Ταξιδέψαμε στην αγγλική πρωτεύουσα για να συναντήσουμε τον πρωταγωνιστή Τζόνα Χιλ και τον σκηνοθέτη Τοντ Φίλιπς της ψαγμένης κωμωδίας «Σκυλιά του Πολέμου» που μεταφέρει στην οθόνη μια θεοπάλαβη αληθινή ιστορία, από αυτές που μόνο στην Αμερική μπορούν να συμβούν.
Όταν ανεβαίνεις τα σκαλιά του «Claridges Hotel» στο Μέιφερ και σου ανοίγει ο πορτιέρης, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να κοιταχτείς από πάνω μέχρι κάτω, μονολογώντας «τελικά έπρεπε να φορέσω κάτι καλύτερο σήμερα». Το αριστοκρατικό λόμπι σε ωθεί να ψάξεις με την άκρη του ματιού σου να βρεις κάποιο μέλος της βασιλικής οικογένειας να πίνει τον καφέ του σε πανάκριβη πορσελάνη… Αλλά τζίφος. Όπου κι αν κοιτάξεις υπάρχουν ζάπλουτοι Άραβες, Ρώσοι και Κινέζοι επιχειρηματίες, ο νέος πλούτος που έχει εισβάλει στα στέκια της high class Λονδίνου.
Στο ασανσέρ ένας χαμογελαστός υπάλληλος πατά το κουμπί αντί για μένα. Λίγο αργότερα κάθομαι σε ένα στρογγυλό τραπέζι δημοσιογράφων που μοιάζει με σύντομο πολυεθνικό ανέκδοτο. Τι κάνουν ένας Φινλανδός, ένας Ρώσος, ένας Γάλλος, μια Ιταλίδα κι ένας Έλληνας σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου; Περιμένουν έναν σταρ κι έναν πρωτοκλασάτο χολιγουντιανό σκηνοθέτη για να τους ξετινάξουν στις ερωτήσεις, είναι η απάντηση. Και, πιστέψτε με, δεν τους άφησα σε χλωρό κλαρί... Σκέτο «σκυλί της δημοσιογραφίας».
Ο Τζόνα Χιλ και ο Τόνι Μοντάνα
Πρώτος περνάει την πόρτα ο Τζόνα Χιλ, εμφανώς αδυνατισμένος σε σχέση με την όψη του στα «Σκυλιά του Πολέμου». Στην ταινία ερμηνεύει τον φιλόδοξο, αεριτζή και αλαζόνα πιτσιρικά Έφρεμ Ντιβερόλι, που κατάφερε το 2007 να κλείσει ένα συμβόλαιο 300 εκατ. δολαρίων με τον αμερικανικό στρατό! «Όταν διάβασα το άρθρο στο “Rolling Stone” που αποκάλυπτε την απίθανη ιστορία, έπαθα πλάκα. Οι τύποι ήταν στην ηλικία μου όταν έκαναν αυτό το απίστευτο deal. Όταν μου πρότειναν να ερμηνεύσω έναν από αυτούς, το βρήκα σούπερ κουλ». Παρότι τον συνοδεύει η φήμη του χολιγουντιανού enfant terrible, που μπορεί εύκολα να μετατρέψει μια συνέντευξη σε πολιτικά ανορθόδοξο πανηγύρι δηλώσεων, τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει στη δική μας περίπτωση.
Ήρεμος, χαλαρός και ορεξάτος, ο Τζόνα Χιλ δεν κρύβει ότι έχει αρχίσει να μεγαλώνει και να σοβαρεύεται σε σχέση με την εκρηκτική πρώτη περίοδο της καριέρας του. «Άρχισα να παίζω στο σινεμά όταν ήμουν 18 χρόνων. Συνεπώς οι ρόλοι που μου πρότειναν ήταν κυρίως κωμωδίες που απευθύνονταν σε 18χρονους. Μεγαλώνοντας είχα την τύχη να διαθέτω μεγαλύτερη ελευθερία επιλογής και να διαλέγω ταινίες που αντανακλούν τα προσωπικά μου γούστα στη συγκεκριμένη ηλικιακή περίοδο». Δεν του κρύβω ότι η ερμηνεία του μου έφερε αρκετές φορές στο μυαλό τον Τόνι Μοντάνα από τον «Σημαδεμένο» του Μπράιαν ντε Πάλμα... «Για μένα ο “Σημαδεμένος” λειτούργησε περισσότερο σαν πολιτισμικό στοιχείο της εποχής στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία.
