Η διαλεκτική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο σινεμά και το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο παράγεται είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ταινίες μικρού μήκους, όπου –λόγω χαμηλού κόστους και μικρού χρόνου παραγωγής – τα κοινωνικά αντανακλαστικά των ταινιών είναι ιδιαίτερα αυξημένα. Η πλειοψηφία λοιπόν των φετινών ελληνικών φιλμ στο 36ο Φεστιβάλ Δράμας (16-21/9) αναφέρονται στην οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της, δηλαδή την βίαιη εξαφάνιση της μεσαίας τάξης από τον κοινωνικό χάρτη της χώρας τα τελευταία τρία χρόνια και το πώς αυτή επηρεάζει τον πανίσχυρο στην χώρα μας θεσμό της οικογένειας (αυτοκτονίες, χωρισμοί, εντάσεις).
Ένας ακόμη λόγος που επιβεβαιώνει τη δυναμική σχέση του κινηματογράφου με την ζώσα κοινωνική πραγματικότητα είναι ότι μια από τις ταινίες του διαγωνιστικού αποδείχθηκε δυστυχώς προφητική: Το «Red Hulk» της Ασημίνας Προέδρου (φώτο) -το οποίο προβλήθηκε κατά διαβολική σύμπτωση λίγες μόνο ώρες πριν από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα την μοιραία βραδιά της Τρίτης 17/9- μιλά για την ταυτότητα ενός νεαρού ακροδεξιού εργάτη (γήπεδο- βία–απόγνωση-καμιά ελπίδα για το μέλλον) με μια κινηματογραφική γλώσσα άμεση και ευθύβολη. Την ίδια στιγμή, στην χθεσινή προβολή του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος το σωματείο για την υποστήριξη και προώθηση ταινιών μικρού μήκους «Μικρό» και η Αντιφασιστική πρωτοβουλία Δράμας έκαναν μια ολιγόλεπτη παρέμβαση για να καταδικάσουν την στυγερή πολιτική δολοφονία, όσο και για να εκφράσουν την αντίθεση τους στα εγκαίνια των γραφείων της Χρυσής Αυγής στην πόλη που θα γίνουν την Κυριακή 22/9. Είπαμε το σινεμά και η επικαιρότητα έχουν αρκετές φορές μια τραγική και σκληρά ειρωνική σχέση...
Το Φεστιβάλ έχει μπει πλέον στην τελική του ευθεία, αφού μετά την χθεσινή προβολή 16 συνολικά ταινιών του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος ο μεγαλύτερος αριθμός των εγχώριων παραγωγών έχει αποκαλυφθεί. Από το χθεσινό πρόγραμμα, λοιπόν, ξεχώρισαν δυο ταινίες από Ελληνίδες σκηνοθέτριες που κοιτούν με βλέμμα διερευνητικό το παρελθόν της χώρας. Η «Νικολέτα» της Σόνια Λίζα Κέντερμαν γυρίζει στην τραυματική μετεμφυλιακή περίοδο για να αφηγηθεί με αισθητική ακρίβεια και εξαιρετική φωτογραφία-σκηνογραφία μια σκληρή οικογενειακή ιστορία επιβίωσης με πρωταγωνιστές παιδιά. Από την άλλη πλευρά, η Ελληνογαλλίδα Σάντρα Φάσιο με την «Ραφή» της, μιλάει χωρίς διδακτισμό και μελοδραματικές φιοριτούρες για τη σχέση δυο ανθρώπων που αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ελλάδα για διαφορετικούς λόγους, την περίοδο της Χούντας.
Υψηλού κινηματογραφικού επιπέδου είναι και το «Dead End» της Κύπριας Τώνια Μίσιαλη, μια ιστορία ενός ηλικιωμένου όπου σκιαγραφεί πότε με χιούμορ, πότε με αλληγορική διάθεση και πότε με ρεαλισμό το κοινωνικό προφίλ της σύγχρονης Κύπρου, μιας χώρας που ζει και βιώνει τα δικά της αδιέξοδα. Από την άλλη, το «Έλβις Είναι Νεκρός» του Στέργιου Πάσχου με αλέγκρα σκηνοθετική διάθεση, γκονταρική αυθαιρεσία και σουρεάλ πινελιές περιγράφει με γλυκόπικρη ειρωνεία την παράνοια που κρύβεται πίσω από τον έρωτα, προσφέροντας ένα ανάλαφρο διάλλειμα στο βαρύ ελληνικό πρόγραμμα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε και το «Ωραίο το Μουστάκι Σου Giorgio» του Αναστάσιου Γκότση, ένα ασπρόμαυρο μονοπλάνο με συμβολικές προεκτάσεις για την κενότητα του lifestyle, όπως και τα «Μαθήματα Οδήγησης» του Βασίλη Καλαμάκη που με κινηματογραφική απλότητα μιλά για τα συμπλέγματα και τις σχέσεις εξουσίες που κρύβονται πίσω από τις οικογενειακές σχέσεις. Τέλος, η «Γεννήτρια» της Νικολέτας Λεούση, περιγράφει μέσα από τα μάτια ενός καθημερινού ήρωα τις συνέπειες της κρίσης, με ένα δυνατό φινάλε που ανατρέπει τις σεναριακές ευκολίες που έχει μέχρι εκείνη την στιγμή εμφανίσει.
Σήμερα, το βράδυ της Παρασκευής 20/9 έχουμε τις τελευταίες οκτώ προβολές -από τις συνολικά τριάντα εννιά ταινίες- του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος, ενώ το Σάββατο 21/9 θα γίνει η τελετή λήξης και η απονομή των φετινών βραβείων του 36ου Φεστιβάλ Δράμας
