Στο κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά φιλοξενήθηκε προ ημερών (5/9) η ετήσια τακτική συναυλία στο κλεινόν άστυ της Ελληνοτουρκικής Ορχήστρας Νέων. 6 χρόνια πέρασαν ήδη από την ίδρυση του συνόλου, που στόχευε στη σφυρηλάτηση γερών δεσμών μεταξύ νέων μουσικών από τις δύο χώρες, ηλικίας μεταξύ 18 και 28 ετών. Υπό τον ακάματο συντονισμό της κας Λένης Κονιαλίδη, ψυχής της ορχήστρας, οι ταλαντούχοι μουσικοί δουλεύουν μαζί κάθε χρόνο για λίγες εβδομάδες και εμφανίζονται σε συναυλίες σε αμφότερες πλευρές του Αιγαίου, με Έλληνες και Τούρκους αρχιμουσικούς και σολίστ.
Αν αναλογισθεί κανείς τα στενά χρονικά περιθώρια που έχουν στη διάθεσή τους, το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, προδίδοντας όχι μόνο το ταλέντο των νέων καλλιτεχνών αλλά και τη σοβαρότητα της δουλειάς που γίνεται. Ο βαθμός συντονισμού του συνόλου ήταν επαρκής, η ποιότητα του ήχου καλή, ενώ δεν έλειψαν και σολιστικές συνεισφορές ποιότητας.
Υπό τη διεύθυνση του γνωστού και έμπειρου Τούρκου αρχιμουσικού Τζεμ Μανσούρ, το φετινό πρόγραμμα περιελάμβανε αποκλειστικά έργα Μότσαρτ και μάλιστα της «ώριμης» περιόδου. Παρότι οι ερμηνευτικές επιλογές του μαέστρου κινήθηκαν εντός των ορίων του κλασικισμού, το περιορισμένο εύρος του ορχηστρικού κλιμακίου (35-40 άτομα) και η νεανική ενέργεια επέτρεψαν ένα γόνιμο μπόλιασμα με τις αισθητικές κατακτήσεις -και σε αυτό το ρεπερτόριο- της ιστορικά ενημερωμένης ερμηνευτικής. Η βραδιά ξεκίνησε με τις δύο «Καντρίλιες για ορχήστρα» KV 463 (448), που αποδόθηκαν με τη δέουσα ευγένεια του χορευτικού βηματισμού. Ακολούθως, ο 22χρονος Παύλος Σεράσης χάρισε μία θαυμάσια ερμηνεία του «Κοντσέρτου για κλαρινέτο», πιστοποιώντας το υψηλότατο επίπεδο των Ελλήνων σολίστ του συγκεκριμένου οργάνου. Πέρα από την ανεπίληπτη δεξιοτεχνία (καταληκτικό rondo), εντυπωσίασε η μουσικότητα και η εκφραστικότητα του νεαρού κλαρινετίστα. Ο προσεγμένος σχηματισμός των φράσεων, οι λεπταίσθητες διαβαθμίσεις δυναμικής και η αίσθηση διαλόγου με την ορχήστρα απέδωσαν ισορροπημένα τη νηφάλια κομψότητα και το λυρισμό της γραφής.
Ο Σεράσης πήρε αμέσως μετά τη θέση του στα ορχηστρικά αναλόγια για την εκτέλεση της δημοφιλέστατης 40ης Συμφωνίας. Η συμμετοχή του συνόλου των ξύλινων πνευστών χρωμάτισε ιδίως το φινάλε του έργου. Ο καθαρός, φωτεινός, δίχως αιχμές ήχος των εγχόρδων συνέβαλε σημαντικά στην ισορροπημένη απόδοση του συμφωνικού ειρμού, που ο Μανσούρ διαφύλαξε με σταθερά τέμπι και εκφραστική αμεσότητα. Η έλλειψη έντονων αντιθέσεων ανέδειξε τη στοχαστικότητα της παρτιτούρας, μολονότι περισσότερο γοργές ταχύτητες και σφριγηλή φραστική θα ήταν κατά τόπους επιθυμητές (π.χ. στο ενδιάμεσο μενουέτο, όπου σημειώθηκαν και μικροολισθήματα στα κόρνα). Δευτερεύουσες, βέβαια, ενστάσεις μπροστά στην ικανοποίηση και την ευφορία που προσέφερε το ανεπιτήδευτα ειλικρινές παίξιμο των Ελλήνων και Τούρκων νέων μουσικών…
Credit φωτογραφίας: Γραφείο Πολιτισμού και Τουρισμού Τουρκικής Πρεσβείας Αθηνών