Αν έβλεπες στις αρχές της δεκαετίας του 2000 το MTV Cribs, σε κάθε σπίτι ράπερ υπήρχε μια αφίσα του “Σημαδεμένου”. Αντιπροσώπευε την υλιστική εκδοχή του αμερικανικού ονείρου που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Και ο Έφρεμ είναι σίγουρα ένας τύπος που θα λάτρευε τον Τόνι Μοντάνα και όλους τους κουλ, επιτυχημένους γκάνγκστερ». Όταν τον ρωτάω ποια είναι η αγαπημένη του γκανγκστερική ταινία, ο Τζόνα Χιλ απαντά χωρίς καν να το σκεφτεί. «Τα “Καλά Παιδιά” του Μάρτιν Σκορσέζε», δηλώνοντας με το βλέμμα ότι είναι μία από τις πιο εύκολες ερωτήσεις που του έχουν κάνει ποτέ σε συνέντευξη.
Η ταινία εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Τζορτζ Μπους Τζούνιορ. Αλήθεια πόσο μακριά βρίσκεται σήμερα η χώρα από εκείνη την εποχή Τζόνα; «Ο κόσμος εκτός Η.Π.Α. έχει τη γενικότερη αντίληψη ότι οι Αμερικανοί είμαστε στο σύνολό μας αλαζονικοί. Γι' αυτό είναι χρήσιμο να δείχνεις τις αντικρουόμενες κοινωνικές δυναμικές που υπάρχουν σε μια χώρα σε φιλμ σαν τα “Σκυλιά του Πολέμου”. Είμαι από την Νέα Υόρκη και δεν θα μπορούσα να ζήσω πουθενά αλλού στον κόσμο, αλλά υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να διορθωθούν σε αυτήν την χώρα. Και είναι ωραίο να τα καταδεικνύεις μέσα από το σινεμά».
Όσο για το φαινόμενο Ντόναλντ Τραμπ, ο Τζόνα Χιλ σίγουρα δεν στάζει… μέλι. «Εγώ θα ψηφίσω την Χίλαρι Κλίντον. Είναι πραγματικά ντροπιαστικό να ταξιδεύεις σε ολόκληρο τον κόσμο και να προσπαθείς να εξηγήσεις πώς είναι δυνατόν ο Τραμπ να είναι τόσο κοντά στο να γίνει ο επόμενος Πρόεδρος των Η.Π.Α. Ξεκίνησε σαν αστείο με το οποίο ο κόσμος γέλαγε, αλλά κάθε μέρα το γέλιο σβήνει από το πρόσωπό μας ολοένα και περισσότερο»...
Η ταινία είναι σαρκαστική απέναντι στον Ιουδαϊσμό, τη θρησκεία του Τζόνα Χιλ, θυμίζοντας μάλιστα αρκετά… Γούντι Άλεν. Τον ρώτησα, λοιπόν, αν αισθάνθηκε περίεργα σε σχέση με αυτό. «Για μένα ο Έφρεμ είναι η χαρακτηριστική περίπτωση ενός ανθρώπου που χρησιμοποιεί τη θρησκεία για να χειριστεί ανθρώπους. Τυγχάνει να είναι Εβραίος και να είμαι και εγώ Εβραίος. Αν έπαιζα έναν ήρωα με διαφορετικό θρήσκευμα ίσως να το έβρισκα προσβλητικό. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας από αυτούς τους τύπους που κάνουν ηθικά αμφισβητήσιμες πράξεις και μετά λέει “ξέρετε είμαι θρησκευόμενος άνθρωπος, οπότε μπορείτε να με συγχωρήσετε για τα αμαρτήματά μου”. Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι».
