Στο ανακαινισμένο σκηνικά – και όχι μόνο – Gazarte, στις 2 Νοεμβρίου ζήσαμε ένα σπουδαίο μουσικό event. Ο Νίκος Ξυδάκης (τραγούδι), ο Σταύρος Λάντσιας (πιάνο, ντραμς), ο Γιώργος Καλούδης (τσέλο, λύρα, κρουστά), ο Πέτρος Βαρθακούρης (μπάσο), ο Δημήτρης Χουντής (σοπράνο σαξόφωνο) και ο Alfredo Shtuni (βιολί) μας οδήγησαν σε ένα υπέροχο ταξίδι που σαν βάση του είχε τις μουσικές / τραγούδια του Νίκου Ξυδάκη και του Σταύρου Λάντσια συνδυασμένες με τέτοιο τρόπο και ροή που η μια να μπαίνει μέσα στην άλλη, να γεννάει μιαν άλλη, και αυτή να δίνει τον δρόμο σε μια ακόμα που να πηγαίνει το μυαλό και τις αισθήσεις πιο πέρα, να μας γεμίζει με συγκινήσεις αλλά και ευχάριστες εκπλήξεις καθώς όλα έτειναν να κινηθούν στο ιδανικό εκείνο σημείο όπου η μουσική χάνει τις όποιες επιμέρους ταμπέλες και «περιγραφές» και γίνεται ουσία: πηγή συναισθημάτων, καθαρή και όμορφη. Είναι γεγονός ότι τα κομμάτια του Σταύρου και του Νίκου διαθέτουν εγγενώς τέτοιες ηχορυθμικές ποιότητες που επιτρέπουν στη μουσική ν’ «απλώσει» και να απλωθεί, γίνονται αφετηρία για περαιτέρω δημιουργία, μπορούν ν’ αποκαλύπτουν καινούρια ακούσματα.
Έτσι, η «Ιζαμπώ» μπορεί να είναι κομμάτι σ’ ένα δίσκο της ECM (ή άλλης ανάλογης δισκογραφικής εταιρίας), η «Ωραία κοιμωμένη» να μεταμορφώνεται για να ταιριάξει με το «Spain» του Chick Corea, το «Καστριτσιάνικο ποτάμι» και το «Γρήγορα η ώρα πέρασε» να δίνουν άλλη αίσθηση του χώρου και του χρόνου – αντιστοίχως. Όλα αυτά όμως αποτελούν επιμέρους λεπτομέρεις. Η ουσία είναι πως χρόνια ολόκληρα κουβαλάω στο κεφάλι μου μια εικόνα για ένα «μετα-τζάζ» μουσικό τοπίο εδώ που ζούμε, γύρω μας και μέσα μας, και αυτή την εικόνα, η ομάδα αυτή των μουσικών την έκανε πραγματικότητα για δυο-τρεις ώρες. Με ευαισθησία και εφευρετικότητα... [Η παράσταση αυτή θα επαναληφθεί στον ίδιο χώρο, στις 22 Νοεμβρίου].
