περίπου κάνει ένας δίσκος (βινυλίου) εκείνη την εποχή! Από αυτές τις παραστάσεις προκύπτει το live άλμπουμ «Hard Core». Η εισαγωγή του, η «Ελληνοπούλα», μπορεί να είναι κάπως ακατανόητη – και εντελώς αδιάφορη – σε έναν σημερινό 30άρη ή λίγο μεγαλύτερο, κλείνει όμως με μια επωδό του Τζίμη Πανούση που γίνεται διαχρονικό σύνθημα και πανανθρώπινο αίτημα: «Γαμάτε γιατί χανόμαστε»!

Κοιτώντας το αντικειμενικά, μετά από 30 χρόνια, το «Hard Core» αποτελεί ένα άλμπουμ / μοντέλο, πάνω στην ουσία και τη δομή του οποίου στηρίζονται όλες οι παραστάσεις του Τζίμη Πανούση έκτοτε. Εδώ, σ’ αυτές τις παραστάσεις χτίζει ο Πανούσης το εύγλωττο, εύστροφο και πάνω από όλα εύστοχο σόου του για το οποίο θα γίνει πασίγνωστος και (σε κάποιες περιπτώσεις) αξιαγάπητος.

Είναι αρχές του 1985 και σε μερικούς μήνες ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ εδραιώνουν την εξουσία τους μέσω τον εκλογών εκείνης της χρονιάς, παίρνοντας ένα εντελώς (κατα)πράσινο φως για να μετατρέψουν την Ελλάδα σ’ αυτό που είναι – ή έστω θα γίνει τα επόμενα χρόνια: ένα απέραντο σκυλάδικο – και όχι φρενοκομείο, όπως διατεινόταν ο άλλος εθνάρχης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Όλος ο «θίασος» παρελαύνει μέσα από τα αυλάκια του «Hard Core» και έτσι το άλμπουμ γίνεται ντοκουμέντο της εποχής – όσο κι αν τα ονόματα «Μαρία Κυπριωτάκη-Περάκη», «Σκουλαρίκης», «Μπέης» ή έννοιες όπως «Γραμματεία Νέας Γενιάς» κ.λπ. μπορεί να μην σημαίνουν τίποτα (πια)! Ο δίσκος όμως και αυτές οι live εμφανίσεις γίνονται ένα σημείο καμπής / εκκίνησης για τον Τζίμη Πανούση και, φυσικά, έχουν την σημασία τους.

«Disco Tsoutsouni»

Οι Μουσικές Ταξιαρχίες εμφανίζονται το 1980 με μια (θρυλική) κασέτα που έχει τίτλο «Disco Tsoutsouni». Παρελαύνουν στη σκηνή σαν ένα ροκ γκρουπ ζαππικών προοπτικών και διαθέσεων, με μουσική και concept που προϊδεάζει για κοινωνικοαισθητικές ανατροπές. Το γκρουπ αποτελούν οι Σπύρος Πάζιος (κιθάρα), Βαγγέλης Βέκιος (ντραμς), Άκης Δαούτης (μπάσο), Βαγγέλης Σβάρνας (σαξόφωνο), Δημήτρης Παπανικολάου (πιάνο) και ο Τζίμης Πανούσης που είναι ο τραγουδιστής και φαίνεται να είναι η δημιουργική ψυχή του συνόλου.

Είναι ένα γκρουπ που δεν μοιάζει με κανένα άλλο – αποστασιοποιείται από την παλαιορόκ αντίληψη των ‘70’s, αλλά δεν έχει σχέση και με τη new wave πρακτική που προβάλλει μέσα από τα νεώτερα σχήματα που εμφανίζονται εκείνη την εποχή. Ο Πανούσης, καλλιεργημένος με σαφέστατες σαββοπουλικές κατευθύνσεις ήδη από τα γυμνασιακά του χρόνια και η παρέα των φίλων του έρχονται σε μια περίοδο που είναι από τις πιο δημιουργικές μουσικά στη νεώτερη ελληνική ιστορία. Εκφράζοντας «αναρχοαυτόνομες» διαθέσεις, τραβούν την προσοχή σε φοιτητικούς κυρίως κύκλους.

