Γνωστός μας από τα «Star Trek» και «Νύχτα Τρόμου», ο γεννημένος στη Ρωσία 26χρονος σταρ μιλάει για την ρομαντική κομεντί «Σχέση 5 με 7» στην οποία πρωταγωνιστεί, αλλά και το ευρωπαϊκο σινεμά, την Νέα Υόρκη και τον… Γιώργο Λάνθιμο.
Διανύετε μια εξόχως δημιουργική περίοδο, συμμετέχοντας σε δέκα ταινίες τα τελευταία δυο χρόνια. Ανάμεσά τους και το «Σχέση 5 με 7»…
Ήμουν απλά πολύ τυχερός, καθώς κυνήγησα ή μου προσφέρθηκαν μερικοί σπουδαίοι ρόλοι και συνεργασίες με ενδιαφέροντες σκηνοθέτες. Είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό και ιδιαίτερα για το «Σχέση 5 με 7», το σενάριο του οποίου βρήκα υποδειγματικό. Ενθουσιάστηκα όταν το διάβασα, ενώ ένοιωσα μια ενστικτώδη, βαθιά επιθυμία να υποδυθώ το ρόλο του Μπράιαν. Βρήκα τη διαδρομή του από μια αθώα άγνοια στη συνειδητοποίηση του εφήμερου, του θνητού, πολύ συγκινητική.
Ήταν διαφορετική εμπειρία για εσάς η συνεργασία με έναν πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη;
Μπορεί ο Βίκτορ Λέβιν να βρέθηκε πρώτη φορά πίσω από την κάμερα, αλλά ήταν ήδη ένας έμπειρος παραγωγός και σεναριογράφος. Οι ταλαντούχοι άνθρωποι είναι ταλαντούχοι σε ότι κι αν κάνουν και όσον αφορά σε εμένα, είναι εξίσου συναρπαστικό να μαθαίνεις από πεπειραμένους συνεργάτες που έχουν κάνει ταινίες τις οποίες θαυμάζω όσο και το να δουλεύεις με πρωτοεμφανιζόμενους, ανακαλύπτοντας μαζί τους νέα, δυναμικά πράγματα.
Στην ταινία υπάρχουν σαφείς αναφορές σε φιλμ της γαλλικής νουβέλ βαγκ, από το «Η Κλεό Από τις 5 ως τις 7» της Ανιές Βαρντά ως το «Ζιλ και Τζιμ» του Φρανσουά Τριφό.
Ο Βικ (Λέβιν) είναι μεγάλος λάτρης του γαλλικού σινεμά και ιδιαίτερα του Τριφό, ενός σκηνοθέτη που έχει επηρεάσει σαφώς το ύφος της ταινίας. Έχω την αίσθηση πως η κινηματογραφική αίσθηση του χώρου που έχει ο Βικ, με τα μακρινά και μεγάλης διάρκειας πλάνα, προέρχονται κυρίως από την ευρωπαϊκή παράδοση και όχι τόσο από το στιλ του μοντέρνου ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. Βέβαια, το αμερικανικό σινεμά, ειδικά με ταινίες σκηνοθετών όπως οι Φορντ, Χοκς, Γουέλς κλπ, έχει στο ιστορικό του μερικά αξεπέραστα μακράς διαρκείας πλάνα και πάνω του στηρίχτηκαν πολλές από τις πρωτοπορίες της νουβέλ βαγκ.
Η ταινία είναι ένα ερωτικό γράμμα προς την Νέα Υόρκη. Carlyle, Guggenheim, St. Regis... Ποια είναι η σχέση σας με την πόλη; Την προτιμάτε από το Λος Άντζελες;
Έχω εργαστεί για αρκετό καιρό στην Νέα Υόρκη, από τότε που ήμουν μικρός. Νομίζω πως δεν υπάρχει άλλη πόλη σαν αυτήν – είναι πραγματικά συναρπαστική, ζαλιστική, μια άγρια μεγαλούπολη όπου ευχαριστιέμαι κάθε στιγμή που περνάω κοντά της. Από την άλλη, το Λος Άντζελες είναι η πόλη στην οποία μεγάλωσα και την προτιμώ για την art-deco δόξα της που σιγά σιγά χάνεται και τα «φαντάσματα» του παλιού Χόλιγουντ που την στοιχειώνουν.
Έχετε συμμετάσχει σε μπλοκμπάστερς όπως το «Star Trek», αλλά και ανεξάρτητες παραγωγές. Ποιο είδος ταινιών προτιμάτε;
Δεν έχω κάποια προτίμηση. Εκτιμώ κάθε εμπειρία, ευτυχισμένος που βρέθηκα σε χειροποίητες ταινίες και άλλες κυριολεκτικά χίλιες φορές μεγαλύτερές τους. Υπάρχει ένα είδος κινηματογραφικής μαγείας σε παραγωγές τύπου «Star Trek» που δεν μπορεί να συναντήσει κανείς πουθενά αλλού, τουλάχιστον όσον αφορά στην τεχνική τελειότητα και τον επαγγελματισμό. Μόνον εκεί μπορείς να δεις ταλαντούχους ανθρώπους να κάνουν θαύματα με το δημιουργικό σχεδιασμό και τη φαντασία τους, επιτεύγματα που σε αφήνουν άφωνο. Οι ανεξάρτητες ταινίες, πάλι, διατηρούν ένα άλλου τύπου μαγικό άρωμα που είναι αδύνατον να βρεις, όσο κι αν ψάξεις, στις εντυπωσιακές υπερπαραγωγές.
