Ο Έλληνας σκηνοθέτης επιστρέφει με μια ταινία που ζουμάρει στο μεταναστευτικό ζήτημα, έχοντας ως πρωταγωνιστή τον Αλί, έναν Αφγανό μετανάστη που αφηγείται το ταξίδι από την πατρίδα του… στον ευρωπαϊκό «παράδεισο». Ο Βασίλης Μαζωμένος εξηγεί γιατί αποφάσισε να χρησιμοποιήσει αρκετά ντοκιμαντερίστικα στοιχεία στο φιλμ του και αποκαλύπτει την πιο συγκλονιστική στιγμή των γυρισμάτων του.
Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Όλα ξεκίνησαν όταν ακύρωσα ένα σχέδιο που ετοίμαζα λόγω κρίσης. Έτσι έμεινα με το συγκλονιστικό υλικό που είχα γυρίσει από τη σιίτικη τελετή Ασούρα στα χέρια. Στη συνέχεια συνάντησα τον Αφγανό Αλί, που μου εξομολογήθηκε την περιπέτεια της ζωής του και της μετάβασης του στην Ευρώπη. Αμέσως κατάλαβα ότι από αυτές τις δυο αφηγήσεις θα προκύψει η καινούργια ταινία μου.
Η εντυπωσιακή σεκάνς της τελετής Ασούρα είχε δυσκολίες στην πραγματοποίησή της και αν ναι ποιες;
Είναι η πιο συγκλονιστική εμπειρία της ζωής μου. Κυνηγούσα τους Σιίτες επί ενάμιση μήνα για να τους πείσω να «τραβήξω» την τελετή. Όταν βρέθηκα τόσο κοντά συνειδητοποίησα πόσο φτωχή είναι η κινηματογραφική εμπειρία μπροστά στην ίδια την αλήθεια της πραγματικότητας.
Γιατί δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την πορεία και την προσπάθεια ενός μετανάστη για επιβίωση;
Γιατί ζούμε τη ψευδαίσθηση ότι στη Δύση υπάρχει ένας άλλος κόσμος… Εκείνος της ευημερίας, του πολιτισμού και της ανάπτυξης. Όταν η ψευδαίσθηση υποχωρεί μένει το κενό και η αμηχανία. Τότε είναι που η οικονομική κατάρρευση μας μετατρέπει σε Αλί του δυτικού κόσμου.
Η «10η Μέρα» βρίσκεται στο όριο μεταξύ της μυθοπλασίας και του ντοκιμαντέρ. Ποιες είναι οι ισορροπίες που κράτησες ανάμεσα σε αυτές τις δυο (ξεχωριστές;) φόρμες;
Επέλεξα εξ αρχής τη φόρμα του ψευτο-ντοκιμαντέρ, έτσι ώστε αυτός που βλέπει την ταινία, να αισθάνεται ότι δεν παρακολουθεί μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα αλλά την αλήθεια του ήρωα.
Παρότι οι πρώτες σου ταινίες κινούνταν περισσότερο προς τον πειραματικό σινεμά, πλέον η αφήγησή σου (μετά το «Guilt») έχει αρχίσει να γίνεται πιο στρωτή. Γιατί επέλεξες να αλλάξεις πορεία - αν έχει γίνει κάτι τέτοιο;
Δεν δέχομαι τον όρο «πειραματικό σινεμά», γιατί το πείραμα προϋποθέτει μια εργαστηριακή δοκιμή που δεν ολοκληρώνεται σαν αποτέλεσμα. Άρα, οι ολοκληρωμένες ταινίες δεν μπορεί να είναι πειράματα. Εν τέλει, το περιεχόμενο είναι αυτό που καθορίζει τη φόρμα τους. Άλλοτε πιο περίπλοκο άλλοτε πιο εύληπτο χάριν του θέματος.
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου άλλαξαν πρόσφατα ηγεσία. Πιστεύεις ότι μπορεί να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο;
Ο ελληνικός κινηματογράφος δεν ετεροκαθορίζεται. Ούτε από τους ξένους –οι οποίοι λόγω «εξωτισμού» και δικών τους σκοπιμοτήτων μας ανακάλυψαν εσχάτως-, ούτε από τους έκπληκτους «παράγοντες» που επικαλούνται την άνοιξη του. Ανήκει αποκλειστικά στο πάθος και στο ταλέντο των δημιουργών του. Όλα τα άλλα είναι απλά προσχήματα.
