Παρακολουθήσαμε την πρώτη συναυλία με τίτλο «50 χρόνια Χρήστος Νικολόπουλος» στο Μέγαρο Μουσικής (9/2) και μεταφέρουμε εδώ κάτι από τα συναισθήματα που ζήσαμε και νιώσαμε.
Δεν είναι μόνο ότι τα τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου αποτελούν έναν ολόκληρο μαγικό και ζωντανό κόσμο μέσα στο σώμα του λαϊκού μας τραγουδιού με αποτέλεσμα να έχουμε από χέρι κάτι αισθητικά «σίγουρο». Είναι κυρίως ότι ο Νικολόπουλος με την τέχνη του και τη μαστοριά του έχει φτιάξει πολλούς άλλους μικρόκοσμους που να ταιριάζουν τέλεια στους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκε, εμπλουτίζοντας ακόμα περισσότερο την (εγνωσμένη) αξία τους και την καλλιτεχνική τους βαρύτητα. Αυτό το νιώθεις όταν βλέπεις τους «originals», τον Νταλάρα, την Αλεξίου, την Βιτάλη, να συνδιαλέγονται με το φιλαράκι τους, τον κολλητό τους μιας ολόκληρης ζωής και να λένε μαζί, άλλη μια φορά, τα τραγούδια τους. Έρχεται μόνο του το πράγμα…
Το βλέπεις όμως και το νιώθεις και στους «juniors», τον Γιάννη Κότσιρα και την Γιώτα Νέγκα. Με ποια εκφραστική δύναμη και άνεση μπαίνουν στον «κλασικισμό» του Νικολόπουλου και σου κόβουν την ανάσα κάποιες στιγμές – ο Γιάννης τραγουδώντας τα classics του Καζαντζίδη και η Γιώτα με τα «Γκρίζα» και το «Νύχτα στάσου». Είναι αυτή η αέναη συνέχεια του πολιτισμού που λειτουργεί ερήμην μας, μέσα από τα τραγούδια μας και μας φέρνει, συχνά-πυκνά, τέτοιου είδους εκρήξεις.
Σε ότι με αφορά, τον Χρήστο Νικολόπουλο τον έχω συνδέσει περισσότερο με τους «αγώνες» της «δικής μου» γενιάς για την απόκτηση του «δικού της» λαϊκού τραγουδιού – και εδώ υπήρχαν έντονες οι στιγμές που έβλεπα τη μορφή του Μανώλη Ρασούλη να χαμογελάει στο βάθος της σκηνής της αίθουσας Χρήστος Λαμπράκης, λίγο μπροστά από την οθόνη που προβάλλονταν οι φωτογραφίες, πίσω από την ορχήστρα μπουζουκιών του μουσικού γυμνασίου Ιλίου και πίσω από την παιανίζουσα μπάντα του πολεμικού ναυτικού, ανάμεσα στους χορευτές / performers του Φωκά Ευαγγελινού. Και η μεγάλη αλήθεια είναι πάντα μία: οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει! Εδώ, μπροστά μας και μέσα μας…
Κλείσιμο με τον ύμνο της «γενιάς μου»: «Στων αγγέλων τα μπουζούκια» που τραγούδησαν όλοι εν χορώ – και τώρα στο νου μου φέρνω τη γελαστή φάτσα του παμμέγιστου Μάνου Ελευθερίου καθώς ο Χρήστος Νικολόπουλος, με την αδεξιότητα που υπαγορεύει η φυσική του σεμνότητα, είπε: «εδώ τελειώσαμε»! Όντως, τελειώσαμε μετά από τέσσερις ώρες πυκνού – απολαυστικότατου και συγκινητικότατου – προγράμματος με 45 τραγουδάρες. Και με προσθήκη «Της καληνύχτας τα φιλιά» που είπε ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ η Χαρούλα.
ΥΓ1. Δεν είναι μόνο τα 50 χρόνια λόγος για να γιορτάζουμε. Με τον ίδιο όμορφο τρόπο μπορούν να γιορταστούν και τα 51, τα 52, τα 53... ΥΓ2. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που βλέπω στο Μέγαρο να μην κυκλοφορούν οι γνωστές διανοούμενες δηθενιές αλλά ΚΥΡΙΩΣ οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, οι γείτονές μας και οι κοντινοί μας εκδρομείς. Αυτό έκανε μια νύχτα με χιονιά να ζεσταίνεται ακόμα πιο πολύ.
