"Ουγκέτσου Μονογκατάρι"
Η New Star παρουσιάζει για το καλοκαίρι το 2024 ιαπωνικές ταινίες μεγάλων δημιουργών που άφησαν εποχή στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ακίρα Κουροσάβα, Μίκιο Ναρούσε, Σοσέι Ιμαμούρα, Κένζι Μιζογκούτσι, Γιασουχίρο Όζου, Κον Ιτσικάουα, Κιγιόσι Κουροσάουα, Τακάσι Μίικε, Τεϊνοσουκε Κινουγκάσα, Χιρόσι Τετσιγκαχάρα και Μασάκι Κομπαγιάσι, σε ένα καλοκαίρι-αφιέρωμα στους Ιαπωνικούς κινηματογραφικούς θησαυρούς, σε ψηφιακά αποκατεστημένες 4k επανεκδόσεις.
Ρασομόν
Ο "Ρασομόν", η ταινία που η ιαπωνική κριτική περιφρόνησε, τιμήθηκε με το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας 1951 και συνέβαλε στη διεθνή αναγνώριση του Ακίρα Κουροσάβα. Πέρα από τον ανατολίτικο εξωτισμό της, πρόκειται για μια μοντέρνα σε σύλληψη ταινία, όπου κάθε αφήγηση έχει το δικό της στιλ και τη δική της γοητεία. Η μουσική στηρίζεται σε μια ιαπωνική ενορχήστρωση του "Μπολερό" του Ραβέλ, και επαναλαμβάνεται σε τέσσερις παραλλαγές, όπως ακριβώς είναι τα τέσσερα αφηγήματα της ταινίας. Είναι επίσης το έργο που γνώρισε σε όλο τον κόσμο την εμβληματική φιγούρα του Τοσίρο Μιφούνε, που έμελλε να γίνει σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης κινηματογραφίας.
Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας
Χρυσός Λέοντας φεστιβάλ Βενετίας
Γυναίκα στους αμμόλοφους (1964)
Μια από τις μεγάλες στιγμές της κινηματογραφικής δημιουργίας στη δεκαετία του ‘60 κι
η μεγάλη αποκάλυψη στη Δύση της σουρεαλιστικής, ιδιοσυγκρασιακής θεώρησης του
κόσμου από τον Χιρόσι Τεσιγκαχάρα. Ένας άντρας και μια γυναίκα μοιράζονται το ίδιο καθήκον. Δεν μπορούν να του ξεφύγουν. Από αυτούς εξαρτάται όλη η κοινότητα και κατά συνέπεια ο κόσμος ολόκληρος.
Οι ταινίες του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα μπορούν να ιδωθούν σαν παραβολές για την ανθρώπινη ύπαρξη, οι Καφκικοί ήρωες (και ηρωίδες) υπό τη συνεχή απειλή ενός
(συχνά αδιόρατου) κινδύνου, μέσα σε μια αινιγματική, οφιοειδή πλοκή, βουτηγμένοι στον απίστευτης εικαστικής δυναμικής ασπρόμαυρο κόσμο της κάμερας του Σεγάουα, βάζοντας στο επίκεντρο του επιστημονικού διαλόγου ενός κόσμου που έψαχνε απαντήσεις στα ερωτήματα, σχετικά με την ταυτότητα, την ανθρώπινη ύπαρξη και την αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου στην αστική κοινωνία.
Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας 1966
Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 1966
Ειδικό βραβείο κριτικής επιτροπής 1964 - φεστιβάλ Καννών
Ουγκέτσου Μονογκατάρι
Ήταν τα Cahiers du Cinema, με πρώτους τον Γκοντάρ και τον Ρομέρ, με την πρώτη προβολή του "Ουγκέτσου Μονογκατάρι" ανακάλυψαν έναν ομότιμο του Ντράγιερ, του Μπέργκμαν, του Γκρίφιθ, έναν κλασσικό της τέχνης του σινεμά. Πλέον, σήμερα, δεκάδες είναι οι δημιουργοί που τον κατατάσσουν αβίαστα στις άμεσες επιρροές τους, από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο ως τον Μπέλα Ταρ, από τον Αντρέι Ταρκόφσκι ως τον Βίκτορ Ερίθε. Με τον Κέντζι Μιζογκούτσι αρχίζει ουσιαστικά ο Ιαπωνικός κινηματογράφος.