Ο Τοντ Φίλιπς αγαπά την αλήθεια
Στη συνέχεια μπαίνει στο δωμάτιο ο Τοντ Φίλιπς, ένας από τους αναμορφωτές της αμερικανικής κωμωδίας στον 21ο αιώνα και υπεύθυνος για το γοητευτικό παλιμπαιδισμό του «Old School» και τη σούπερ επιτυχία του αμνησιακού χαβαλέ του «Hangover». Αφού τον παίρνω μονότερμα στις ερωτήσεις, με ρωτά με απορημένο ύφος… «Από πού είσαι εσύ, φίλε μου;» «Από την Ελλάδα», απαντώ εμφανώς αμήχανος μπροστά σε αυτήν την πρωτοφανή αντιστροφή ρόλων σε συνέντευξη. «Και πού τις έχει δει τις πρώτες ταινίες μου; Έχουν παιχτεί στις αίθουσες;» «Τις περισσότερες τις είδα στο σπίτι», απαντώ, έχοντας προδώσει άθελά μου την ένοχη απόλαυση που παίρνω από τις ταινίες του.
«Μήπως τα “Σκυλιά του Πολέμου” αποτελούν το πέρασμά σου στην ωριμότητα;» ρωτάω. «Μπορεί κάποιος να πει ότι αυτή η ταινία είναι πιο σοβαρή σε σχέση με τις προηγούμενες. Αυτό δεν σημαίνει ότι από εδώ και στο εξής θα κάνω “σοβαρές” ταινίες. Δεν μου αρέσει όταν σκηνοθέτες εγκαταλείπουν την κωμωδία, την οποία θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό είδος. Αλλά, αν κοιτάξεις τις ταινίες μου μία μία, θα διαπιστώσεις ότι όλες μιλούν για τις λάθος αποφάσεις που παίρνουν οι πρωταγωνιστές και το χάος που προκαλείται στη συνέχεια από αυτές». Για άλλη μία φορά, βέβαια, το «αμερικανικό όνειρο» είναι αυτό που πυροδοτεί μια απίστευτη αληθινή ιστορία που εκτυλίσσεται στις ΗΠΑ. «Υπάρχει γενικότερα μια λανθασμένη αντίληψη σε σχέση με την έννοια του “αμερικανικού ονείρου”. Το αμερικανικό όνειρο ήταν πάντα στις ΗΠΑ συνώνυμο της σκληρής δουλειάς και των αγαθών που μπορεί να σου προσφέρει αυτή. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι θεμιτό να κλέψεις για να γίνεις πλούσιος, όπως κάνουν οι ήρωες της ταινίας. Είναι σαν να κόβεις δρόμο για να φτάσεις στην κορυφή».
Λίγο αργότερα κι ενώ όλοι έχουμε χαλαρώσει, ο Τοντ Φίλιπς αποκαλύπτει το μυστικό της καλής κωμωδίας. «Όταν η ταινία σου έχει αυθεντικότητα και οι ήρωές σου επαφή με την πραγματικότητα, τότε τα παράλογα πράγματα που συμβαίνουν μοιάζουν περισσότερο αλλόκοτα και αστεία». Πες τα, χρυσόστομε Τοντ... Αρκετά με την υπερβολή και τη χοντροκομμένη φάρσα στην αμερικανική κωμωδία. Χορτάσαμε… back to reality με τα «Σκυλιά του Πολέμου» λοιπόν.
Περισσότερες πληροφορίες
Σκυλιά του Πολέμου
Χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα, νόμιμα και… ολίγον παράνομα μέσα, δύο νεαροί έμποροι όπλων συνάπτουν το 2007 συμβόλαιο 300 εκατ. δολαρίων με τον αμερικανικό στρατό. Όταν επιχειρούν να το εκτελέσουν, τα προβλήματα αρχίζουν να εμφανίζονται το ένα πίσω από το άλλο.
