Χωρίς να λοξοδρομήσει εκατοστό από το κινηματογραφικό στιλ που τον καθιέρωσε ως ηγέτη του Greek Weird Wave κι έναν από τους πλέον ταλαντούχους νέους Ευρωπαίους σκηνοθέτες, ο Γιώργος Λάνθιμος ξεπερνά τα προβλήματα γλώσσας και τις παγίδες της μεγάλης παραγωγής που κρύβει ο ιρλανδο-βρετανικο-ελληνικός «Αστακός» (γύρω στα 4 εκατ. ευρώ προϋπολογισμός και με πρωταγωνιστές τους Κόλιν Φάρελ, Ρέιτσελ Βάις, Λεά Σεϊντού, Τζον Σι Ράιλι, Αγγελική Παπούλια και Αριάν Λαμπέντ) και φέρνει τα πάντα στα μέτρα του. Κυνικός, παράξενα τρυφερός, κωμικός και απόλυτα ανορθόδοξος, διατηρεί την αποστασιοποιημένη ματιά του «Κυνόδοντα» (ο συνσεναριογράφος Ευθ. Φιλίππου, ο φωτογράφος Θ. Μπακατάκης και ο μοντέρ Γ. Μαυροψαρίδης δίνουν και πάλι το παρών) και μας μεταφέρει σε ένα μέλλον όπου οι μοναχικοί άνθρωποι, όπως ο πρόσφατα διαζευγμένος Ντέιβιντ, εγκλείονται σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο, υποχρεωμένοι εντός 45 ημερών να βρουν ταίρι. Αν όχι, μεταμορφώνονται σε ζώα και εγκαταλείπονται στο δάσος, το οποίο όμως κρύβει κι αυτό τα δικά του επικίνδυνα μυστικά.
Αλληγορία πάνω στους κοινωνικούς κανόνες που καθορίζουν μια ασφυκτική, κομφορμιστική ερωτική συμπεριφορά, αλλά και πάνω στα ταμπού που φέρνουν κοντά, κρατούν ενωμένο και συχνά δοκιμάζουν τις αντοχές του σύγχρονου ζευγαριού, ο «Αστακός» είναι μια διεισδυτική κοινωνική σάτιρα που φλερτάρει διαρκώς με το παράδοξο, το ανησυχητικό - από τα καδραρίσματα και τις «λοξές» χιουμοριστικές ατάκες ως το αλλόκοτο σάουντρακ που περιλαμβάνει Στραβίνσκι, Νικ Κέιβ, Αττίκ, Σοστακόβιτς και τελειώνει με το «Τι ειν’ αυτό που το λένε αγάπη» δια στόματος Σοφία Λόρεν και Τώνη Μαρούδα. Το έξυπνο, ανοιχτό τέλος του φιλμ έκανε αναμενόμενο το χλιαρό χειροκρότημα της δημοσιογραφικής προβολής, καθώς το πρωί η χωρητικότητας 2500 θεατών αίθουσα Λιμιέρ υποδέχεται και πολλούς απλούς θεατές, οι περισσότεροι προδιατεθειμένοι για κάτι αφηγηματικά πιο προσιτό και θεματικά πιο ανάλαφρο.
Δείτε παρακάτω τις φωτογραφίες από την πρεμιέρα του «Αστακού» στις Κάνες
Οι πρώτες, μέσω Twitter αντιδράσεις απέναντι στην ταινία του Γιώργου Λάνθιμου (φιλικός, άνετος και ντυμένος με sneakers και πουλόβερ στη χαμηλών τόνων συνέντευξη Τύπου) ήταν μάλλον θετικές, ενώ είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε από τώρα για κάποιο πιθανό βραβείο, καθώς μόνο τέσσερις από τις 19 συνολικά ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος έχουν ήδη προβληθεί. Μπορεί καμιά να μην έχει κάνει τη διαφορά, αλλά εκτός του απογοητευτικού Ματέο Γκαρόνε («Tale of Tales») τόσο το γλυκό, αισιόδοξο και με μνήμες από το σινεμά του Γιασουχίρο Όζου «Η Μικρή μας Αδελφή» του Γιαπωνέζου Χιροκάζου Κορεέντα όσο και το «Ο Γιός του Σαούλ», ένα σκληρό δράμα επιβίωσης στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης που ο πρωτοεμφανιζόμενος Ούγγρος Λάζλο Νέμες μετατρέπει σε συναρπαστική υπαρξιακή οδύσσεια, είναι δυο φιλμ που – ειδικά το δεύτερο - δύσκολα θα αφήσουν εντελώς ασυγκίνητη την κριτική επιτροπή.
Χωρίς το άγχος των βραβείων, το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» πέρασε σαν αφηνιασμένο 16κύλινδρο από την Κρουαζέτ, προσφέροντας γκλάμουρ στη διοργάνωση και καυτές πόζες της ντυμένης στα κίτρινα Σαρλίζ Θερόν τόσο με τον συμπρωταγωνιστή της Τομ Χάρντι όσο και με το σύντροφό της Σον Πεν. Κοινό και κριτικοί ενθουσιάστηκαν, περισσότερο μάλιστα απ’ ότι στο «Irrational Man» του Γούντι Άλεν, μια ελαφριά στο ύφος, αλλά δραματική στον πυρήνα της ιστορία περί προσωπικής ηθικής και φιλοσοφίας ζωής. Το love story – ανάμεσα στον καταθλιπτικό, γυναικά και αλκοολικό καθηγητή Γιόακιν Φίνιξ και τη ρομαντική μαθήτριά του Έμα Στόουν – δεν λείπει φυσικά, μα είναι περισσότερο ένα σεναριακό άλλοθι για να τεθούν μερικά μοραλιστικά ερωτήματα, τα οποία ο ακάματος Αμερικανός δημιουργός θέτει περισσότερο εύστοχα απ’ ότι στο «Όνειρο της Κασσάνδρας», όχι όμως με την ανεπανάληπτη κομψότητα και το δραματικό βάθος του «Match Point».