Το "Ουγκέτσου Μονογκατάρι" κατά λέξη "Η ιστορία της υγρής, θολής σελήνης". Αναγνωρίζεται ως η επιτομή του έργου του, το φιλμ που συγκεντρώνει την αισθητική του θέση απέναντι στον κινηματογράφο, κατά πολλούς μια βασανισμένη αυτοβιογραφία, για όλους, μια από τις ομορφότερες στιγμές της Ιστορίας του παγκόσμιου σινεμά. Το "Ουγκέτσου" θέτει αρχές και όρια στην κινηματογραφική γλώσσα, παραμένοντας μέσα στις δεκαετίες ένα αξεπέραστο όριο κινηματογραφικής δημιουργίας και συνδιαλλαγής με τον χώρο, την κίνηση, τον χρόνο, το σώμα.
Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας
Αργυρός Λέων φεστιβάλ Βενετίας
Σταυρωμένοι εραστές (1954)
Διασκευή ενός θεατρικού έργου που συνδυάζει το θέατρο Καμπούκι με το θέατρο μαριονετών Μπουνράκου, γραμμένο από τον Τσικαμάτσου Μονζαέμον, διάσημο συγγραφέα του 17ου αιώνα, με θέμα την ιστορία ενός ζευγαριού, στη φεουδαρχική Ιαπωνία. Στο Κυότο του 17ου αιώνα, η Οσάν, γόνος μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας, έχει παντρευτεί για λόγους συμφέροντος τον Ισούν, έναν εύπορο και φιλοχρήματο άνδρα μεγαλύτερης ηλικίας. Ο Μοχέι, ένας από τους υπάλληλους του άνδρα της είναι κρυφά ερωτευμένος μαζί της. Oταν η Οσάν κατηγορείται ψευδώς ότι είναι ερωμένη του, αναγκάζονται να το σκάσουν μαζί καi γρήγορα αποκαλύπτουν ο ένας τον έρωτά του για τον άλλο.
Επιστάτης Σάνσο (1954)
Στη μεσαιωνική Ιαπωνία ένας κυβερνήτης, με καλό χαρακτήρα, πράος και φιλεύσπλαχνος με τους ανθρώπους, εξορίζεται. Η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά, ο γιος του και η κόρη του, αποφασίζουν να τον επισκεφθούν. Στο δρόμο θα τους επιτεθούν ληστές. Η μητέρα τους πουλιέται σαν πόρνη και τα δύο παιδιά σα σκλάβοι στον παντοδύναμο και αυταρχικό επιστάτη Σάνσο. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν και, μετά από πολλά χρόνια, θα καταφέρουν να δραπετεύσουν, αφού ο γιος θα κερδίσει βαθμιαία την εύνοια του Σάνσο. Θα ψάξουν να βρουν τη μητέρα τους και όλοι μαζί θα αποτίσουν φόρο τιμής στον πατέρα τους. Υπογράφει ο Κεντζι Μιζογκούτσι.
Αργυρός Λέων Φεστιβάλ Βενετίας
Υποψήφιο για Χρυσο Λέων Φεστιβάλ Βενετίας
Αστραπή
Η ιστορία της Kiyoko, μιας νεαρής γυναίκας που κατάφερε με επιτυχία να κάνει ένα διάλειμμα με τη δυσλειτουργική οικογένειά της που προσπαθούσε να της κανονίσει έναν γάμο με έναν δυσάρεστο άντρα τον οποίο έχει απορρίψει.
Η ταινία κέρδισε τα βραβεία Blue Ribbon του 1953 για την καλύτερη σκηνοθεσία (Μίκιο Ναρούζε), την καλύτερη ταινία και την καλύτερη β' γυναικεία ηθοποιό Chieko Nakakita. Κέρδισε επίσης το Mainichi Film Concours για την καλύτερη ταινία του Ichirō Saitō και ξανά για την καλύτερη ηθοποιό δεύτερου ρόλου Chieko Nakakita.
Μεγάλος αδερφός, μικρή αδερφή
Η μεγαλύτερη κόρη μιας αγροτικής οικογένειας επιστρέφει έγκυος στο σπίτι, δοκιμάζοντας μερικούς ήδη αδύναμους οικογενειακούς δεσμούς. Ο Μίκιο Ναρούζε δείχνει τη σημαντική δεξιότητά του στην απεικόνιση της δυναμικής του νοικοκυριού, κινηματογραφόντας την Kyô σε χαλαρές στιγμές, στις οποίες στη συνέχεια εισβάλλει ο κακότροπος μεγαλύτερος αδερφός της, του οποίου η αρχικά κωμική, ωμή παρουσία αυξάνεται όλο και πιο πολύ με απειλητικό τρόπο όσο προχωρά η ταινία.
