To Αθηνόραμα βρέθηκε πρόσφατα στο Los Angeles σε δημοσιογραφική αποστολή ετησίως καθιερωμένη, μεν, όμως - κρατώντας επαφή με Έλληνες καλλιτέχνες που κυνηγούν την επιτυχία στην ηλιόλουστη California - δεν έχασε την ευκαιρία μίας συνέντευξης με την Έλενα Χαρμπίλα, ενός από τα πιο σημαντικά νέα ταλέντα που έχει... εξάγει η χώρα στο σινεμά και τη μουσική. Η Έλενα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, ταξίδεψε πολύ και σπούδασε στο εξωτερικό, πειραματίστηκε από μικρή με τη μουσική - σύνθεση, τραγούδι - και την υποκριτική - θέατρο, κινηματογράφος - αποφασίζοντας τελικά πως την εκφράζουν εξίσου. Σχεδόν. Και μπορεί μεν ν' αγαπά πιο πολύ τον ήχο από την εικόνα - περισσότερα γι' αυτό στην συνέντευξη που παραχώρησε στο Αθηνόραμα Μουσική - όμως ο τρόπος που συνδυάζει αυτά τα δύο, αντλώντας θέματα και έμπνευση από το ένα για το άλλο, είναι μοναδικός. Κι όχι με την έννοια που δίνουν οι copywriters φτηνών διαφημίσεων στη λέξη.
Η Έλενα βρίσκεται σε σχεδόν ιδανική θέση να δώσει στο κοινό της χώρας της μία εικόνα του Hollywood "εκ των έσω", έχοντας ζήσει πλέον κι εργαστεί για μία δεκαετία στην "καρδιά" της βιομηχανίας αυτής, την Califronia. Τα περισσότερο ενδιαφέροντα σημεία της συζήτησής μας μαζί της, ακολουθούν.
Πώς είναι να κινείσαι στην κινηματογραφική αγορά ως ηθοποιός όντας στην... πρωτεύουσά της, το Hοllywood και το Los Angeles γενικότερα; Τί σου αρέσει στην προσπάθεια της καθιέρωσης, τί όχι; Και τί έχεις διαπιστώσει στα 10 χρόνια που βρίσκεσαι εκεί για τον τρόπο που... "λειτουργεί το σύστημα", τρόπον τινά;
Αυτό που καταλαβαίνει αμέσως κανείς όσον αφορά σ' αυτήν την βιομηχανία - και το Los Angeles ως "πρωτεύουσά" της - είναι το πόσο απίθανα σκληρός είναι ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους εδώ που έχουν όνειρα παρόμοια με τα δικά σου. Αποδέχθηκα γρήγορα ότι θ' ακούσω πιο πολλά "όχι" από "ναι" και ότι αυτή η αίσθηση της συχνής "απόρριψης" - που αναπόφευκτα έρχεται κάποια στιγμή - δεν πρέπει να μ' αποθαρρύνει.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, άλλωστε, έχω συνειδητοποιήσει πως ένας ηθοποιός στο LA είναι πολύ πιο λειτουργικός αν δεν παίρνει τίποτα προσωπικά. Ούτε την επιτυχία, ούτε την αποτυχία. Το "σύστημα" εδώ όσο γρήγορα σε "ανεβάζει", τόσο γρήγορα μπορεί και να σε "πετάξει απ' έξω" - οπότε πρέπει κάποιος να έχει "χτίσει γερές άμυνες" και να το δει όλο αυτό σαν ένα ωραίο εσωτερικό ταξίδι. Όχι σαν αυτοσκοπό.
Τί είναι αυτό που κερδίζεις όμως, ζώντας στη Μέκκα του σύγχρονου σινεμά, την Καλιφόρνια;
Είναι πολλά τα πράγματα, γιατί - κατά τα ψέματα - είναι διαφορετικές οι συνθήκες, διαφορετικές οι επαφές, διαφορετικές οι ευκαιρίες που έχεις στο πλαίσιο μίας πόλης που "ζει και αναπνέει" την παραγωγή ταινιών και μουσικής. Αλλά νομίζω πως το αληθινά ανταντικατάστατο που κερδίζεις είναι η εμπειρία του να ζήσεις από κοντά ανθρώπους που είχες γνωρίσει μόνο μέσα από τη δημοσιότητά τους. Καταλαβαίνεις πόσο απλοί και προσβάσιμοι και επικοινωνιακοί είναι στην πραγματικότητα απ' όσο αυτός ο μηχανισμός του glamour τούς σκιαγραφεί.
