Τελικό ξεσκαρτάρισμα: ο δήθεν μοντέρνος (βρόμικος ρεαλισμός, φυσικά ντεκόρ, ανορθόδοξο στιλιζάρισμα), αλλά στην πραγματικότητα ακαδημαϊκός «Μάκβεθ» του Αυστραλού Τζάστιν Κέρζελ - με τους Μάικλ Φασμπέντερ και Μαριόν Κοτιγιάρ να παλεύουν απεγνωσμένα, αλλά μάταια με το σαιξπηρικό κείμενο - άφησε ισχνές εντυπώσεις, όπως άλλωστε και το «Valley of Love» του Γκιγιόμ Νικλού με τους Ιζαμπέλ Ιπέρ και Ζεράρ Ντεπαρντιέ (μετά από 35 χρόνια μαζί), ένα φτωχό στα λόγια, αλλά και στην ουσία του υπαρξιακό δράμα που στέλνει τα δυο ιερά τέρατα του γαλλικού σινεμά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για να αναμετρηθούν, ως ζευγάρι του οποίου ο γιος έχει αυτοκτονήσει, με την απώλεια και το θάνατο.
Στην ίδια θέση βρίσκεται και ο Τιμ Ροθ στο βραδυφλεγές και πεισιθανάτιο «Chronic» του Μισέλ Φράνκο («Μετά τη Λουτσία»), υποδυόμενος ένα μοναχικό νοσοκόμο βαριά νοσούντων ασθενών. Διεισδυτική ματιά πάνω στην έλλειψη επικοινωνίας ενός καχύποπτου και προκατειλημμένου κόσμου, το χαμηλότονο φιλμ του Μεξικανού σκηνοθέτη υπνωτίζει, συγκινεί, αλλά και αιφνιδιάζει απόλυτα με ένα σοκαριστικό φινάλε που θα διχάσει. Έτσι, ένα ακόμα ενδιαφέρον φεστιβάλ έφτασε στο τέλος του, επιφυλάσσοντάς μας συγκινήσεις (κορυφαία τους ο «Γιος του Σαούλ»), πολλές μετριότητες, αλλά και ηχηρές απογοητεύσεις. Οι τελευταίες είχαν να κάνουν πρωτίστως με την παρουσία του γαλλικού σινεμά, η οποία αν και ισχυρότατη φέτος, ανέδειξε μόνο το «Dheepan» του Ζακ Οντιάρ και το «Νόμο της Αγοράς» του Στεφάν Μπριζέ. Παταγώδης ήταν η αποτυχία του Γκας Βαν Σαντ («The See of Trees»), στα ρηχά κινήθηκαν οι Ματέο Γκαρόνε («Tale of Tales»), Γιόακιμ Τρίερ («Louder Than Bonbs»), Ντενίς Βιλνέβ («Sicario»), αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του τμήματος «Ένα Κάποιο Βλέμμα», όπου το φαβορί για το σχετικό βραβείο είναι η αγροτική δραμεντί «Rams» του Ισλανδού Γκρίμουρ Χακόναρσον (υπάρχει και ο «πολύς» Απιτσατπόνγκ Βερασεθάκουλ με το μυστικιστικό «Cemetery of Splendour»)
Στην υψηλότερη φεστιβαλική κατηγορία τώρα, η λογική λέει πως η ορθότερη, τολμηρότερη και ταυτόχρονα δικαιότερη επιλογή για τον κυριακάτικο Χρυσό Φοίνικα θα είναι ο συγκλονιστικός «Γιος του Σαούλ» του πρωτοεμφανιζόμενου Λάσλο Νέμες (το τελευταίο σκηνοθετικό ντεμπούτο που έχει πετύχει κάτι ανάλογο είναι το «Σεξ, Ψέματα και Βιντεοταινίες» του Στίβεν Σόντερμπεργκ το 1989). Μαζί με τον «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου είναι οι δυο φετινές ταινίες οι οποίες υπογράφονται από νέους δημιουργούς και αποτελούν μια φρέσκια, ριψοκίνδυνη κινηματογραφική πρόταση, κάτι που λογικά δεν θα αφήσει ασυγκίνητους τους προέδρους της κριτικής επιτροπής Τζόελ και Ίθαν Κοέν. Αν προσθέσει κανείς και την αγαπημένη επιλογή του κοινού και των περισσοτέρων κριτικών, το στιλίστικο λεσβιακό δράμα του Τοντ Χέινς «Carol», τα τρία κορυφαία βραβεία – Φοίνικας, Σκηνοθεσία και Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής – έχουν βρει εκτός απροόπτου τους αποδέκτες τους.
Σε μια απρόοπτη εξέλιξη όμως, οι μόνες ταινίες που μοιάζουν ικανές να φτάσουν πολύ ψηλά είναι ο σπρωγμένος φουλ από τους Γάλλους «Δολοφόνος», η art περιπέτεια εποχής του Χου Χσιάο – Χσιέν, και η συγκινητική «Μητέρα μου» του Νάνι Μορέτι – μια μάλλον υπερβολική επιλογή, καθώς δεν μιλάμε για την κορυφαία στιγμή του Ιταλού σκηνοθέτη, ο οποίος έχει ήδη κερδίσει Φοίνικα στο παρελθόν με το «Δωμάτιο του Γιου μου». Τέτοιες πιθανές σφήνες μπορεί να αφήσουν τον «Αστακό» με το βραβείο σεναρίου ή ακόμα και με άδεια χέρια (κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί με το «…Σαούλ» ή το «Carol»), ενώ φιλόδοξοι για ένα καλό πλασάρισμα είναι τόσο ο Πάολο Σορεντίνο με τη «Νεότητα» όσο και ο Ζακ Οντιάρ με το «Dheepan».
Για τα βραβεία ερμηνειών, τέλος, τα οποία συχνά απονέμονται βάσει… καραμπόλας, ώστε να βολευτούν ταινίες που δεν χώρεσαν σε άλλες διακρίσεις, Μάικλ Κέιν («Νεότητα»), Βενσάν Λιντόν («Ο Νόμος της Αγοράς») και Γκέζα Ρέρινγκ («Ο Γιος του Σαούλ») έχουν τον πρώτο λόγο στους άντρες, με τις Κέιτ Μπλάνσετ και Ρούνι Μάρα του «Carol» να μην έχουν αντίπαλο στους μάλλον αδύναμους φέτος γυναικείους ρόλους.
Η τελετή απονομής των βραβείων θα ξεκινήσει στις 8 μ.μ. ώρα Ελλάδος την Κυριακή και μετά το πέρας της θα προβληθεί η ταινία λήξης του φεστιβάλ «Ice and the Sky», οικολογικό ντοκιμαντέρ του Λικ Ζακέ («Το Ταξίδι του Αυτοκράτορα»).