Μια γυναίκα ανεβαίνει τη σκάλα
Μια απλή και σαρωτική σπουδή μιας γυναίκας σε αδιέξοδο, στη μεταπολεμική Ιαπωνία. Απολαυστικό ασπρόμαυρο σινεμασκόπ, λεπτομερής αβίαστη κινηματογράφηση μακριά και προσέγγιση των προσώπων και των σωμάτων με ευγένεια από τον Μίκιο Ναρούζε.
Η πύλη της κολάσεως
Εν μέσω επικής, βίαιης ίντριγκας στην Ιαπωνία του 12ου αιώνα, ένας αυτοκρατορικός πολεμιστής ερωτεύεται μια κυρία σε αναμονή. Αφού ανακαλύπτει ότι είναι παντρεμένη, γίνεται φρενήρης στις προσπάθειές του να κερδίσει τον έρωτά της. Η ταινία του Τεΐνοσουκε Κινούγκασα, ένας πρώιμος θρίαμβος της έγχρωμης κινηματογραφίας στην Ιαπωνία, είναι μια τραγική ιστορία εμμονής και ανεκπλήρωτου πάθους.
Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας
Όσκαρ καλύτερων κουστουμιών
Η Μπαλάντα του Ναραγιάμα (1958)
"Η Μπαλάντα του Ναραγιάμα", αφηγείται μια ιστορία βασισμένη στην παράδοση ενός ορεινού χωριού της Ιαπωνίας, σύμφωνα με την οποία οι απόγονοι εκείνων που ξεπερνούν τα 70 τους χρόνια είναι υποχρεωμένοι να κουβαλήσουν τους γονείς τους ως την κορυφή του όρους Ναραγιάμα, και να τους εγκαταλείψουν εκεί, ώσπου να πεθάνουν από την πείνα και τη δίψα. Τα αίτια είναι οικονομικά, καθώς ένα στόμα λιγότερο δεν θα επιβαρύνει πλέον την οικογένεια αλλά και το χωριό. Ο Γεροντόβραχος, στον Παρνασσό, είναι ο βράχος στον οποίο έπεφταν οι ηλικιωμένοι όταν ένιωθαν ότι δεν προσέφεραν τίποτα στην κοινωνία, αλλά αντιθέτως την επιβάρυναν. Ένα πέρα για πέρα διαχρονικό θέμα, αποδίδεται σε αυτή την ταινία του 1958, με την πένα του Κισούκι Κινοσίτα να ισορροπεί ανάμεσα στο μύθο και την ποίηση.
Kwaidan (1964)
Το "Kwaidan" αποτελεί ταινία του 1964 και σκηνοθετήθηκε από τον Μασάκι Κομπαγιάσι. Το "Kwaidan" χωρίζεται σε τέσσερις αυτοτελείς ιστορίες. Οι ιστορίες αυτές προέρχονται από μία συλλογή λαϊκών παραμυθιών του Lefcadio Hearn. Παίρνοντας ως βάση τις συλλογές ιαπωνικών θρύλων του γεννημένου στην Ελλάδα συγγραφέα, Λευκάδιου Χερν και δανειζόμενος τον τίτλο του έργου από μία από αυτές, ο Μασάκι Κομπαγιάσι γύρισε την έγχρωμη ανθολογία τρόμου, "Kwaidan" (που μεταφράζεται ως "Ιστορίες φαντασμάτων") το 1964, γνωρίζοντας επιτυχία τόσο στην Ιαπωνία, όσο και διεθνώς. Η ταινία συμπεριλαμβάνει μερικές από τις διασημότερες ιστορίες φαντασμάτων από την ιαπωνική παράδοση, όπως εκείνη της "Γιούκι-Όννα" (της "γυναίκας του χιονιού") και του "Μίμι-Νάσι-Χόιτσι", παραπέμποντας άλλοτε σε όνειρο και άλλοτε σε εφιάλτη.
Ο Μασάκι Κομπαγιάσι ήταν Μαρξιστής Ιάπωνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Είναι γνωστός για την κοινωνική κριτική που άσκησε στην φεουδαρχική Ιαπωνική κοινωνία, καθώς και σε όλα τα στοιχεία που διαμόρφωσαν την Ιαπωνία, όπως η αριστοκρατία, ο μιλιταρισμός, η τυπολατρία, τα παρωχημένα πρότυπα ηθικής ακεραιότητας και οι Ιαπωνικές παραδόσεις.
