Ο κριτικός του «α» επιλέγει τα κορυφαία φιλμ της χρονιάς που πέρασε .
10. Ο Κούμπο και οι Δυο Χορδές
του Τράβις Νάιτ
Κρατώντας αποστάσεις από τη mainstream χολιγουντιανή αισθητική, γεμάτο σκοτεινούς τόνους και πλησιέστερα σε μια ιαπωνική εικονογραφία (από κλασικούς πίνακες μέχρι τα σύγχρονα anime), το σκηνοθετικό ντεμπούτο του animator Τράβις Νάιτ είναι ανησυχητικό και πρωτότυπο, χιουμοριστικό, μελωδικό (από τον οσκαρικό Ντάριο Μαριανέλι της «Εξιλέωσης»), τρυφερό, κατά στιγμές πικρό μα και βαθιά αισιόδοξο. Λιτό και συγχρόνως πολυεπίπεδο, διαθέτει μια χειροποίητη γοητεία κι έχει να μοιραστεί κάτι με τον θεατή κάθε ηλικίας.
9. Αποφοίτηση
του Κριστιάν Μουντζίου
Βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάνες για μια αποκαλυπτική ακτινογραφία της μετα-κομουνιστικής ρουμανικής πραγματικότητας, που θέτει ταυτόχρονα καυτά, διαχρονικά ερωτήματα πάνω στις προσωπικές και συλλογικές ευθύνες. Διεισδυτικό κι επίκαιρο όσο ποτέ σινεμά χαρακτήρων, κοινωνικού ρεαλισμού και ηθικών διλημμάτων από τον δημιουργό του «4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Μέρες».
8. Φωτιά στη Θάλασσα
του Τζιανφράνκο Ρόζι
Κινηματογραφικά απλή και γυμνή, μα πρωτότυπη, πολυεπίπεδη και διεισδυτική προσέγγιση ενός απόλυτα επίκαιρου και «θεαματοποιημένου» προβλήματος, η οποία κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Από τον εξαιρετικά λιτό και ανθρωποκεντρικό Ιταλό σκηνοθέτη του επίσης πολυβραβευμένου «Sacro GRA».
7. Εκείνη
του Πολ Βερχόφεν
Ένα ιδεολογικά διφορούμενο μυθιστόρημα διασκευάζεται με χιούμορ, βία, τόλμη και… γαλλική φινέτσα από τον πάντα προκλητικό Πολ Βερχόφεν. Εντυπωσιακός ο σκηνοθετικός αυτοέλεγχός του, υποδειγματική η ισορροπία δραματικού βάθους και ειρωνικής αποστασιοποίησης, ερμηνευτικό ρεσιτάλ από μια μεγαλειώδη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
6. Anomalisa
των Τσάρλι Κάουφμαν, Ντιουκ Τζόνσον
Βασισμένος σε ένα δικό του θεατρικό έργο, ο βραβευμένος με Όσκαρ σεναρίου Τσάρλι Κάουφμαν («Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς», «Adaptation», «Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού») υπογράφει μια πικρή, μελαγχολική και τολμηρή ενδοσκόπηση της ανθρώπινης αδυναμίας για επικοινωνία και το πρώτο «ακατάλληλο για ανηλίκους» animation που κερδίζει οσκαρική υποψηφιότητα.
5. Η Κόκκινη Χελώνα
του Μίκαελ Ντούντοκ ντε Βιτ
Λιτό, συγκινητικό και συμβολικό παραμύθι χωρίς λόγια, αλλά γεμάτο ποιητικές, πανέμορφες εικόνες και απλά διατυπωμένες, βαθυστόχαστες φιλοσοφικές ιδέες.
4. Άφεριμ!
του Ράντου Ζούντε
Αργυρή Άρκτος σκηνοθεσίας στο Βερολίνο για ένα βαλκανικό γουέστερν με πρωτότυπο αφηγηματικό στιλιζάρισμα, ταραντινικούς διαλόγους, λαϊκή φιλοσοφία και οξεία ιστορικοπολιτική κριτική.
3. Η Επιστροφή
του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου
Τέρενς Μάλικ, Βέρνερ Χέρτζογκ, «Τζερεμάια Τζόνσον» και «Ο Νεκρός» συναντιούνται σε μια σκληρή περιπέτεια επώδυνης επιβίωσης και βίαιης εκδίκησης. Ποιητής, μα και ωμός ρεαλιστής, ο δημιουργός του «Birdman» εντυπωσιάζει με τον περφεξιονισμό και την πρωτόγνωρη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ του, η οποία χάρισε στην ταινία του τρεις Χρυσές Σφαίρες και δώδεκα υποψηφιότητες για Όσκαρ.
2. Toni Erdmann
της Μάρεν Άντε
Πικρή, τρυφερή, πρωτότυπη και ξεκαρδιστικά αστεία ιστορία διπλής «ενηλικίωσης», με εύστοχες ψυχαναλυτικές και κοινωνικές παρατηρήσεις. Βραβείο κριτικών στις Κάνες για την πιο απρόοπτη, συναισθηματική και κινηματογραφικά περίτεχνη ταινία της χρονιάς.
1. Νοσταλγώντας το Φως
του Πατρίσιο Γκουσμάν
Ο σκηνοθέτης του «Μαργαριταρένιου Κουμπιού» συνδυάζει πολιτική, Ιστορία και φιλοσοφία με τον πλέον πρωτότυπο και συγκινητικό τρόπο, σε ένα από τα σπουδαιότερα ντοκιμαντέρ της κινηματογραφικής ιστορίας.
