Διάσημος Βέλγος ηθοποιός που πέρασε με επιτυχία πίσω από την κάμερα («38 Μάρτυρες»), ο σκηνοθέτης της εναλλακτικής ρομαντικής κομεντί «Μήπως Είσαι ο Τύπος μου;» μιλάει για τις πολιτικές διαστάσεις του αξιώματος «τα ετερώνυμα έλκονται».
Ποια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική ιδέα βρήκατε στο μυθιστόρημα του Φιλίπ Βιλέν, το οποίο διασκευάσατε;
Το βασικό ερώτημα που θέτει το ίδιο το βιβλίο: Μπορούν δύο τόσο διαφορετικοί σε γούστα και ενδιαφέροντα άνθρωποι, μια κομμώτρια κι ένας φιλόσοφος, να ζήσουν μια ευτυχισμένη ερωτική ιστορία; Ο Βιλέν δεν παίρνει τη θέση κανενός και το ίδιο προσπάθησα να κάνω κι εγώ, καθώς μια συμφωνούσα με τον έναν, μια με την άλλη. Για παράδειγμα, μ’ αρέσουν πολύ τα τραγούδια που ακούει εκείνη, όσο και η μουσική την οποία προτιμά εκείνος.
Μείνατε πιστός στο βιβλίο;
Στα πρόσωπα, στις καταστάσεις, στην πλοκή, σίγουρα ναι. Η μόνη αξιόλογη αλλαγή είναι πως, ενώ στο βιβλίο αφηγητής είναι ο φιλόσοφος, εγώ προσπάθησα να υιοθετήσω μια αντικειμενική οπτική, όσο ήταν δυνατόν, και να διατηρήσω μια αίσθηση ισορροπίας.
«Η δεξιά κατάλαβε με τον καιρό πως έχασε το παιχνίδι των ιδεών και, αντί να προσπαθήσει να το ξανακερδίσει, παρουσίασε τον πολιτισμό σαν κάτι ελιτίστικο και ακαταλαβίστικο.»
Ο Πασκάλ Μπρικνέρ έγραψε πως «Κανένας φιλόσοφος δεν μπόρεσε να αντέξει τον πονόδοντο», εννοώντας πως η φιλοσοφία πραγματεύεται περίπλοκες ιδέες, δυσκολεύεται όμως να απαντήσει στα καθημερινά προβλήματα. Συμφωνείτε;
Όχι ακριβώς, καθώς δεν περιμένουμε κάτι τέτοιο από τη φιλοσοφία. Αυτή, θέτοντας τις σωστές ερωτήσεις, μπορεί να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε την πολυπλοκότητα του κόσμου που μας περιβάλλει με τρόπο πιο καθαρό, ήρεμο και ειλικρινή. Η φιλοσοφία μάς βοηθά να σκεφτόμαστε για την ύπαρξή μας και το χρόνο. αυτός που θα μας βοηθήσει στον πονόδοντο είναι ο οδοντίατρος.
Πιστεύετε ότι ζούμε έναν πολιτιστικό πόλεμο; Οι διανοούμενοι εναντίον των «απλών ανθρώπων»;
Ναι, βέβαια. Ο πολιτισμός ήταν πάντα ένα πολιτικό παιχνίδι, αφού χρησιμοποιείται για να κερδηθεί και να ενισχυθεί η κοινωνική κυριαρχία. Για σχεδόν ενάμιση αιώνα, ο χώρος του πολιτισμού εξουσιαζόταν από τις μεγάλες προσωπικότητες της αριστεράς. Από τον Βικτόρ Ουγκό ως τον Πικάσο, για παράδειγμα. Η δεξιά κατάλαβε με τον καιρό πως έχασε το παιχνίδι των ιδεών και, αντί να προσπαθήσει να το ξανακερδίσει, παρουσίασε τον πολιτισμό σαν κάτι ελιτίστικο και ακαταλαβίστικο. Κατάφερε να επιβάλει την εικόνα του Παριζιάνου κουλτουριάρη, συνώνυμου της σνομπ προσποίησης. Έπεισε πως μόνο εκείνη μπορεί να απευθυνθεί στους λαϊκούς ανθρώπους.
Τι σας ώθησε να πραγματευτείτε αυτό το θέμα με τον ανάλαφρο τρόπο μιας κομεντί;
Ήταν ο χαρακτήρας της Τζένιφερ αυτός ο οποίος όρισε το φως και τα χρώματα της ταινίας. Είναι εκείνη που αποφασίζει να ζήσει χαρούμενα τη ζωή της, μετατρέποντάς τη σε μουσική κωμωδία. Όμως δεν είναι αφελής. Είναι αποφασιστική και πραγματική μαχήτρια. Όπως και η ταινία δεν είναι μια ρομαντική κωμωδία. Ίσως μόνο στην επιφάνειά της.
Πως επιλέξατε για πρωταγωνιστές τον Λοΐκ Κορμπερί, ο οποίος έρχεται από την Comedie Francaise, και την Εμιλί Ντεκέν («Ροζέτα») σε έναν κωμικό ρόλο
Για το ρόλο του Κλεμάν έπρεπε να βρούμε κάποιον ο οποίος να είναι γοητευτικός, καλός ηθοποιός και να πείθει ως φιλόσοφος. Έψαξα πολύ και είμαι εξαιρετικά ευτυχής με την επιλογή του Λοΐκ. Μου τον σύστησε η υπεύθυνη του κάστινγκ και εντυπωσιάστηκα στο πρώτο κιόλας τεστ, το οποίο είναι το σχόλιο που κάνει ο χαρακτήρας του πάνω στον Ιμάνουελ Καντ.
Για την Τζενιφέρ ο νους μου δεν πήγε κατευθείαν στην Εμιλί. Ίσως επειδή την είχα δει πρόσφατα στο «Πέρα Από τη Λογική» και η τόσο δυνατή ερμηνεία της με έκανε να την ταυτίσω με κάτι αυστηρά δραματικό. Μου απέδειξε πως μπορεί να παίξει το οτιδήποτε, είναι ένας πραγματικός ερμηνευτικός χαμαιλέων. Ηθοποιός υψηλής τεχνικής, ανοιχτή σε κάθε πρόκληση, απίστευτα γενναιόδωρη και πραγματικά ακούραστη. Πολύ τυχερός όποιος συνεργαστεί μαζί της.
Περισσότερες πληροφορίες
Μήπως Είσαι ο Τύπος μου;
Ένας Παριζιάνος καθηγητής φιλοσοφίας διορίζεται σε μια επαρχιακή κωμόπολη, όπου γνωρίζει και ερωτεύεται την Τζενιφέρ, μια αισιόδοξη απέναντι στη ζωή κομμώτρια. Πόσο μακριά όμως μπορεί να πάει η σχέση τους όταν εκείνος της μιλάει για τον Καντ κι εκείνη του μαθαίνει να ξεφαντώνει με καραόκε;