Υποψήφια για OSCAR Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας
Special Jury Price 1965 Cannes Film Festival
Μαύρη βροχή
Ο Σοχέι Ιμαμούρα αποφεύγει διακρίτικά τόσο την καταγγελία, όσο και το μελόδραμα. Φέρνοντας περισσότερο στον νου τον "Καταδικασμένο" του Κουροσάβα παρά την "Επόμενη Μέρα", η "Μαύρη Βροχή" είναι μια ταινία πάνω στην ομορφιά των εφήμερων στιγμών και όχι στην εγκατάλειψη μπρος στον επερχόμενο θάνατο.
26 διεθνή βραβεία
Κυματιστά σύννεφα
Ένα από τα έγχρωμα αριστουργήματα του Γιασουχίρο Όζου. Ο Κοματζούρο, ένας καλλιτέχνης του θεάτρου, προσπαθεί να δεθεί με τον γιο του που πιστεύει ότι ο Κοματζούρο είναι θείος του. Η Sumiko, η πρωταγωνίστρια του θιάσου και η κοπέλα του Komajuro, ζηλεύει τη σχέση τους.
Η εκδίκηση ενός ηθοποιού
Σε αυτό το κομψό ιαπωνικό κλασικό του Κον Ιτσικάουα, ένας καλλιτέχνης χρησιμοποιεί θεατρικές τεχνικές για να σχεδιάσει τους θανάτους των εχθρών του. Η ρευστή, ονειρική φύση της αφήγησης αντικατοπτρίζεται στη λεπτή ερμηνεία του Hasegawa ως Yukinojo, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη γήινη, κωμική στροφή του ως ληστή Yamitaro. Ο Yukinojo είναι μια φιγούρα τόσο αιθέρια όσο και το ίδιο το θέατρο: στην αξέχαστη τελική σκηνή απομακρύνεται από τη ζωή του στη σκηνή, αφήνοντας στο κοινό του τις ξεθωριασμένες αναμνήσεις που έχουν πάρει από τις παραστάσεις του.
Fires on the Plain
Ένα αγωνιώδες πορτρέτο των Ιάπωνων στρατιωτών που έχουν εγκλωβιστεί σε μια παράξενη γη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το "Fires on the Plain" του Κον Ιτσικάουα είναι μια κατάβαση στην ψυχολογική και σωματική λήθη. Αρνούμενος τη νοσοκομειακή περίθαλψη για φυματίωση και διωγμένος στο άγνωστο, ο στρατιώτης Ταμούρα ταξιδεύει σε ένα άγνωστο τοπίο των Φιλιππίνων, συναντώντας μια ολοένα και πιο εξευτελισμένη διατομή στρατιωτών του Αυτοκρατορικού Στρατού, που τελικά ενδίδουν στην πιο τρομακτική λαχτάρα όλων.
Cure
Ο ντετέκτιβ Takabe (Koji Yakusho) παρακολουθεί μια σειρά από πανομοιότυπες δολοφονίες, που διαπράττονται κάτω από τις ίδιες περίεργες συνθήκες. Τίποτα δεν φαίνεται να συνδέει τους φόνους και ο Τακάμπε απογοητεύεται όλο και περισσότερο.
Η ταινία στήνει ένα τηλεπαθητικό παιχνίδι ανάμεσα σ’ ένα νευρωτικό αστυνομικό κι ένα κατά συρροή δολοφόνο χωρίς μνήμη και ακτινογραφεί μ’ αυτό τον τρόπο μια ερημωμένη Ιαπωνία, λεία μιας βουβής παράνοιας. Ανταγωνιστής των Αμερικανών στο πεδίο των αστυνομικών ταινιών τρόμου, των οποίων το πιο διάσημο παράδειγμα είναι το "Seven", αλλά με εκ διαμέτρου αντίθετες αισθητικές επιλογές, ο Κίγιοσι Κουροσάουα, με το "Cure", φαίνεται να παρουσιάζει την πιο ολοκληρωμένη μορφή του είδους, με φιλοδοξίες που δεν θα του αναγνώριζε κανείς ως τότε.
Rainy dog
Η αγάπη του Τακάσι Μίικε για την Ταϊβαν οδηγεί σε μια ξέφρενη κούρσα στα σοκάκια της. Ακολουθώντας έναν δολοφόνο της Yakuza, βρισκόμαστε στο άδειο διαμέρισμά του, όπου μια γυναίκα του αφήνει ένα παιδί λέγοντας πως είναι ο γιος του. Η μίνιμαλ πλοκή ολοκληρώνεται από τους ταϊβανέζους ηθοποιούς χαρακτήρων και δεν σταματάει να βρέχει.
Διαβάστε Επίσης