Τα τραγούδια της κασέτας αυτής – που έχει πια εκδοθεί και επανεκδοθεί σε CD – με τα «καμουφλαρισμένα» πίσω από τίτλους ταινιών ονόματα και αποτελούν τη βάση για το πρώτο επίσημο LP του γκρουπ δυο χρόνια αργότερα, βγαίνουν μέσα από ένα κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο που έπεται της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου. Η «χαρά» της «ελευθερίας» που χαρακτηρίζει τα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας δεν αντιστοιχεί με μια ανάλογη διάθεση δημιουργικότητας στο κοινωνικό πεδίο και, πολύ σύντομα, οι αντιθέσεις εκφράζονται ποικιλοτρόπως – τουλάχιστον μέσα στο νεολαιϊστικο κίνημα.

Είναι μια φάση (1977-1979) που έχει το ενδιαφέρον της και μια από τις πιο ευδιάκριτες καλλιτεχνικές της εκφράσεις είναι αυτή των Μουσικών Ταξιαρχιών, που έρχονται ως «κουλτουροτρομοκρατικό» αντίστοιχο των Ερυθρών συνώνυμών τους! Φυσικά, το γκρουπ κινείται κι αυτό στην παρανομία! Όμως η αντίδραση έρχεται εξίσου από δεξιά και αριστερά, οι «αναρχοαυτόνομοι» καλλιτέχνες (και μη) συγκρούονται ακόμα και με την ΚΝΕ και τις ομάδες καταστολής του ΚΚΕ – και αυτή είναι μια αντίθεση που διατηρείται μέχρι σήμερα. [Ο αναγνώστης μπορεί να βρει πάρα πολλές αναφορές στο διαδίκτυο για τα γεγονότα του Χημείου τον Δεκέμβριο του ’79 και πολλά άλλα events στα οποία εμπλέκονται οι Ταξιαρχίες].

Από την «παράνομη» αυτή κασέτα (το «Ντίσκο Τσουτσούνι») μέχρι την πρώτη «επίσημη» δισκογραφική κυκλοφορία του γκρουπ, το άλμπουμ «Μουσικές Ταξιαρχίες» στην Columbia (EMI) μεσολαβεί μόνο μια «αλλαγή». Πρόκειται για το «ραντεβού με την ιστορία» του Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως, είναι 1982 και οι πρώτες ενδείξεις διάβρωσης της σοσιαλιστικής κυβέρνησης από την εξουσία είναι υπαρκτές.

Οι Ταξιαρχίες [είναι τώρα ο Τζίμης, ο Πάζιος, ο Βέκιος, ο Σβάρνας και οι Γιάννης Δρόλαπας (κιθάρα) και Δημήτρης Δασκαλοθανάσης (μπάσο, πιάνο, φλάουτο)] βρίσκονται υπό ποικιλόμορφη δίωξη από δυνάμεις καταστολής, κοινωνικούς φορείς, αισθητικούς (χωρο)φύλακες κ.λπ. όμως όλα αυτά, με την απόσταση 30ετίας και βάλε έχουν την πλάκα τους! Το γεγονός είναι πως το άλμπουμ «Μουσικές Ταξιαρχίες» αποτελεί ένα θαυμάσιο έργο τέχνης σε κάθε του λεπτομέρεια: από το εξώφυλλο που έχει φτιάξει ο φίλος Δημήτρης Θ. Αρβανίτης ως την φωτογραφική συμμετοχή του «θρύλου του Χολαργού», του sex-icon των ‘70’s Κώστα Γκουσγκούνη άμα και τη στιχουργική του (επίσης φίλου) Γρηγόρη Ψαριανού στις «Εκλογές».

