Αν σε παλιότερες εκθέσεις του αποτύπωνε το παράλογο της καλιφορνέζικης suburbia με μια ιδιοσυγκρασιακή ματιά που δεν έμενε στην καταγραφή, επιστρέφοντας στην γκαλερί Bernier/Eliades (μέχρι τις 5/4) ο 45χρονος εικαστικός από το Λος Άντζελες παρουσιάζει μια πολύ πιο αφηρημένη και εσωτερική δουλειά, βγαλμένη από τους τέσσερις τούβλινους τοίχους του υπόγειου στούντιό του και τους φούρνους όπου ψήνει τα κεραμικά του. Δηλώνοντας παράλληλα αουτσάιντερ από την αρένα της τέχνης.
«H κεραμική είναι για μένα σαν να ζωγραφίζεις με φωτιά. Τη βλέπω σαν προέκταση των σχεδίων μου. Δεν δουλεύω τα σχέδια και τα κεραμικά στους ίδιους χώρους, το καθένα φτιάχνεται σε δύο διαφορετικά σημεία της Γερμανίας και δεν… βλέπονται μεταξύ τους παρά μόνο στον εκθεσιακό χώρο. Μπορεί τα κεραμικά να είναι της μόδας τώρα, όταν όμως πρωτοέδειξα κεραμικά το 2009 στη Νέα Υόρκη, ο κόσμος σοκαρίστηκε. Κανείς δεν είχε κάνει κάτι παρόμοιο. Η κεραμική δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι ένα αρχαίο μέσο, που απαιτεί τεχνική και μεγάλο βαθμό εμπλοκής και ο χρόνος που της έχεις αφιερώσει φαίνεται. Βάζω τα έργα μου αρκετές φορές στο φούρνο, παρότι θεωρείται ότι με πάνω από μία φορά μπορεί να χαλάσουν. Με ενδιαφέρει το παράλογο. Το υλικό μού λέει πού θα πάει η εικόνα και το αντίστροφο. Νιώθω ότι πρέπει να σπρώχνω διαρκώς το υλικό. Γι’ αυτό και τα κεραμικά μου δεν έχουν σχέση με την κυρίαρχη σήμερα τάση που έχει αναφορές σε μια οικιακή κατάσταση (στήνοντας τα κεραμικά πάνω σε έπιπλα κ.λπ.) ούτε μοιάζουν με εκείνα που είτε επιδιώκουν το όμορφο είτε έχουν κάτι το ατημέλητο, το παιδικό.
»Όλα τα έργα μου τα φτιάχνω μόνος μου, με τα χέρια μου. Οι φουάρ είναι γεμάτες μεγάλα ανέγγιχτα από τους καλλιτέχνες έργα φτιαγμένα για ένα συγκεκριμένο κοινό. Το πιο επικίνδυνο σήμερα για τους καλλιτέχνες είναι ο ανταγωνισμός που δεν αφήνει σε πολλούς το χρόνο να σκεφτούν τη δουλειά τους. Ο κόσμος της τέχνης είναι γεμάτος παγίδες και οι νέοι καλλιτέχνες δεν ξέρουν συχνά με τι μπλέκουν παρασυρμένοι από τους συλλέκτες. Είναι σαν μια γιγάντια αρένα, ένα πεδίο μάχης ανάμεσα σε καλλιτέχνες, γκαλερί, συλλέκτες… Ανήκω σε μια μειοψηφία. Πρόσφατα πήγα έπειτα από καιρό στη Νέα Υόρκη και σε όλο το Τσέλσι δεν είδα ούτε μια έκθεση που να με αφορά. Έχει ενδιαφέρον που στην τελευταία Μπιενάλε της Βενετίας κέρδισαν την προσοχή έργα art brut και outsider art, πολύ εσωτερικά, αφηρημένα και προσωπικά, που δύσκολα κερδίζουν τους συλλέκτες.
»Πάντως στον κόσμο της τέχνης σήμερα υπάρχει χώρος για όλους. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί κόσμοι της τέχνης που μπορεί να μη συναντηθούν ποτέ. Εμένα με ενδιαφέρει μόνο να δουλεύω και να έχω την ελευθερία της δημιουργίας. Επιτέλους έγινα ακριβώς αυτό που ονειρευόμουν ως παιδί, όταν στην Καλιφόρνια, όπου μεγάλωσα, ο καλλιτέχνης ήταν για τα σκουπίδια. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ό,τι και να γινόταν εγώ θα συνέχιζα να εκφράζομαι με την τέχνη ακόμη κι αν δεν πετύχαινα ως καλλιτέχνης.
»Παλιότερα στο κέντρο της δουλειάς μου βρισκόταν ο άνθρωπος ή και τα ζώα, χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει. Η έμπνευση έρχεται πλέον από μέσα μου, από τα συναισθήματα που θέλουν να απελευθερωθούν. Ακόμη και το στούντιό μου δεν βλέπει πουθενά, είναι σαν ένα υπόγειο κελί φυλακής με τούβλινους τοίχους χωρίς παράθυρα. Με ενδιαφέρει το πώς η ενέργεια μεταφράζεται σε συναισθήματα. Γενικά είμαι από τους καλλιτέχνες που ζουν με τα έργα τους, τα αφήνω να… ωριμάσουν ένα δυο χρόνια στο στούντιό μου. Όπως τα φυτά που τα ποτίζεις, τα φροντίζεις και τα βλέπεις να μεγαλώνουν.
»Πάντα έβαζαν στα έργα μου ταμπέλες: ανθρωπολογικά, γκόθικ κ.λπ. Όταν όμως ξεκινούσα να δουλεύω πάνω στα συγκεκριμένα θέματα δεν ήταν της μόδας. Γι’ αυτό και ουδέποτε συνεργάστηκα με μεγάλους επιμελητές, δεν με ενδιέφερε να κατηγοριοποιηθεί η δουλειά μου, να είμαι γκόθικ καλλιτέχνης. Ήθελα απλώς να με αφήσουν στην ησυχία μου. Μου αρκεί να κάνω μια έκθεση το χρόνο αν είμαι τυχερός. Ευτυχώς έχω την τύχη να δουλεύω με τρεις γκαλερί (Bernier/Eliades, Daniel Βuchholz, Barbara Gladstone) που έχουν μια παλιάς κοπής σχέση με τους καλλιτέχνες, δίνοντάς τους την ελευθερία που χρειάζονται. Εδώ επιμένω να κάνω τα πάντα χειροποίητα, ακόμη και artist book φτιαγμένα από φωτοτυπίες αντί για μεγάλες μονογραφίες.
Πάντα για μένα η τέχνη είχε να κάνει με τη χειροτεχνία, με το να μάθεις μια τεχνική. Πρόσφατα ξαναβρήκα ένα παλιό κεραμικό που είχα φτιάξει το 1986 και στην επόμενη αναδρομική μου θα ήθελα να το εκθέσω καθώς δείχνει ότι η προσωπική μου γλώσσα δεν έχει αλλάξει τελικά. Και τα κεραμικά είναι μέρος του λεξιλογίου μου».
Περισσότερες πληροφορίες
Jamie Cameron
Αντλώντας σταθερά «υλικό» από τη λαϊκή κουλτούρα (το ροκ, τα κόμικς, την αισθητική του Halloween) δημιουργεί μια νέα σειρά γλυπτών κι έργων σε χαρτί
