Ο κωμικός ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην ταινία του Στράτου Μαρκίδη, που εμπνέεται από την κλασική κωμωδία «Ο Θησαυρός του Μακαρίτη» (1959) των Τσιφόρου - Βασιλειάδη και μας μιλά για τη συμμετοχή του στο ριμέικ.
Πώς πήρατε μέρος στην ταινία του Στράτου Μαρκίδη;
Μου έγινε η πρόταση να συμμετάσχω και αμέσως δέχθηκα, γιατί βασίζεται σε μία ταινία που μου αρέσει πάρα πολύ και είναι από τις αγαπημένες μου του ελληνικού σινεμά. Πιστεύω πως με το «Θησαυρό» γίνεται μία προσπάθεια αναβίωσης της παλιάς καλής ελληνικής ταινίας, και θέλω να είμαι μέρος σε τέτοιου είδους εγχειρήματα, με τρόπο που να αφήνω και το προσωπικό μου στίγμα.
Ο «Θησαυρός» είναι ένα ακόμα ριμέικ που εμπνέεται από τις ταινίες της Φίνος Φιλμς. Πιστεύετε πως αυτό το είδος θα «ανοίξει» τις πόρτες για περισσότερες εγχώριες εμπορικές παραγωγές;
Νομίζω πως κάθε προσπάθεια που κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να έχει θετικό πρόσημο. Αυτό το λέω γιατί σήμερα παρατηρείται μια διάχυτη αδυναμία των δημιουργών και τον συντελεστών συνολικά να παρουσιάσουν στο κοινό κάτι καινούριο. Ο κόσμος είναι μπερδεμένος, αναζητά τον καλό ελληνικό κινηματογράφο. Υπό αυτήν την έννοια, ναι, ένα ριμέικ μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον σε ένα παλιό ή νέο κινηματογραφιστή ο οποίος θα βρει σε μια παλιά ταινία τον τρόπο που γυρίστηκε και θα την εκσυγχρονίσει παρουσιάζοντας την ιστορία της μέσα από κάτι καινούριο με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας. Έτσι μπορεί να αναβιώσει ο ελληνικός κινηματογράφος. Αν κάτι τέτοιο μπορεί να μας φέρει σε σημείο που να ανταγωνιζόμαστε ακόμα και αντίστοιχες παραγωγές του εξωτερικού, γιατί όχι;
Οι νέοι Έλληνες σκηνοθέτες βέβαια το κάνουν αυτό και βραβεύονται σε σημαντικά φεστιβάλ του εξωτερικού…
Φυσικά, όμως δεν αναφέρομαι σε ταινίες που μπορεί να είναι εικαστικά ή τεχνικά άρτιες όπως του Γιώργου Λάνθιμου, αλλά σε ταινίες που μπορούν να έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην ελληνική αγορά. Μην ξεχνάτε ότι παλιότερα οι ταινίες που είχαν απήχηση στο εγχώριο κοινό ήταν εκείνες του Γιώργου Τζαβέλλα («Η Κάλπικη Λύρα»), του Βασίλη Γεωργιάδη («Τα Κόκκινα Φανάρια») που έφτασαν μέχρι τα Όσκαρ. Νομίζω πρέπει να μπούμε πιο ενεργά σε μια διαδικασία όπου ο ελληνικός κινηματογράφος θα γίνει περισσότερο ανταγωνιστικός με το εξωτερικό. Πιστεύω πως αυτό είναι ζήτημα γνώσεων στο αντικείμενο και όχι χρημάτων.
Έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον πως το σενάριο του «Θησαυρού» υπογράφει ο Δημήτρης Αποστόλου, ένας άνθρωπος που γνωρίσαμε από επιτυχημένες τηλεοπτικές δουλειές όπως οι «Δύο Ξένοι», ενώ και εσείς έχετε ταυτιστεί με ρόλους που ενσαρκώσατε στη μικρή οθόνη. Πώς βλέπετε τη νέα εποχή της τηλεόρασης στην οποία οι σειρές δεν απολαμβάνουν το μερίδιο του παρελθόντος;
Αυτό συμβαίνει γιατί έχει πάψει η εποχή των αξιών και της παραγωγής καλλιτεχνικού υλικού και πλέον επενδύουμε στη φτήνια. Όσο φθηνότερο είναι ένα τηλεοπτικό προϊόν τόσο περισσότερο ποντάρει σε αυτό ένα κανάλι, με άλλοθι την οικονομική κρίση. Κυριαρχεί μια επιδερμική προσέγγιση στα πράματα η οποία αποκλείει οποιαδήποτε επένδυση σε μια ποιοτική ιδέα. Ο κόσμος όμως πια βομβαρδίζεται καθημερινά από φτηνές παραγωγές και αναπόφευκτα τους γυρίζει την πλάτη. Υπάρχει ανάγκη για ουσιαστικές τηλεοπτικές σειρές με ενδιαφέροντα θέματα και αγαπημένους καταξιωμένους ηθοποιούς και σκηνοθέτες να συμμετέχουν. Για το «Θησαυρό» είναι πολύ θετικό ότι είχαμε το Δημήτρη Αποστόλου στο σενάριο. Ήταν ένα δέλεαρ για εμένα να συμμετέχω στην ταινία.
Πώς προέκυψε η επιλογή της Κρήτης ως ο τόπος που διαδραματίζεται η ταινία;
Η αλλαγή της τοποθεσίας της πρωτότυπης ταινίας έγινε με γνώμονα την ανανέωση που θέλαμε να φέρουμε στο ριμέικ, και επιλέξαμε την Κρήτη ως σημείο αναφοράς για να δώσουμε το στίγμα μας. Όσες προσθήκες κάναμε συνολικά στο «Θησαυρό» τις κάναμε πάντα με σεβασμό και αξιοπρέπεια στην αρχική ταινία. Θα ήθελα να δω πάντως και άλλες ταινίες αυτού του είδους, που θα φέρνουν μια φρέσκια ματιά σε επιτυχημένα φιλμ του παρελθόντος.
Παράλληλα με την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες, στο θέατρο επαναφέρετε την παράσταση «Ψέμα στο Ψέμα» με τον Πέτρο Φιλιππίδη μετά από δεκατρία χρόνια.
Ξέρετε την επαναλαμβάνουμε μετά από τόσο καιρό λόγω απαίτησης του κοινού. Μας σταμάταγαν άνθρωποι στο δρόμο και μας ρωτούσαν πότε θα την ανεβάσουμε ξανά. Σκεφτήκαμε τότε με τον Πέτρο πως στην εποχή μας ο κόσμος έχει ανάγκη του γέλιο, και είχε έρθει η στιγμή να την κάνουμε από την αρχή. Η θερμή ανταπόκριση του κοινού μας έχει δικαιώσει.
Πώς νιώθετε που ενσαρκώνετε τον ίδιο χαρακτήρα μετά από τόσο καιρό;
Η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι ότι δεν έφυγε ποτέ από μέσα μου, απλώς έκανα ένα διάλειμμα. Τώρα απλώς συνεχίζω εκείνο που άφησα την τελευταία φορά, και ο κόσμος απολαμβάνει εξίσου την παράσταση. Νομίζω πως αυτό είναι και το λειτούργημα του ηθοποιού, να προκαλεί χαρά στο κοινό.