Η μουσική και τα τραγούδια είναι σε μεγάλο μέρος το υλικό της εξαρχειώτικης κασέτας που ήδη ξέρουμε και την παραγωγή έχει κάνει ο (σχετικά άγνωστος ακόμα τότε) Μάνος Ξυδούς. Γι’ αυτό τον δίσκο οι Ταξιαρχίες θέτουν μια ημερομηνία λήξεως: 1η Μαΐου 1982, με την επεξήγηση «μετά την ημερομηνία λήξεως ο δίσκος μετατρέπεται σε απλό εμπόρευμα και δεν εκφράζει τους δημιουργούς του»!

Προσωπικά, θα έλεγα πως αυτό το άλμπουμ δίνει την καλύτερη και πληρέστερη εικόνα του γκρουπ – από ουσιαστική μουσική / καλλιτεχνική άποψη. Ακούγεται σαν κάτι καινούριο, μια «άλλη» τάση στο ροκ και στην εν γένει μουσική πολυμορφία της περιόδου που μπορεί να περιλαμβάνει μια μεγάλη γκάμα που πιάνει από το ρεμπέτικο και το νεολαϊκό ως το αβάν γκαρντ τζαζικό, με πολυάριθμες αποχρώσεις του ροκ στην ενδιάμεση παλέτα.

Οι Μουσικές Ταξιαρχίες (με και χωρίς εισαγωγικά, σαν τίτλος άλμπουμ και σαν συγκρότημα) έχουν εδώ τη θέση τους: ισόρροπη, σπιρτόζα, έντονη, μουσικά ενδιαφέρουσα. Στη συνέχεια η ισορροπία αυτή θα αρχίσει να ανατρέπεται προς όφελος του «περφόρμερ» Τζίμη Πανούση, που θα τα βάζει όχι μόνο με τον Νταλάρα αλλά και με γνωστούς διακεκριμένους μουσικοκριτικούς!

«Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν»

Το 1984, μαζί με τον δίσκο «Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν», έρχεται και η δήλωση πως «οι Μουσικές Ταξιαρχίες δεν είναι συγκρότημα, είναι μια ιδέα (όπως ο Πάριος) που σ’ αυτό τον δίσκο την υπηρετούν: ο Σπύρος Πάζιος που παίζει όλες τις κιθάρες, συνθεσάιζερ και πλήκτρα, ο Δημήτρης Δασκαλοθανάσης που παίζει μπάσο, φλάουτο και πιάνο, ο Βαγγέλης Βέκιος που παίζει τύμπανα και κρουστά και ο Τζίμης Πανούσης που τραγουδάει...».

Έτσι, ξεκαθαρίζοντας τα βασικά – και με το γεγονός ότι ο Δρόλαπας δεν είναι πια μέλος του γκρουπ – οι Ταξιαρχίες δίνουν ένα δίσκο πιο πολυμορφικό μουσικά αλλά και με εμφανή τα ηχητικά σημάδια της λογοκρισίας στο «Γαμάτε γιατί χανόμαστε», στη «Δεύτερη προβολή» και στο εξαιρετικό «Τραγούδι για τον χειμώνα». Τίποτα σοβαρό – λείπουν μόνο δυο-τρεις λέξεις που δεν αλλοιώνουν τη φύση και την ουσία του δίσκου και, κυρίως, του γκρουπ...

«Hard Core»

Όμως το γκρουπ αλλοιώνεται από εδώ και πέρα. Ήδη στο «Hard Core» ο Άκης Περδίκης αντικαθιστά στα ντραμς τον Βαγγέλη Βέκιο και στα πλήκτρα είναι ο Βασίλης Γκίνος. Και με το που μπαίνει το 1986, ο Πάρις Πέτρου γράφει στο «Αθηνόραμα»: «Φέτος στο περίφημο «Κύτταρο» οι Μουσικές Ταξιαρχίες με το «Computer Show». Εδώ η σάτιρα και τα τραγούδια είναι κυρίως πολιτικού περιεχομένου, και σίγουρα θα σοκάρουν μερικούς. Επικεφαλής, όπως πάντα, ο Τζίμης Πανούσης που με το ταλέντο του στη σύνθεση και την εκτέλεση δημιούργησε μια εντελώς νέα τάση στο ελληνικό τραγούδι».