Το θεατρικό όπου συνεργάστηκα με τον Al Pacino, η δουλειά μου με τον David Lynch και τον Angelo Badalamenti, οι ρόλοι μου δίπλα στον Malcolm McDowell ή τον Keith Carradine μού χάρισαν αυτήν την ευκαιρία. Μαγικοί άνθρωποι, αλλά όχι με την έννοια που "το γυαλί" και η πολλή προβολή τούς αποδίδουν. Μαγικοί με την έννοια του πόσο παθιασμένοι είναι με αυτό που κάνουν και πόσο μεταδοτικοί γίνονται για τους γύρω τους.
Ποιά ανάμεσα στα πράγματα που έχεις κάνει κινηματογραφικά θα ξεχώριζες;
Σίγουρα το περυσινό "Bereave", με τον Malcolm McDowell και την Jane Saymour, το οποίο μού έδωσε την ευκαιρία να συμμετάσχω σε μία παραγωγή με διάσημα ονόματα, ευρύ καστ και διακρίσεις σε πολλά αμερικανικά κινηματογραφικά φεστιβάλ. Όμως για διαφορετικούς λόγους θεωρώ σημαντική τη συμμετοχή μου και στο "It Snows All The Time", μία ταινία που προσεγγίζει με τρόπο ξεχωριστό την νόσο Alzheimer κι έχει αποσπάσει ήδη βραβεία στα φετινά Boston International Film Festival και Los Angeles Arthouse Film Festival.
Ποιά είναι τα σινε-σχέδιά σου για φέτος και για την επόμενη χρονιά;
Αυτά για τα οποία μπορώ να μιλήσω - με τους... γνωστούς μηχανισμούς ασφαλείας κι εχεμύθειας στην βιομηχανία του σινεμά δεν μπορούμε να μιλάμε για έργα που βρίσκονται στο στάδιο του σχεδιασμού ή της παραγωγής - είναι για την ώρα δύο. Πριν από λίγες ημέρες συμμετείχα στο γύρισμα "πιλότου" για μία νέα σειρά της Netflix, η οποία δείχνει πολλά υποσχόμενη (ικανοποιημένη "ένα παραπάνω" και επειδή είμαι πιστή οπαδός της υπηρεσίας αυτής!). Σε λίγο καιρό, επίσης, επιστρέφω στην Ελλάδα για να πάρω μέρος στα γυρίσματα μίας ταινίας το φθινόπωρο - για την οποία ωστόσο δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο πέρα από το ότι θα είναι ένα θρίλερ σε νησί.
Μερικές αγαπημένες σου ταινίες - χωρίς πολλή σκέψη, ό,τι έρχεται πρώτο στο μυαλό.
OK. To "Mullholland Drive", η "Διπλή Ζωή της Βερόνικα", ο "Δράκος" του Νίκου Κούνδουρου και η "Μπλε" του Κισλόφσκι.
Η αγάπη σου για τον David Lynch και τον Angelo Badalamenti είναι καταγεγραμμένη - είσαι από τους λίγους ανάμεσά μας που κατόρθωσες να δουλέψεις με ανθρώπους "ήρωες των παιδικών σου χρόνων" και... σε φθονούμε γι' αυτό. Με ποιούς άλλους σκηνοθέτες και συνθέτες θα ήθελες πολύ να συνεργαστείς στο μέλλον; Και σε τί είδους ταινίες;
Από τους αγαπημένους μου συνθέτες εδώ και καιρό είναι ο Cliff Martinez (Drive), ενώ από σκηνοθέτες θα μού άρεσε πολύ να συνεργαστώ με τον Xavier Dolan (Mommy, Juste La Fin Du Monde) ή τον Leos Carax (Holy Motors). Θεωρώ ότι οι ταινίες τους έχουν μια ιδιαίτερη, προσωπική "σφραγίδα" και πάντοτε πίστευα πως όσο πιο "προσωπική" είναι η τέχνη, τόσο πιο έντονα ταυτίζεται μαζί της το κοινό.
