Γυρίζεις διαφορετικού είδους ταινίες. Τώρα, για παράδειγμα κάνεις κάτι για πρώτη φορά ένα σκληρό ρεαλιστικό δράμα...
Μου αρέσει να κάνω διαφορετικές ταινίες και να μη μένω στάσιμος σε είδη. Συνήθως με συγκινούν η ιστορία και οι χαρακτήρες της. Από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα συνδεδεμένος με το «Γροθιές Στους Τοίχους». Κατάλαβα ότι υπάρχει ψυχή κάτω από την σκληρότητα του.
Ποιος ανακάλυψε πρώτος τον πρωταγωνιστή της ταινίας σου Τζακ Ο' Κόνελ που παίζει τώρα στη βιογραφία της Αντζελίνα Τζολί «Unbroken». Εσύ ή ο Γιαν Ντεμάνζ στο «'71»;
Εγώ φυσικά τον ανακάλυψα (γελάει). Εδώ και κάποιο καιρό έπαιζε σε διάφορες σειρές της βρετανικής τηλεόρασης. Δεν καταλαβαίνω γιατί ήμουν ο πρώτος που διέκρινα το αυθεντικό ταλέντο του και του έδωσα έναν αξιοπρεπή ρόλο...
Έχει πρόσωπο αγγέλου, αλλά εσύ του έδωσες το ρόλο διαβόλου...
Έχει το τέλειο συνδυασμό. Έχει την ομορφιά ενός κινηματογραφικού σταρ και ένα γνήσιο ταλέντο. Στην οντισιόν που κάναμε είδα τι πραγματικά αξίζει, ειδικά όταν τον δοκίμασα σε βίαιες σκηνές. Αναζητούσα έναν ηθοποιό που να είναι ταυτόχρονα παιδί και άντρας, δείχνοντας παράλληλα ικανός να επιβιώσει στη ζούγκλα της φυλακής. Σκηνοθετικά επέμεινα πολύ στο να διατηρήσει ο Τζακ μια παιδικότητα στην ερμηνεία του. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, ήταν πιο εύκολο για αυτίν να είναι αγρίμι, παρά παιδί. Εγώ ήμουν εκεί να του υπενθυμίζω ότι δεν πρέπει να παρατήσει την αθωότητα και την ευαισθησία του.
Που βρήκες αυτήν την ιστορία;
Το σενάριο έχει γράψει ο Τζόναθαν Άσερ, ένας πρώην εθελοντής ψυχολόγος που δούλεψε για χρόνια σε βρετανικές φυλακές (δηλαδή ο ρόλος του σύμβουλου Όλιβερ στην ταινία είναι αυτοβιογραφικός). Έφτασε στα χέρια μου και όταν το διάβασα ένοιωσα ότι είναι κάτι διαφορετικό και αληθινό.
Πώς κατάφερες να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο ρεαλισμού;
Από την αρχή, αυτό που με απασχολούσε ήταν η ταινία να βγάζει κάτι το αληθινό. Μιλήσαμε με αρκετό κόσμο που έκανε φυλακή. Μάλιστα, πήραμε αρκετούς πρώην φυλακισμένους για κομπάρσους. Από την άλλη μεριά, είχαμε και αρκετούς πρώην σωφρονιστικούς υπαλλήλους που βοήθησαν σε αυτούς τους ρόλους. Επίσης, η φυλακή του Κράμλιν Ρόουντ στο Μπέλφαστ ήταν πραγματικά το ιδανικότερο σκηνικό. Ποτέ στην καριέρα μου δεν προσπάθησα τόσο πολύ για να κάνω μια ρεαλιστική ταινία. Στις προηγούμενες δουλειές μου έψαχνα περισσότερο την ποιητικότητα των πραγμάτων. Εδώ έπρεπε να κάνω τις καταστάσεις να φαίνονται αληθινές και προσπάθησα με κάθε τρόπο να δημιουργήσω μια ρεαλιστικά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα έντασης.
Ήταν δύσκολο στο να γυριστούν οι σκηνές βίας; Δοκίμασες διαφορετικές σκηνοθετικές προσεγγίσεις στα γυρίσματα για να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα;
Τα γυρίσματα δεν ενδείκνυνται για δοκιμές γιατί υπάρχει πολύ αυστηρό πρόγραμμα. Δοκιμάσαμε πολλά πράγματα όμως στις πρόβες που κάναμε. Αυτό που με ένοιαζε είναι να κάνω μια ταινία που να είναι αληθινή, βρόμικη και γρήγορη και να μην μοιάζει χορογραφημένη και επιτηδευμένα γοητευτική. Ο φόβος μου ήταν ότι ήταν πολύ εύκολο να βγάλεις ένα ρεαλιστικό αποτέλεσμα στις σκηνές βίας, αλλά αρκετά δύσκολο να το πετύχεις στις πιο ανθρώπινες στιγμές της ιστορίας. Τελικά, όμως, πιστεύω ότι όλα τα κομμάτια της ταινίας δούλεψαν όπως έπρεπε.
Ισχύει τελικά η ρήση το «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει» για την περίπτωση του φυλακισμένου πατέρα και γιου;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει. Και αυτό που ελπίζει κάποιος είναι ο γιος να έμαθε κάποια πράγματα από αυτήν την επαφή του με τον έγκλειστο πατέρα του και να μην επαναλάβει τα λάθη του.
Ήταν αναγκαία η χρήση τόσο ωμής βίας στο φιλμ σου;
Τι να πω δεν ξέρω... Αυτό που έκανα ήταν να πάρω μια γραμμένη ιστορία και να μεταφέρω την αντανάκλασή της στην οθόνη. Δεν χρησιμοποίησα παραπάνω βιά από αυτή που μου υπέβαλε η αφήγηση. Πρόσεξα πάρα πολύ κάθε σκηνή της ταινίας να έχει ένα σοβαρό λόγο ύπαρξης.