«Κάγκελα παντού»

Το γεγονός είναι ότι όντως ο Πανούσης δημιούργησε μια εντελώς νέα τάση στο ελληνικό τραγούδι – και αυτή την τάση καλλιέργησε και καλλιεργεί μέχρι σήμερα. Πάντως, στον δίσκο που κυκλοφόρησε το 1986, «Κάγκελα παντού», το όνομα / ιδέα Μουσικές Ταξιαρχίες δεν υπάρχει πια παρά μόνο σαν σημείωση: «ενορχήστρωση-εκτέλεση Μουσικές Ταξιαρχίες, που στον δίσκο αυτό τις απαρτίζουν οι κύριοι Βασίλης Γκίνος και Σπύρος Πάζιος που παίζουν όλα τα όργανα και Τζιμάκος Πανούσης που τραγουδάει». Και έτσι τελειώνει αυτό το κεφάλαιο – με την απλή διαπίστωση: «Ο Πανούσης παρατάει το ψευδώνυμο Μουσικές Ταξιαρχίες και αποδείχνει περίτρανα ότι είναι μια ομάδα μόνος του».

Το τι έχει κάνει έκτοτε ο Τζίμης Πανούσης είναι γνωστό τοις πάσι – και πάντα βρίσκει τρόπους να μας απασχολεί είτε από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές είτε από τα σόου του. Εμείς εδώ ολοκληρώνουμε την αναφορά μας στις Μουσικές Ταξιαρχίες και σαν έναυσμα για συνέχεια σας παραπέμπουμε σε μια ιστορική συνέντευξή του στο «Αθηνόραμα» τον Οκτώβριο του 1988.
Εδώ ο Τζίμης Πανούσης είναι πια εξωγήινος...

Τζίμης Πανούσης: «Είμαι εξωγήινος»

Συνέντευξη - Φωτογραφία: Στέφανος Σαμακάς

Προσπαθούσα να είμαι συγκροτημένος και αισιόδοξος μέσα στο ασανσέρ. Το ρετιρέ του τρίτου ορόφου στο Παλιό Ψυχικό περιείχε έναν άνθρωπο - σύμβολο, που ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσ’ στο γάλα της νεοελληνικής πραγματικότητας.

Ο αρχικός ενθουσιασμός μου για τη συνέντευξη δεν είχε κρατήσει πολύ. Ο Τζιμάκος μασούσε ταραμά, έφτυνε και το κουκούτσι. Έπαιζε το δικό του παιχνίδι – με όλα. Τι εξασφάλιση να σου προσφέρουν τρεις σελίδες γεμάτες ερωτήσεις, όταν είναι για τον Πανούση; Το ασανσέρ σταματάει. Μαμά!

Με οδηγεί στο καθιστικό του μικρού στούντιο. Μεγάλοι, παφλαστοί καναπέδες. Πλαφ! Πλαφ! Καθόμαστε και κοιταζόμαστε. Τελικά είχα δίκιο. Το μόνο που μπορείς να περιμένεις από αυτόν τον άνθρωπο, είναι το απρόσμενο.
«Θα κάνω αποκαλύψεις! Κι αυτό γιατί συμπαθώ ιδιαίτερα το περιοδικό σας, που είναι μικρού μεγέθους…»

Μικρό στο μάτι!
Τ.Π.: Μικρό στο μάτι, μεγάλο στο ανάγνωσμα. Θυμάσαι εκείνη την ιστορία με το βοσκόπουλο;

Τον Τόλη;
Τ.Π.: Όχι, όχι. Το μικρό βοσκό, που κορόιδευε συνέχεια τους χωριανούς του για το λύκο που έρχεται και όταν ήρθε τελικά ο λύκος και φώναζε για βοήθεια, δεν τον πίστευε κανένας. Έτσι την έχω πάθει κι εγώ, όταν λέω αλήθειες δε με πιστεύει κανείς.

