Ο Χρήστος Μήτσης και ο Δημήτρης Αντωνόπουλος είδαν μαζί τις «Επικίνδυνες Μαγειρικές» και ανταλλάσσουν πιρουνιές για το πώς η μαγειρική και ο έρωτας περνούν πρώτα απ’ τη μεγάλη οθόνη.
Επί της οθόνης, ακριβώς όπως κι εκτός αυτής, μοιάζει σαν κάποιος να έδωσε το σύνθημα και ξαφνικά οι κινηματογραφικοί ήρωες άρχισαν να μαγειρεύουν – ή άνθρωποι που μαγείρευαν άρχισαν να γίνονται κινηματογραφικοί ήρωες. Εδώ και μια δεκαπενταετία ανακαλύψαμε όλοι ξανά, μ’ ένα μεταμοντέρνο τρόπο, τις γαστριμαργικές απολαύσεις. κι έτσι όχι μόνο από το «Chocolat» φτάσαμε στο «Καφέ της Χαράς», αλλά και από το «Bella Martha» στο «Έχετε Κάνει Κράτηση;» και στο «Αυγουστιάτικο Γεύμα στη Ρώμη». «Ο καθένας μας μπορεί να γίνει σεφ», πιστεύουν και αποδεικνύουν τελικά ο «Ρατατούης», η «Τζούλι και…» η «…Τζούλια», ακόμα και ο Ζήνος Καζαντζάκης του «Soul Kitchen».
Ψάχνοντας κανείς να βρει Έλληνες πρωταγωνιστές οι οποίοι θα υπόσχονταν ένα αξέχαστο δείπνο φτιαγμένο από τα χέρια τους, θα περιοριστεί στον Γιώργο Καραμίχο του «Είναι ο Θεός Μάγειρας;» και, φυσικά, στον Γιώργο Χωραφά της «Πολίτικης Κουζίνας». Η ταινία-φαινόμενο του Τάσου Μπουλμέτη, άλλωστε, είναι ίσως η μόνη η οποία μπορεί να περηφανευτεί ότι δεν ακολούθησε καμία μόδα, αλλά, αντίθετα, εκείνη και οι συνταγές της (και ο Ηλίας Μαμαλάκης) ήταν που έστειλαν την Ελλάδα στην κουζίνα ολοταχώς. Την τάση αυτήν προσπαθούν να ενισχύσουν τώρα οι «Επικίνδυνες Μαγειρικές», προσθέτοντας στη (για ακόμα μία φορά) κοσμοπολίτικη παρουσία του Χωραφά την αμεσότητα του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και τη σέξι παρουσία της Κάτιας Ζυγούλη.
Η νουβέλα του Ανδρέα Στάικου κυκλοφόρησε το 1998 και γρήγορα έγινε μπεστ σέλερ, μεταφράστηκε, διασκευάστηκε σε θεατρικό. Το σενάριο της Μαρίας Πάουελ έμεινε πιστό στην πλοκή της, έδωσε όμως έμφαση στους χαρακτήρες, τον έναν εκ των οποίων μετέτρεψε σε διάσημο σεφ, τον άλλον σε μάγειρα του Εμπορικού Ναυτικού, ενώ την τρίτη πλευρά του τριγώνου σε μοντέλο της Καλών Τεχνών. Η παιχνιδιάρα λόγια γλώσσα του πρωτοτύπου προσγειώθηκε στην καθημερινότητα, αφήνοντας αναπόφευκτα πίσω το σκωπτικό μανδύα του λογοτεχνήματος, γευστικές φιλοσοφίες προστέθηκαν, το φινάλε απέκτησε μια ονειρική χροιά. Οι ερωτικές σκηνές ήρθαν μπροστά, σερβιρισμένες σε μια βιντεοκλιπίστικη συσκευασία.
Η αγωνία της ταινίας να μιλήσει μια μοντέρνα γλώσσα, άρα και να ακουστεί από το ευρύ νεανικό κοινό, είναι εμφανής. Η γαστριμαργική της φιλοσοφία πατά και με τα δύο πόδια στο σήμερα, το ίδιο και η γυαλιστερή, γεμάτη χρώματα εικόνα της. Με θητεία στην τηλεόραση («Ίχνη», «Τμήμα ηθών») και τη διαφήμιση, ο Βασίλης Τσελεμέγκος επιλέχτηκε για να φτιάξει ατμόσφαιρα και να δώσει ρυθμό σε μια απλή, αλλά πικάντικη ιστορία. Συνεπικουρούμενος από μια προσεγμένη παραγωγή, καταφέρνει να μας βάλει να αναρωτηθούμε τι μαγειρεύεται σε αυτήν την ιστορία και αν όχι να μας παρασύρει, τουλάχιστον να μας υποψιάσει πως ο έρωτας περνά πραγματικά από το στομάχι.
Ο αισθησιασμός της μαγειρικής
Ο Δημήτρης Αντωνόπουλος κάνει στοπ καρέ σε γαστριμαργικές σκηνές και τσιτάτα των δύο σεφ.
