Οι «Αρδέννες» είναι το γεμάτο ένταση μεγάλο μήκους ντεμπούτο του Βέλγου Ρόμπιν Προντ, ο οποίος σκηνοθετεί μια βίαιη κόντρα μεταξύ δύο αδερφών που οδηγείται στα άκρα με απρόβλεπτες συνέπειες.
Πώς αποφάσισες ότι αυτή θα είναι η ιστορία της πρώτης σου μεγάλου μήκους ταινίας;
Η ιστορία βασίζεται σε μία θεατρική παράσταση που είχε γράψει ο Γέροεν Πέρσεβαλ, ο οποίος πρωταγωνιστεί και στην ταινία στο ρόλο του Ντέιβ, όταν ήμαστε και οι δύο ακόμη φοιτητές. Κάποια στιγμή ενώ δουλεύαμε σε μία μικρού μήκους μου (σ.σ.: το «Injury Time») μου την ανέφερε εξάπτοντας την περιέργειά μου. Αφού τη διάβασα σιγουρεύτηκα ότι θέλω να τη γυρίσω και ξεκινήσαμε αμέσως να ετοιμάζουμε μαζί το σενάριο. Πρόκειται δηλαδή για μία ταινία που προέκυψε από τη φιλία μας.
Αρχικά οι «Αρδέννες» μοιάζουν με οικογενειακό δράμα, η σκηνοθεσία σου όμως δίνει στην ταινία τέτοια ένταση που θυμίζει θρίλερ. Πώς κρατάς τις αφηγηματικές ισορροπίες;
Δεν είχα πρόθεση να κάνω εξαρχής ένα δράμα με κάποιο κοινωνικό μήνυμα πίσω του. Για να δημιουργήσω όμως την ένταση που ήθελα, έπρεπε οι χαρακτήρες μου να ζουν σε ένα κοινωνικό περίγυρο με απαιτητικές αν όχι σκληρές συνθήκες διαβίωσης. Έτσι, για να πετύχω το επιθυμητό σασπένς, υπογράμμισα τις δυσκολίες της κοινωνική τους θέσης που τους οδηγούν στις συγκεκριμένες πράξεις.
Στην πραγματικότητα όμως, μετά από 2-3 μέρες γυρισμάτων, είχα εικόνα του διαθέσιμου υλικού και έτσι γνώριζα πώς θέλω να κινηθώ για να σμιλέψω την ατμόσφαιρά της. Οι ταινίες φτιάχνονται τρεις φορές: μία στο χαρτί, μία στο γύρισμα και μία στο μοντάζ.
Η εξέλιξη της αδερφικής σχέσης των ηρώων μας δείχνει ότι τελικά οι συγγενείς μας ίσως και να μην έχουν την αξία που τους αποδίδουμε.
Τα αδέρφια στην ταινία ήταν για μένα η αφορμή για να μιλήσω συνολικότερα για τις αδερφικές σχέσεις μεταξύ αντρών. Συγκεκριμένα εκείνων που δημιουργήθηκαν μέσα από μια «ματσό κουλτούρα», όπου η επικοινωνία αποκτά τελείως διαφορετική μορφή από το συνηθισμένο και κάποιες φορές είναι αδύνατη. Υπάρχει μια υπέροχη σκηνή στο «Trainspotting» όπου ο Μπέγκμπι ρίχνει ένα ποτήρι μπύρας πάνω στον κόσμο χωρίς κανένα πραγματικό λόγο και οι υπόλοιποι απλώς τον κοιτούν. Είναι ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν γύριζα την ταινία, πώς δεχόμαστε αδικαιολόγητες πράξεις των φίλων μας και ίσως τις επικροτούμε κιόλας.
Είναι ενδιαφέρον ότι αναφέρετε το «Trainspotting» γιατί καθώς παρακολουθούσα την ταινία σκεφτόμουν πως οι δύο πρωταγωνιστές ανήκουν στο κομμάτι της γενιάς των '90s που δεν κατάφερε ποτέ να ανεξαρτητοποιηθεί.
Ακριβώς, αυτή η θεματική με ιντριγκάρει επίσης πολύ. Παρόλο που η ταινία διαδραματίζεται στο σήμερα, για κάποιο λόγο οι κεντρικοί χαρακτήρες ζουν ακόμα στα '90s για κάποιο λόγο, δε θέλουν να προχωρήσουν. Όπως ο Κένι (Κέβιν Γιάνσενς) ο οποίος αρνείται να αποδεχθεί το γεγονός πως όλοι έχουν μπει σε ένα νέο στάδιο στις ζωές τους.
Επιπλέον ενώ έχει περάσει χρόνια στη φυλακή βγαίνει πανομοιότυπος με πριν. Μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου από μία ηλικία και μετά;
Πιστεύω πως όχι. Μπορείς να παλεύεις όλη σου τη ζωή ενάντια στις αρνητικές πτυχές του χαρακτήρα σου, αλλά είναι αδύνατον να τις αποφεύγεις τελείως.
Η σκηνή της πρόσληψης του Κένι, η οποία καθορίζεται από μια κρίσιμη φάση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, είναι από τις καλύτερες της ταινίας. Με ποιον τρόπο το ποδόσφαιρο επηρεάζει τις ταινίες σας;
Αγαπάω το ποδόσφαιρο. Έχω γυρίσει στο παρελθόν μικρού μήκους με ήρωες χούλιγκαν, το γήπεδο κ.λπ... Οπότε είναι ένα κομμάτι μου που προσπαθώ να ενσωματώνω πάντα στις ταινίες μου. Εξάλλου πιστεύω πως κάποιος πρέπει να γράφει για αυτά που ξέρει, όπως και εγώ δε θα έγραφα ποτέ κάτι για αθλήματα όπως το μπάτμιντον ή το τένις γιατί δεν έχω ιδέα γι' αυτά.
Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σχέδια σας;
Αυτήν την περίοδο ολοκληρώνω το σενάριο για ένα επαναστατικό night club στο Βέλγιο που έχει αφήσει εποχή, και ήθελα να μιλήσω για αυτό εδώ και 6-7 χρόνια. Αφορά έναν τύπο που δεν έχει καθόλου φίλους, όμως εξαιτίας των φοβερών γνώσεών για την τεχνολογία έφτιαξε αυτό το πρωτότυπο κλαπ και έφτασε στην κορυφή προτού φτάσει με καταστροφικό τρόπο ξανά στον πάτο.