(Ωχ, ωχ). Λοιπόν;
Τ.Π.: Θέλω να εξομολογηθώ με μεγάλη ειλικρίνεια ότι δεν είμαι γήινος. Έρχομαι από τον Άλφα - 423 / Γάμα-Και-Κάνε-Τσιγάρο, όπως κοιτάμε τη μεγάλη Αρκούδα, το τρίτο αστέρι κάτω δεξιά. Εδώ ήρθα το ’71 και το ’72 μπήκα στο σώμα του Πανούση. Το Μάη του ’72, θυμάμαι, ο Τζιμάκος, που ήτανε φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, είχε πάει στο Σέιχ-Σου να διαβάσει μακροοικονομικά και αποκοιμήθηκε. Εκεί τον πέτυχα με το στόμα ανοιχτό και μπούκαρα μέσα μαζί με δυο αλογόμυγες.

Δηλαδή… είσαι… ένας εξωγήινος;
Τ.Π.: Είμαι δύο! Και εξωγήινος και Έλληνας. Και Τζιμάκος και πράκτορας του Α-423/Γ εδώ στη γη.

Υπάρχει, λοιπόν, κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο ανάμιξης στα γήινα;
Τ.Π.: Κοίτα, εγώ ένας απλός υπάλληλος είμαι. Απ’ ό,τι ξέρω όμως, υπάρχει κάποιο σχέδιο επέμβασης γύρω στο 2000. Τότε, εγώ θα έχω φύγει – σε δυο χρόνια ανεβαίνω πάλι επάνω. Προς το παρόν, περιοριζόμαστε κυρίως σε παρατηρήσεις.

Και από δράση, όμως, πρέπει να πηγαίνετε καλά. Βλέπω ότι έχεις αδυνατίσει.
Τ.Π.: Ναι, η αλήθεια είναι ότι κουράζομαι πολύ. Γι’ αυτό φρόντισα στη «17 Νοέμβρη» να αναλάβει υπεύθυνος κάποιος άλλος δικός μας. Τώρα με τον Μπάρκουλη έχω ησυχάσει αρκετά και ασχολούμαι περισσότερο με τα άλλοθί μου, τις παραστάσεις, την εκπομπή μου κ.λπ.

Δηλαδή, ο Μπάρκουλης είναι ο αρχηγός της «17 Νοέμβρη»;
Τ.Π.: Δεν είπα αρχηγός, είπα υπεύθυνος.
Σηκώνεται. Μήπως θύμωσε; Μήπως είπα κάτι;… Μήπως πάει να φέρει λεμονάδες;

Περιεργάζομαι το μικρό, τακτοποιημένο στούντιο. Ο τοίχος απέναντί μου καλύπτεται από βιβλία, δίσκους και ηλεκτρικά gadgets, που γεμίζουν ασφυκτικά τα ράφια. T.V., βίντεο, στερεοφωνικά κομμάτια. Στη δεξιά άκρη του στούντιο, πίσω από το γυάλινο τραπέζι, βρίσκεται ένας προσωπικός υπολογιστής με το μόνιτόρ του. Τίποτα ασυνήθιστο. Στις γωνίες, κάποια μουσικά όργανα και κάποια διακοσμητικά. Κάτω αριστερά μου, ανάμεσα στα μπιμπελό, ξεχωρίζει ένας ασημένιος κύλινδρος. Διάολε! Είναι κολλημένος στο πάτωμα! Τινάζομαι ένοχα. Αυτός έχει γυρίσει από την κουζίνα και κοντοστέκεται. Σηκώνει με επιδεικτική άνεση τον κύλινδρο από κάτω. Κάτι παθαίνω. Τρομοκρατούμαι.