Αν κάτι σε βάζει στο ύφος της ταινίας από τις πρώτες σκηνές, αυτό είναι το σύγχρονο, ενημερωμένο πνεύμα της. Ήδη από τις παράλληλες σεκάνς στις κουζίνες, είναι σαφές ότι ο γαστρονομικός σύμβουλος του φιλμ Χριστόφορος Πέσκιας προπόνησε καλά τους πρωταγωνιστές. Ο Γιώργος-Δαμοκλής-Χωραφάς είναι ο απόλυτος σεφ αστεράτου ρεστοράν, αυστηρός, ελέγχει τα πάντα με άγρυπνο μάτι. Ο Κωνσταντίνος-Δημήτρης-Μαρκουλάκης, από την άλλη, είναι πιο χύμα, λιγότερο τυπολάτρης, σεφ μεν, αλλά άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ο ίδιος ο Πέσκιας κάνει ένα κωμικό πέρασμα ως παραγιός στην κουζίνα του Δαμοκλή που τρώει την κατσάδα του. Εκεί όμως που η ταινία κερδίζει το στοίχημα είναι στην αισθαντική παρουσίαση του φαγητού ως πηγής ερεθίσματος και ως μέσου έκφρασης του αισθησιασμού και άλλων λεπτών συναισθημάτων.
«Πατάτες να τις πιεις στο ποτήρι» Η Κάτια-Νανά-Ζυγούλη δακρύζει όταν κλείνει τα μάτια για να της βάλει στο στόμα ο Δαμοκλής μια σιγομαγειρεμένη πατάτα, γεμιστή με χαβιάρι, ενώ της ψιθυρίζει: «Κοίταξέ την… Κλείσε τα μάτια… Μάσησέ την αργά… μέχρι που να γίνει δική σου… Είναι η επαφή σου με τη γη. Και το κάθε αβγό από χαβιάρι υπόσχεται έναν κόσμο άγνωστο, μαγικό, επικίνδυνο… Σαν μια σχέση που αρχίζει ακριβώς τώρα». Η συνέχεια θα εκτυλιχθεί με πολύ πάθος στο κρεβάτι, σε μια σεκάνς γεμάτη ένταση και τρυφερότητα. Και η πρώτη ιστορία θα συνοψιστεί στο ποιητικό voice off του Δαμοκλή: απόσπασμα από το πολύ ξεχωριστό βιβλίο με τις συνταγές που ετοιμάζει με τίτλο «Πατάτες να τις πιεις στο ποτήρι»: «Το ξεφλούδισμα της πατάτας είναι το μυστικό. Πρώτα την αφήνεις στο νερό να μαλακώσει… μετά τη γδέρνεις βίαια ξυπνώντας τα ένστικτά της. Καμιά φορά χρειάζεται να πονέσουν τα υλικά μας ώστε να απελευθερώσουν αυτό που με το χάδι δεν μπορούν…»
Και ο αισθησιασμός συνεχίζεται με τον Δαμοκλή να βάφει τα χείλη της Νανάς με μια απίθανη σάλτσα ντομάτας κι εκείνη να τα γλείφει με τη γλώσσα της ερεθιστικά προτού τον φιλήσει. με τον Δημήτρη και τη Νανά να εκστασιάζονται σ’ ένα παιχνίδι που περιλαμβάνει καυτερές πιπεριές ως προκαταρκτικό.
Φέρσου στην πίτα όπως στη γυναίκα Ακόμη και μια πρωτότυπη ανάλυση στο σουβλάκι βαθαίνει τη σχέση μας με το «γαλανόλευκο» street food. «Είναι τόσο πρωτόγονα» λέει, ο Δημήτρης, «που μόλις τα φας ξυπνάει αμέσως ο χειρότερος εαυτό σου. Το μυστικό είναι στην πίτα. Πρέπει να της φερθείς όπως σε μια γυναίκα. Την ψήνεις, την ψήνεις, αλλά μόνο από τη μια μεριά, μέχρι να γίνει σκληρή και τραγανή. Την άλλη μεριά, την εσωτερική, δεν την αγγίζεις. Την αφήνεις ως έχει: μαλακή, με ανοιχτούς πόρους, για να μπορέσει να ποτιστεί με τις μάχες που ’χει δώσει αυτό το κρέας πάνω στα κάρβουνα για να κρατήσει την αρσενική του ωμότητα.
«Ο μαϊντανός έχει γυναικείο ένστικτο» Και η πρωτοτυπία των γαστρονομικών προσεγγίσεων συνεχίζεται σε μια ευαίσθητη ανθρωποκεντρική ανάλυση του ρόλου του μαϊντανού από τον Δαμοκλή: «Ο μαϊντανός έχει γυναικείο ένστικτο. Σε αφήνει να νομίζεις ότι αφομοιώνεται από εσένα, ενώ στην πραγματικότητα σε οδηγεί εκεί που θέλει. Συμπληρώνει το κάθε υλικό σε αυτό που του λείπει». Η ταινία θα συνεχιστεί με αποπλανητικές σταγόνες λεμονιού πάνω σε αβγά αχινού, μεταμοντέρνα ελληνικά γεμιστά-σούσι, καυτές ερωτικές σκηνές και, φυσικά, γεμάτη ψυχογαστριμαργική θεωρία. «τα φαγητά, όπως και οι σχέσεις, δυναμώνουν με την απουσία των υλικών τους… Μια παρουσία μπορεί να σε πάει μέχρι εκεί που φτάνεις, μια απουσία μπορεί να σε ταξιδέψει παντού! Η απόλαυση είναι προσωπική υπόθεση· απαιτεί ρίσκο»…