Στη συνέντευξη που σας είχα κάνει το 2009 στο Παρίσι για το «Εξολοθρευτής: Η Σωτηρία» μου είχατε πει πως σας αρέσει πολύ το καλλιτεχνικό σινεμά και δημιουργοί όπως ο Χάνεκε και ο Σοκούροφ, Θα μπορούσατε να πρωταγωνιστήσετε σε κάποια ευρωπαϊκή ταινία;
Πολύ θα το ήθελα και είμαι πάντα ανοιχτός και πρόθυμος. Μόλις τέλειωσα άλλωστε μια πειραματική κινηματογραφική δουλειά του Αμερικανο-βραζιλιάνου σκηνοθέτη Γκάμπε Κλίνγκερ στην Πορτογαλία. Και μιας και αυτή είναι μια συνέντευξη που θα δημοσιευτεί στα ελληνικά, θα ήθελα να δηλώσω πόσο πολύ θα επιθυμούσα να δουλέψω με τον Γιώργο Λάνθιμο, τον σκηνοθέτη του «Κυνόδοντα», μιας ταινίας που με έχει εντυπωσιάσει.
Είναι σαφές πως παράγοντας κυρίως σίκουελς, ριμέικς και περιπέτειες βασισμένες σε κόμικς, το Χόλιγουντ διέρχεται μια περίοδο δημιουργικής κρίσης. Πιστεύετε πως μπορεί να ξαναβρεί τη χαμένη έμπνευσή του;
Κατά τη γνώμη μου αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι το σινεμά έχει πάψει να είναι το κυρίαρχο πληροφοριακό μέσο ιδεολογίας, καθώς τηλεόραση και διαδίκτυο/social media του έχουν αποσπάσει ένα μεγάλο μέρος της ισχύος του. Οι μεγάλες παραγωγές θεωρούνται η απάντηση που θα συνεχίσει να βάζει κόσμο στην αίθουσα και γι’ αυτό το Χόλιγουντ επενδύει σ’ αυτές. Μην ξεχνάμε επίσης ότι η αγορά παγκοσμιοποιείται όλο και περισσότερο, άρα οι υπερπαραγωγές χρειάζονται απλές, παγκόσμιες μυθολογίες τις οποίες μπορούν να επικοινωνήσουν ευκολότερα και αυτή των κόμικς υπερηρώων είναι σίγουρα μια από τις πιο αποδοτικές. Μια καλλιτεχνική ταινία - ένας όρος που αντιπαθώ και σπάνια χρησιμοποιώ – δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να φέρει πίσω τα ανάλογα χρήματα. Σκεφτείτε για παράδειγμα το «Jurassic World»…
Το καλό νέο νομίζω πως είναι το ότι οι σοβαρές ταινίες μπορούν να βρουν μια διέξοδο στον κόσμο του VOD (Video On Demand) ή του διαδικτύου. Οι συσκευές τηλεόρασης, τα ηχητικά συστήματα, η ποιότητα του streaming, όλα διαρκώς βελτιώνονται. Μπορεί λοιπόν κάποιος να γυρίσει την ταινία του φτηνά και να την διανείμει μέσα από διαδικτυακές πλατφόρμες ή να την ανεβάσει στο Youtube, έχοντας άμεση πρόσβαση στο θεατή, ο οποίος μπορεί να την παρακολουθήσει στο σπίτι του υπό πολύ καλές συνθήκες. Ένα πρόβλημα που μένει άλυτο, όμως, είναι αυτό της κινηματογραφικής εξόδου ως κοινωνικής, συλλογικής εμπειρίας. Όταν τεχνικά το επίπεδο της τηλεοπτικής θέασης αγγίζει εκείνο της κινηματογραφικής, όλα αλλάζουν, ανάμεσά τους και η αίσθηση τού τι είναι θεαματικό ή «υψηλού κύρους». Τέλος, επανέρχεται επιτακτικά η θεμελιώδης ερώτηση περί της λαϊκής κινηματογραφικής κατανάλωσης: αυτό είναι κάτι το οποίο έχει να κάνει με την προβολή μιας ταινίας στην αίθουσα ή με την επαφή της με όσο το δυνατόν περισσότερους θεατές;
Περισσότερες πληροφορίες
Σχέση 5 με 7
Ένας νεαρός επίδοξος συγγραφέας γνωρίζει μια γοητευτική Γαλλίδα, με την οποία ξεκινά μια παθιασμένη ερωτική σχέση. Επειδή όμως εκείνη είναι παντρεμένη, μπορεί να τον συναντά μόνο μεταξύ 5 με 7 το απόγευμα.