Ειδικά εδώ στην Ελλάδα, τι δουλειά έχετε; Πού οδηγείτε τον ελληνικό λαό;
Τ.Π.: (Παίζει με τον κύλινδρο). Τον ελληνικό λαό τον έχουμε γραμμένο στα παλιά μας τα διαστημόπλοια. Δεν τον υπολογίζουμε. Σεβόμαστε βέβαια την ιστορία του και το ότι έχει προσφέρει πολλά στον πλανήτη, αλλά τώρα βρίσκεται σε παρακμή και δε μας ενδιαφέρει τόσο πολύ. Απ’ ό,τι ξέρω, σαν απλός λοχίας που είμαι, πολλοί πατριώτες που έχουν κατέβει, δουλεύουν σε πιο ενδιαφέροντα μέρη. Αμερική, Μοζαμβίκη και Αίγυπτο δουλεύουν πολλοί…

Δεν απάντησες στην ερώτηση. Τι μπορείς να προσφέρεις εσύ, από τη θέση σου; Θα δεχόσουν π.χ. να βάλεις υποψηφιότητα στις εθνικές μας εκλογές;
Τ.Π.: (Κοιτάζει σκεφτικός τον κύλινδρο). Αν μου ερχόταν εντολή… ναι. Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι δε με ενθουσιάζει η ιδέα. Θα μπορούσα πάντως να εξασφαλίσω μια επιτυχία, το έχω αυτό το ταλέντο. Είμαι πολιτικοποιημένος και έχω σχέση και με το show - business. Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε νέους καλλιτέχνες, καινούριο αίμα. Αν χάσουμε μάλιστα και τον Αντρέα, που είχε ένα χάρισμα – ιδίως στα φινάλε, όταν έβγαινε στα μπαλκόνια – τότε η ανάγκη για καινούριο αίμα γίνεται επιτακτικότερη. Γι’ αυτό φροντίζει και το κράτος με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει, να κατεβαίνουν τα κέντρα αιμοληψίας να το μαζέψουν, να το βάλουν στο νέο πρόσωπο που θα οδηγήσει…

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, κάποιον επειγόντως;
Τ.Π.: Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε έναν καινούριο καβαλάρη να μας οδηγήσει. Έχουμε να πάρουμε την Πόλη, τη Β. Ήπειρο, την Κύπρο κ.λπ. Δεν κάνουμε τίποτα χωρίς την Κωνσταντινούπολη. Μπορούμε, όμως, να περιοριστούμε στα σύνορα που υπήρχαν επί Μεγάλου Αλεξάνδρου, είναι ικανοποιητικά.

Έτσι που χαϊδεύεις τα γένια σου, μου θυμίζεις τον Αλή - πασά. Μιλάς, λοιπόν, σαν Έλληνας ή σαν Άλφα 423 / γαμακαικανετσιγαριανός;
Τ.Π.: Μιλάω από θέση ισχύος της διπλής πλανητικής μου υπηκοότητας.

Υπάρχει κάποιος Έλληνας ή Ελληνίδα πολιτικός, που εκτιμάς ιδιαίτερα;
Τ.Π.: Εκτιμάω πάρα πολύ τη Ρούλα την Κακλαμανάκη. Νομίζω ότι αυτό που έκανε με τον ανιψιό της και την ιστιοσανίδα ήταν συνταρακτικό, καταπληκτικό. Δεν το περιμέναμε. Ήταν μια σουρεαλιστική πράξη, που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Κάτι τέτοιες ενέργειες κάνουν την Ελλάδα να ξεχωρίζει στον πλανήτη. Το πολιτικό κατεστημένο έφαγε μια σφαλιάρα με αυτή την πράξη της Ρούλας.

