Nick Waterhouse: Στη χρονομηχανή των ’50s

Με την πολυαναμενόμενη εμφάνισή του στο «Gagarin 205» στις 2/9, ο Αμερικανός τραγουδιστής και κιθαρίστας κηρύσσει την έναρξη της συναυλιακής σεζόν με ένα party γεμάτο χορευτικούς rhythm & blues ρυθμούς και νεύρο.

Η ξαφνική άνοδος ενός τύπου που παίζει ακατέργαστα και τραχιά rhythm & blues, rock ’n’ roll και soul δεν μοιάζει και τόσο παράταιρη σε μια εποχή που ανατρέχει διαρκώς πίσω στο χρόνο αναδεικνύοντας καλλιτέχνες όπως η Amy Winehouse και η Sharon Jones. Αυτός εδώ ο καλλιτέχνης, πάντως, δεν υιοθετεί τη μουσική των ’50s από επιφανειακά στιλιστική επιλογή. Ούτε νιώθει βολικά όταν τον εντάσσουν στο ρεύμα της retro soul... και ας μη χωράει εύκολα κάπου αλλού. Για τον Καλιφορνέζο Nick Waterhouse τα ’50s είναι κάτι παραπάνω από μια αναφορά στη μουσική που του αρέσει. Είναι ο τρόπος της ζωής που (τον) επέλεξε από την πρώτη στιγμή που άρχισε να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως πολιτισμική οντότητα. Με την ιδιότητα του DJ αρχικά, ο 28χρονος πλέον καλλιτέχνης συγκέντρωνε με μανία τα συλλεκτικά σαρανταπεντάρια που διαμόρφωσαν τη σημερινή του μουσική αισθητική. «Ήταν ένας τρόπος να επικοινωνήσω. Ήταν για μένα η σωστή μουσική γλώσσα». Έξω από τους κύκλους των vintage lovers και των συλλεκτών, ο Waterhouse ήταν απλώς ένας weirdo. Δεν είναι τυχαίο ότι η σκηνή που τον ανέδειξε, ως recording artist πλέον, αριθμεί ονόματα όπως οι Allah Las, TY Segall, Mikal Cronin και The Growlers. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον των σύγχρονων εκπροσώπων του garage/psych revival ο Waterhouse έγινε αποδεκτός ως ένας καλλιτέχνης που μπορεί να κάνει το δικό του: να βάζει στην πρίζα την ηλεκτρική Martin του 1963 και να ηχογραφεί ακριβώς με τον ίδιο αναλογικό εξοπλισμό ο οποίος­ μετέδωσε στην αιωνιότητα τα τραγούδια του Phil Spector και του Ike Turner: «Δεν τα χρησιμοποιώ επειδή είναι παλιά. Τα χρησιμοποιώ επειδή ακούγονται ­καλύτερα». Έχοντας ξεπετάξει αρκετά γνώριμα πλέον ραδιοφωνικά tunes, τα δύο άλμπουμ του «Time’s all gone» (2012) και «Holly» (2014) περιλαμβάνουν ειλικρινή τραγούδια που ακούγονται σαν να γράφτηκαν και να ηχογραφήθηκαν στα ’50s-’60s: τρίλεπτα χορευτικά πυροτεχνήματα με feelgood χορευτική αίσθηση που μοιάζουν να ξαναβρίσκουν το χαμένο νήμα της soul και των rhythm & blues μέσα από μια τραχιά, «ζωντανά στο στούντιο» αυθάδεια. «Ένα καλό τραγούδι είναι ένα καλό τραγούδι και δεν με ενδιαφέρει αν είμαι έξω από τη μόδα». Τερματίζοντας το… vintage-όμετρο, δεν αποχωρίζεται ποτέ τα παντελόνια με τσάκιση, τα κολλαριστά πουκάμισα (από δεύτερο χέρι) κι εκείνα τα κοκάλινα γυαλιά του nerd που φορούσε­ και ο Buddy Holly. Και με μια μπάντα που διαθέτει τα απαραίτητα σαξόφωνα και backing vocals, ο Waterhouse έρχεται­ στο πλαίσιο της νέας του ευρωπαϊκής περιοδείας στην Αθήνα, έχοντας ματαιώσει (για λόγους υγείας) την εμφάνισή του στο En Lefko Festival του Ιουνίου. Τη συναυλία του στο «Gagarin 205» στις 2/9 θα ανοίξουν οι His Majesty King of Spain, ­δηλαδή ο τραγουδιστής και ­τραγουδοποιός Νεκτάριος­ ­Κουβαράς με την εξαμελή ­μπάντα του.