Η "Αποδελτίωση ΙΙΙ", της Σεμίνας Διγενή από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, είναι το τρίτο απάνθισμα, η τρίτη δειγματοληπτική ανθοδέσμη, ας πούμε, από όλο το τροπικό δάσος των εκατομμυρίων λέξεων που έγραψε στην καριέρα της. Πρόκειται για δημοσιογραφικά κείμενα, συνεντεύξεις και άρθρα που δημοσιεύτηκαν σε χρονικό διάστημα δεκαετιών σε έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα, εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Αν και γραμμένα σε διαφορετικές εποχές, τα κομμάτια διαβάζονται και σήμερα, διατηρώντας το αρχικό τους άρωμα – η Διγενή, κατά παράβασιν της δημοσιογραφικής νομοτέλειας (...) δεν γράφει για τη λήθη, αλλά για τη μνήμη και την απόλαυση της ανάγνωσης, δίνοντας σε όλα τα άρθρα ένα σαφές πολιτικό πρόσημο, το οποίο όμως δεν επικαλύπτει την ανθρωπιά και το χιούμορ, το δικό της, αλλά και όλων των προσωπικοτήτων του Πολιτισμού που παρελαύνουν στις σελίδες της ανθολογίας.
Μιλάμε για μια παρέλαση φελινικού τύπου: ο Άλκης Αλκαίος, που η ποίησή του έσκιζε καθέτως τη βαρβαρότητα, η Φλέρη Νταντωνάκη που θα ήθελε να είναι κλασική με την έννοια της μουσικής του Μάνου, επική με την έννοια του Μίκη, και ερωτική με την έννοια του Σταύρου Ξαρχάκου, ο αρχοντικός επαναστάτης Αλέκος Αλεξανδράκης που κοκκίνιζε όταν μιλούσε για την αντιστασιακή του δράση, ο Νίκος Ξανθόπουλος που υπήρξε υπόδικος στα εννιά του χρόνια, στο ίδιο κελί με τη μάνα του, που τη βασάνιζαν για να μαρτυρήσει πού είναι άντρας της ο αντάρτης.
'Ή, ο Δημήτρης Καταλειφός που λέει πως η περιέργεια κρατάει ζωντανό τον άνθρωπο, τα 23 ονόματα του Πικάσο που ζωγράφιζε όπως ανέπνεε, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης που δε μετανιώνει για τίποτα, ο Ανδρέας Βουτσινάς που ο Χένρι Φόντα ήθελε να τον σκοτώσει, ο Κώστας Βουτσάς που ήταν ο αρχηγός του Ξυπόλητου Τάγματος, η κωλοτούμπα του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, το σύμπαν που τρίζει του Μίμη Χρυσομάλλη, το Λαδοκρατικό Ελλαδιστάν του Θέμη Πάνου, ο Έλβις Πρίσλεϊ που είχε όλους τους δίσκους της Νάνας Μούσχουρη, η πέτρα που πέταξαν στον Μίκη Θεοδωράκη κατά τη διάρκεια συναυλίας, την οποία ο ίδιος έδωσε στον Χρήστο Λεοντή και στο Μάνο Λοΐζο, ο Σταμάτης Κραουνάκης που ήταν ο φανταστικός γιος της Γιώτας Νέγκα, ο Παύλος Κότσιρας, ο πρώην τεχνίτης συνεργείου αυτοκινήτων που λέει πως η μουσική μπορεί να θεραπεύσει ασθένειες, ο Θέμης Ανδρεάδης, ο λυπημένος κλόουν που αντιστέκεται σ’ αυτόν τον χείμαρρο αηδίας, ο πλατινένιος δίσκος που απένειμε η Σεμίνα Διγενή στη Γιώτα Λύδια μέσα στο στούντιο, κι άλλα πολλά...
Τα διαβάζω λοιπόν τα κομμάτια της Σεμίνας, κι απ’ όλα αυτά μού ‘χει μείνει ένας στίχος, μια σκέψη, μια κουβέντα του Φρέντι Μέρκιουρι σε ένα σχετικό κομμάτι της δημοσιογράφου γι’ αυτό το ροκ είδωλο που εφηύρε, ουσιαστικά, τον εαυτό του: The show must go on.
Ναι, η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί. Στα μίντια, την πολιτική, αλλά και στη ζωή την ιδια, την κανονική. Όλοι και όλες παίζουμε ένα ρόλο ενώπιον του κοινού μας, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό, μια χώρα ολόκληρη ή ένα άτομο, γιατί αυτή είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων, στην οποία όλοι οι άνθρωποι παίζουν, υποδύονται κάτι άλλο από αυτό που είναι - ίσως γιατί το εγώ μας, μάς πέφτει στενό. Ο Γούντι Άλεν όταν τον είχαν ρωτήσει τί θα ήθελε να είχε γίνει στη ζωή του, αν δεν ήταν αυτός που ήταν, είχε απαντήσει: κάποιος άλλος. Έτσι, παίζουμε, υποδυόμαστε, διεκτραγωδούμε και διακωμωδούμε τον εαυτό μας, και όχι μόνο στο θέατρο ή στον κινηματογράφο, αλλά και στα μίντια – κυρίως εκεί. Τα παιδιά με το παιχνίδι μαθαίνουν τον κόσμο, αλλά οι μεγάλοι με το δικό τους το παιχνίδι, μαθαίνουν τον εαυτό τους.
Η Διγενή, λοιπόν, παίζει, εδώ και πολλά χρόνια, δίνει την παράστασή της στα μίντια. Μιλάμε για το ίδιο άτομο, που όπως λέει, όταν ήταν πέντε χρονών έβγαζε λεφτά χορεύοντας πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και τραγουδώντας τις "Περασμένες μου αγάπες", το ίδιο τραγούδι που είχε πει η Μαίρη Λίντα στο Λευκό Οίκο... Ναι, the show must go on.
Διαβάστε Επίσης