Επίσης, επειδή είμαι φεμινιστής, θαυμάζω πολύ και την αεροσυνοδό τη Δήμητρα, παλιά γνωστή από κάτι πάρτι στο Παρίσι που σπούδαζα. Νομίζω ότι αυτή θα αναλάβει να οδηγήσει, μετά το happy - dead που περιμένουμε στους επόμενους μήνες.

Ήρθε ο καιρός, λοιπόν, για μια γυναίκα πρωθυπουργό στην Ελλάδα;
Τ.Π.: Ναι, νομίζω μια γυναίκα τώρα είναι απαραίτητη. Έτσι, τα δυο άκρα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, με τη Θάτσερ αριστερό χαφ προωθημένο και εμάς εδώ στη Μικρή Ευρώπη να χτυπάμε με τη Δήμητρα, θα γνωρίσουν ένδοξες μέρες.

Έχω μια απορία για τα «άλλοθί» σου, όπως αποκάλεσες προηγουμένως τις φανερές σου δραστηριότητες. Έχεις πλούσιο λόγο και είσαι αναμφίβολα χειριστής της γλώσσας. Όμως στους δίσκους, τις παραστάσεις και στην εκπομπή σου από το ραδιόφωνο, δε διστάζεις να χρησιμοποιείς τις καθημερινές ελληνικές βρισιές. Γιατί;
Τ.Π.: Ακολουθώ την πατροπαράδοτη τεχνική. Από αρχαιοτάτων χρόνων, ο Έλληνας καλλιτέχνης ήταν αθυρόστομος. Είχαμε βέβαια ένα πισωγύρισμα επί Βυζαντίου, αλλά τώρα ξεφεύγουμε πάλι. Οι λέξεις υπάρχουν. Το θέμα είναι πώς τις χρησιμοποιείς. Σημασία έχει ότι το τι λες, αλλά πώς το λες. Δηλαδή το ύφος, η μορφή και η μομφή.

Νομίζεις ότι το ύφος και το στιλ, που πρωτοεμφανίστηκε με σένα στην Ελλάδα, βρήκε μιμητές ή συνεχιστές;
Τ.Π.: Εγώ «έσκασα» παράλληλα με το ΠΑΣΟΚ. Είδανε οι υπεύθυνοι του συστήματος ότι ετοιμάζεται αλλαγή στα πολιτικά και με στείλανε για μια αλλαγή στο τραγούδι: «Κοίτα να ανακατέψεις τους πατροπαράδοτους ρυθμούς, γαρνιρισμένους με αθυροστομία στο ηλεκτρικό μίξερ της Δύσης», μου είπανε. Ασφαλώς και ακολούθησαν διάφοροι ελληνοροκίζοντες μίμοι. Αλλά με τα εξωτερικά στοιχεία του εξωγήινου ταλέντου μου. Τα εύκολα, τα εμπορεύσιμα. Εμείς οι διαπλανητικοί καλλιτέχνες, φίλτατε, δε γαργαλάμε θεραπεύουμε.

Έχεις αναμφισβήτητα ταλέντο στο να εντάσσεις πατροπαράδοτες γήινες συνταγές στα σχέδιά σου. Εδώ και τέσσερις μήνες διατηρείς ένα ξύλινο άλογο μέσα στα τείχη της ελεύθερης Ραδιοφωνίας. Τι κάνει ο «Δούρειος Ήχος;»
Τ.Π.: Καλά, ευχαριστώ. Κοίτα να δεις, εγώ προετοιμάζομαι για την τηλεόραση. Την ιδιωτική, φυσικά. Αυτό είναι που μ’ ενδιαφέρει, γιατί είναι το μέσον που μπορείς να επηρεάσεις πραγματικά τους αγρότες, τους εργάτες και τους φοιτητές. Ετοιμάζω ένα 24ωρο τηλεοπτικό οικογενειακό παιχνίδι. Κάθε φορά θα υπάρχουν δυο οικογένειες σε πλήρη σύνθεση (παππούς, γιαγιά, παιδιά, σκυλιά, Φιλιππινέζα), που θα διαγωνίζονται. Θα γίνεται π.χ. ένα ακροβατικό από το σκύλο της οικογένειας Παπαδοπούλου. Θα πρέπει να κάνει δυο ακροβατικά η γιαγιά της οικογένειας Παπανδρέου για να κερδίσει κ.ο.κ.

Τώρα βρίσκομαι στο ραδιοφωνικό προθάλαμο, που βέβαια υπερτερεί σε εικόνες. Ο «Δούρειος Ήχος» απευθύνεται σε ένα και μόνο ακροατή και επειδή ξέρω ότι η γυναίκα μου τουλάχιστον θα με ακούει πάντα, η εκπομπή θα τα εκατοστήσει.

Πώς αντιλαμβάνεσαι το μάρκετινγκ που γίνεται στις show - business και ιδίως στην Ελλάδα;
Τ.Π.: Όταν απευθύνεσαι στην απρόβλεπτη Ελληνίδα νοικοκυρά, με την ξεχειλωμένη καπιτονέ ρόμπα και τα πολύχρωμα μπικουτί στο κεφάλι, που έχει τη χάρη της Παναγιάς στο τσεπάκι της και μεταμορφώνεται σε ηρωική αναστενάρισσα με τα εκτοπλασματικά της μαντίλια και τις θαυματουργές της εικόνες, τι μάρκετινγκ και ξεμάρκετινγκ; Αυτά είναι για τους Αμερικάνους. Εμείς εδώ είμαστε στην εποχή του κάρβουνου, που ή κινεί τις μηχανές του κακού με τα κοψίδια και τις μπριζόλες στη θράκα ή τους από μηχανής θεούς του καλού, όταν το πατάμε άκαφτοι αναστενάζοντας.

Είσαι έτοιμος να απαντήσεις στην αμείλικτη ερώτηση του «Α», τι τρως, τι πίνεις και πώς διασκεδάζεις;
Τ.Π.: Δε διασκεδάζω, υποφέρω. Και μάλιστα εκτός έδρας. Θέλω να γυρίσω στη μανούλα μου, στο αστέρι μου, στο εξωγήινο μενού μου. Είμαι φίλος της μανιταρόσουπας. Μ’ αρέσουν πολύ τα μανιτάρια, και τσιγαρισμένα και στιφάδο. Έχω δοκιμάσει την τροφή των νεκρών. Το στιφάδο είναι τα στίφη του Άδη στην κατσαρόλα του Πλούτωνα. Πίνω το κατακάθι με καλαμάκι καβαλημένο.

Ακούγεται ότι από την ερχόμενη εβδομάδα θα παρουσιάζεις στο χώρο θεάματος «Μετρό» ένα μιούζικαλ που λέγεται «Πράσινα άλογα». Αληθεύει;
Τ.Π.: Δυστυχώς, ναι. Για τρίτη και φαρμακερή χρονιά φέτος στο «Μετρό», θα προσπαθήσω να δαμάσω τα «Πράσινα άλογα», μέχρι τα μέσα του Γενάρη. Πρόκειται για ένα διαπλανητικό υπερθέαμα, με βασικό σκελετό ανθρώπινο σε κοινή θέα, σπασμένα πιάτα, σπασμένα κέφια και σπασμένα προφυλακτικά. Το γράφουν ήδη οι κοσμικές στήλες των «Χρονικών του Διαστήματος». Η ανεπιθύμητος εγκυμοσύνη της παράστασης των «Πράσινων αλόγων» θα βγάλει πουλάρι φτερωτό, να το καβαλήσω να φύγω. Πάω για διεθνή καριέρα, όπως θα ξέρεις. Μετά τον Νταλάρα, είναι η σειρά μου.

Για τη μάστιγα της εποχής μας, τα ναρκωτικά, τι γνώμη έχεις;
Τ.Π.: Πάλι τα ίδια; Καλά, τι λέγαμε τόση ώρα;